ယေန႔ေခတ္ကို မီဒီယာေခတ္လို႔ဆိုတယ္။ ကမၻာ့ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္ ေနရာတိုင္းက
အျဖစ္မွန္ကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြ၊ ေရဒီယိုေတြကေနသိႏိုင္တယ္လို႔
ေျပာၾကတယ္။ လူေပါင္းသိန္းနဲ႔ခ်ီျပီး ရက္ေပါင္း ရာေက်ာ္ ဆႏၵျပၾကတဲ့ ဆႏၵျပ ပြဲၾကီးေတြကို
မီဒီယာၾကီးေတြမွာ မေဖာ္ျပဘဲ ဖုံးဖိထားတာမ်ဳိးရွိတယ္လို႔ ေျပာရင္ ယုံေတာင္ယုံၾကမယ္
မထင္ဘူး။မယုံရင္ ပုံျပင္လို႔သာ မွတ္ၾကေပေတာ့။ အဲဒီပုံျပင္ေတြထဲက တပုဒ္ကိုေတာ့
အခုေျပာျပလိုက္ဦးမယ္။
ယေန႔ေခတ္ ေျမာက္အေမရိကရဲ့ အရွည္ၾကာဆံုးနဲ႔ အက်ယ္ျပန္႔ဆံုး ေက်ာင္းသားဆႏၵျပမႈ႔
ကိုေျပာပါဆိုရင္ ကေနဒါႏိုင္ငံ ကိဘက္ (Quebec) ျပည္နယ္ရဲ့ မြန္ထရီရယ္ျမိဳ့ (Montreal)မွာျဖစ္ပြားေနတဲ့ေက်ာင္းသားဆႏၵျပမႈ ကိုညႊန္ ရလိမ့္မယ္။
မြန္ထရီရယ္ျမိဳ့မွာေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ျပည္သူေတြ ဆႏၵျပေနတာ
၅လ နီးပါးရွိျပီ။
ဒါဟာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ကစတဲ့ ကမၻာ့ ဘ႑ာေရး အက်ပ္အတည္းရဲ့ အက်ိဳးဆက္လို႔ ဆိုရင္မမွားပါဘူး။
ဘ႑ာေရးအက်ပ္အတည္း ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာဘဏ္ၾကီးေတြလဲျပိဳေတာ့မလိုျဖစ္တဲ့အခါ
ႏိုင္ငံတိုင္းရဲ့အရင္းရွင္အစိုးရတိုင္းဟာ ေဒၚလာေငြ သန္းေပါင္း ရာေက်ာ္ သံုးစြဲျပီး ဘဏ္ၾကီးေတြကိုကယ္တင္ခဲ့တယ္။တဖက္မွာ ျပည္သူေတြကိုေတာ့ ျခိဳးျခံေခ်ြတာခိုင္းေလရဲ့။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမရိကန္အပါအဝင္ ကမၻာေပၚရွိအရင္းရွင္ႏိုင္ငံေတြရဲ့ အစိုးရေတြက
ပိုက္ဆံမရွိဘူးလို႔ ညီတူညာတူ သံျပိဳင္ ဟစ္ေၾကြးျပီး လူမႈ႔ဖူလံုေရးစရိတ္ေတြ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္
မႈ႔စရိတ္ေတြ၊ သက္ၾကီး ရြယ္အို ေထာက္ပံ့ေၾကး စရိတ္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ေရးဆြဲ ျပ႒ာန္းတယ္။ ျပည္သူေတြေပးေနတဲ့ အခြန္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြေပးေနတဲ့
ေက်ာင္းလ ခေတြ ကိုေတာ့ တိုးျမွင့္ ေကာက္ခံ တယ္။ သူတို႔ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ လက္တဆုပ္စာဘ႑ာေရးသမားၾကီးေတြကေတာ ့ပိုေနျမဲက်ားေနျမဲ နဂိုခ်မ္းသာမႈ႔ကေန စပါးလံုး
တေထာက္စာေတာင္ မေလ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလို လူမႈ႔ေရး၊ စီးပြားေရး မညီမ်ွမႈ႔၊ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာဟ
လြန္းမႈ႔၊ ဘ႑ာေရး သမားၾကီးေတြ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြက ႏွစ္စဥ္ ကမၻာ့(G.D.P) ကို ဘယ္သူက
ဘယ္ေလာက္ယူဆိုျပီး သူတို႔သေဘာက် စီမံခန္႔ခြဲေနတဲ့လုပ္ရပ္ဟာ ကမၻာ့ျပည္သူေတြရဲ့ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈ႔ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးေနတယ္။
ဒယ္အိုး၊
ဒန္အိုးကို ေခါက္ျပီး တိုက္ပြဲဝင္ၾကပါတယ္။ ကေနဒါ ဒန္အိုးဟာ ဗမာျပည္
ဖေယာင္းတိုင္ တိုက္ပြဲလိုပဲ အလြန္ ျပည္သူ ဆန္တဲ့ တိုက္ပြဲပါ။
ကိဘက္ျပည္နယ္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ယန္းရွရက္(Jean Charest)က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းလခကို
တႏွစ္လ်ွင္ ေဒၚလာ ၂၅၄ ႏႈန္းျဖင့္ (၇) ႏွစ္စာ တိုးျမွင့္ဖို႔ အဆိုျပဳလႊာ တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီအဆိုျပဳလႊာအရေက်ာင္းသားေတြက လက္ရွိေက်ာင္းလခ ေဒၚလာ ၂၁၆၈ ကေနတိုးေပး
ရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါ တယ္။ လက္ရွိ ေက်ာင္းလခ ေဒၚလာ ၂၁၆၈ ဟာလဲ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ကတိုးျမွင့္
ထားတဲ့ေက်ာင္းလခပါ။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္က ကိဘက္ျပည္နယ္တကၠသိုလ္ေတြရဲ့ ေက်ာင္းလခ
ဟာ ေဒၚလာ ၅၄၀ ဘဲရွိပါတယ္။
Laval တကၠသိုလ္ လူမႈ႔ေရးသိပၸံ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေက်ာင္းလခတိုးျမွင့္တာကို ဆန္႔က်င္တဲ့
အေနနဲ႔ ဆႏၵျပၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁၃) ရက္ေန႔မွာ စတင္ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာင္းသား ၂၀၀၀၀ နီးပါးခန္႔ မြန္ထရီရယ္ ျမိဳ႔တြင္းသို႔ခ်ီတက္ျပီးပညာေရးဝန္ၾကီးရုံးေရွ့မွာ
ျမင့္တက္လာတဲ့ေက်ာင္းလခကို လက္မခံ၊ ေက်ာင္းလခစနစ္ရပ္တန္႔ျပီး အခမဲ့ပညာေရး စနစ္ေျပာင္းလဲ ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။မိဘျပည္သူေတြကလဲ လူတိုင္းလူတိုင္း ပညာ
သင္ၾကားႏိုင္ေရးကို အလိုရွိျပီး ၊ဆင္းရဲတဲ့သူ၊ ခ်မ္းသာတဲ့သူ ဆိုျပီး ေငြနဲ႔ ခြဲျခားထားတဲ့
ပညာေရးစနစ္ကို မလိုလားၾကဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း အဓိကေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႔
(၃)ဖြဲ႔ဟာ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ ညီညႊတ္မႈ႔ရခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ CSN ၊ CUPE
အလုပ္သမားသမဂၢမ်ားနဲ႔၎ တို႔ကိုေထာက္ခံ တဲ့ သူမ်ားက ပူးေပါင္းပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။
ေထာက္ခံသူေတြ တစတစ တိုးပြားလာျပီး မတ္လ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ လူအင္အား ၃သိန္းေက်ာ္
ဆႏၵျပခဲ့တယ္။CLASSE လို႔ေခၚတဲ့ ဆႏၵျပအဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုပါဝင္ေသာ မဟာမိတ္ညႊန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔ကိုဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ေနာင္ ဆႏၵျပမႈ႔ေတြကို CLASSE ကဘဲစည္းရံုး ဦးေဆာင္သြားႏိုင္ခဲ့တယ္။CLASSE က လက္ယာအဖြဲ႔အစည္းေတြျဖစ္တဲ့FEUQ နဲ႔ FECQ
တို႔မေတာင္းဆိုေသာ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ကုိ ကေန႔အခ်ိန္ထိ တစိုက္မတ္မတ္ ေတာင္းဆိုေနဆဲ။
ဒီေနရာမွာ ျဖည့္ေျပာရရင္ FEUQ နဲ႔ FECQ တို႔ဟာလဲ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြျဖစ္ျပီး အစိုးရ
နဲ႔ နားလည္မႈ ယူထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ေတြျဖစ္တယ္။ အစိုးရက တကၠသိုလ္ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲပိုင္ခြင့္
အာဏာတခ်ိဳ႔ေပးျပီး သူတို႔ရဲ့လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္ လုပ္ထားခံရတဲ့ FEUQ နဲ႔ FECQ ေက်ာင္းသား
အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ဗမာျပည္က(DSO)လို ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တယ္။
အခုေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲမွာ သူတို႔မပါဝင္ပါဘူး။ ယေန႔လို ျပည္နယ္ ေရြးေကာက္ပြဲ နီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ FEUQ အဖြဲ႔ဥကၠ႒က ေက်ာင္းလခဆႏၵျပပြဲက ဒုတိယ၊ ေရြးေကာက္ပြဲက ပထမလို႔ သေဘာထားထုတ္ျပန္လာတဲ့အတြက္ တက္ၾကြတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဖက္ကၾကည့္ရင္ အေတာ္ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အဖြဲ႔ရယ္လို႔ေျပာရမယ္။
ဒယ္အိုး၊ ဒန္အိုးကို အသံျမည္ေအာင္ ေခါက္တတ္ရင္ ျပည္သူ႔ ဆႏၵ ျပလို႔ရျပီ။ ကေနဒါမွာပါ။
ကိဘက္ျပည္နယ္အစိုးရက ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့အစိုးရမဟုတ္ပါဘူး။ ယခင့္ ယခင္ေက်ာင္းလခတက္လို႔ေက်ာင္းသားေတြဆႏၵျပၾကရာမွာ လိုက္ေလ်ာမႈ႔တစံုတရာျပဳလုပ္မေပးဘဲ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးျပီးျဖိဳခြဲခဲ့တာခ်ည္းပါ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အစိုးရ အၾကိမ္ၾကိမ္ ညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြးၾကေပမဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ေဆြးေႏြးပြဲမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းမာတဲ့အစိုးရကိုရင္ဆိုင္ဖို႔က ဆႏၵျပျခင္း ကသာ တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းျဖစ္တယ္လို႔ ယေန႔ ဆႏၵျပ ကိဘက္ေက်ာင္းသားေတြက ဆိုပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အခုဆႏၵျပပြဲကိုလည္း အဓိကရုဏ္းႏွိမ္ႏွင္းေရးရဲေတြသံုးျပီး ႏွိမ္ႏွင္းပါတယ္။ ဒိုင္းကိုင္ထားတဲ့ရဲေတြနဲ႔ ေရွ့ကေန ပိတ္တားဆီးပါတယ္။ တလက္မလံုး ပတ္ရွိတဲ့ေရာ္ဘာတုတ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကိုရိုက္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာကိုငရုတ္ရည္နဲ႔ ပက္ ပါတယ္။ ျမင္းစီးပုလိပ္ေတြနဲ႔လည္း ဆႏၵျပ တဲ့သူေတြ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါတယ္။ Kettle လုပ္တယ္လို႔ေျပာၾကတဲ့ လူစုခြဲ ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္း ဆီးနည္း ေတြလည္းသံုးပါတယ္။ ျမင္သာေအာင္ေျပာရရင္ ဒီမွာ စက္ဘီးေဘာင္တန္းမွာ police လို႔စာတန္းထိုးထားတဲ့စက္ဘီးေတြစီးတဲ့ စက္ဘီးစီးပုလိပ္ေတြက အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ရွိေနတဲ့ဆႏၵျပသူေတြၾကား ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ျပီး လူနည္းစုကေလးကို ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ စက္ဘီးေတြနဲ႔ဝိုင္းထားျပီး ဖမ္းဆီးတဲ့လုပ္ရပ္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ မတ္၊ ဧျပီ၊ ေမအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ရာခ်ီ
အဖမ္းခံရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြက ရပ္တန္႔မသြားဘဲ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္းဆက္လက္ဆႏၵျပၾကတယ္။
ေမ(၁၈)ရက္ေန႔မွာ အစိုးရက အေရးေပၚဥပေဒ ၇၈ ကို ျပ႒ာန္းေၾကာင္း ေက်ညာတဲ့အခါ သာမန္ေက်ာင္းသား သပိတ္ ကေန အေထြေထြသပိတ္ဆီသို႔ ဦးတည္သြားပါေတာ့တယ္။ အစိုးရရဲ့ မ်ွတမႈမရွိတဲ့ ျခိဳးျခံေခြ်တာေရး အစီအစဥ္ေတြကို မေက်နပ္ေနတဲ့ လူထုပါ အံုၾကြလာတယ္။ အလုပ္သမားမ်ားကလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ့ ဆႏၵျပမႈကို စာနာအားေပးေထာက္ခံသူ အျဖစ္မွ မိမိတို႔ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ သက္ဆိုင္ေသာ အေရးကိစၥအျဖစ္ခံယူလာၾကတယ္။
ဥပေဒ ၇၈ ကအျငင္းပြားစရာေတြျပည့္ေနပါတယ္။ ဥပေဒကို အရပ္သားေရာ၊ ေက်ာင္းသားေရာ၊ ပညာရွင္ေတြပါ ေဝဖန္ရႈံ႔ခ်ၾကပါတယ္။ Laval တကၠသိုလ္ ဥပေဒပါေမာကၡက ဒီမိုကရက္အစိုးရျဖစ္ျပီး ဒီလိုဥပေဒမ်ိဳးျပ႒ာန္းတာ မယံုႏိုင္ ေလာက္ ေအာင္ဘဲ။ ေနာက္ Montreal တကၠသိုလ္ ဥပေဒပါေမာကၡ လူစီလယ္မြန္ဒီက ကမၻာစစ္အတြင္းထုတ္တဲ့ စစ္စည္းကမ္းဥပေဒျပီးရင္ ဒုတိယ အဆိုးဆံုးဥပေဒ လို႔ေျပာလည္းေျပာတဲ့အျပင္ သူမအတန္းကေက်ာင္းသားေတြကိုေတာင္ ဒီဥပေဒကို ဆန္႔က်င္ၾကလို႔ ေဆာ္ၾသလိုက္ပါေသးတယ္။
ဥပေဒ ၇၈ ကိုအရပ္သားနားလည္သလိုေျပာရရင္ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကို ဘဝပ်က္ေအာင္လုပ္တဲ့ဥပေဒ။ သင္ဟာ သပိတ္တားတဲ့သူ ဒါမွမဟုတ္ သပိတ္ေမွာက္တဲ့သူျဖစ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ေဒၚလာ တေထာင္ကေန ငါးေထာင္ အတြင္း ေပးေဆာင္ရမယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ေဒၚလာ သံုးေသာင္းခြဲ ေပးေဆာင္ရမယ္။သမဂၢေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြျဖစ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ေဒၚလာ တသိန္းႏွစ္ေသာင္းခြဲေပးေဆာင္ရမယ္။ တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္စြာသပိတ္ေမွာက္ျခင္း၊ လြတ္လပ္စြာသပိတ္တားျခင္း ကိုဥပေဒႏွင့္မညီညႊတ္ေၾကာင္းျပ႒ာန္းလိုက္တဲ့ ဥပေဒျဖစ္ပါတယ္။ဒါဟာ အခုဗမာျပည္မွာျပ႒ာန္းလိုက္တဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းစြာစုေဝးခြင့္၊ ျငိမ္းခ်မ္းစြာစီတန္းလွည့္လည္ခြင့္ ဥပေဒနဲ႔အလားသ႑န္တူပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဗ.က.သ ဖြဲ႔စည္းလႈပ္ရွားတာကိုလဲ တရား မဝင္ဘူးလို႔ ျခိမ္းေျခာက္သလိုမ်ိဳး ကိဘက္ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြကိုလဲျခိမ္းေျခာက္ျပီး ၾသဂုတ္လကုန္ကို ေနာက္ဆံုးရက္ သတ္မွတ္ကာ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္ဆိုတဲ့ပုဒ္မ ကိုလဲ ဥပေဒ ၇၈ ထဲမွာ ထည့္သြင္း ထားတယ္။။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ သမဂၢေတြရဲ့အစဥ္အလာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကို စာဖတ္အသင္း အဆင့္ေလာက္ဘဲ ျဖစ္ဖို႔၊ ျပည္သူေတြရဲ့ ႏိုင္ငံေရးအသိစိတ္ဓါတ္ မျမင့္မားေအာင္ ေရႊျပည္ေအးတရားေတြနဲ႔နားခ်ဖို႔ အစိုးရရဲ့ၾကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္မႈ႔ေတြလုပ္ေနသလို တဖက္မွာလည္း ဖိႏွိပ္မႈေတြက အခုအခ်ိန္မွာ အတားအဆီးမဲ့ေနပါတယ္။
ကိဘက္ျပည္သူေတြက လြတ္လပ္စြာသပိတ္ေမွာက္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာသပိတ္တားခြင့္ဟာ အေျခခံႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီဥပေဒ ၇၈ ကိုကန္႔ကြက္ေၾကာင္းျပင္းျပင္းထန္ထန္ဆႏၵျပၾကတယ္။ဒီဥပေဒ ထြက္ျပီးမွ ဆႏၵျပမႈဟာ ရပ္တန္႔မသြားဘဲ ပို၍ ပို၍ၾကီးထြားလာတယ္။
One has a moral responsibility to disobey unjust law.
Martin Luther King Jr
မတရားတဲ့ဥပေဒကိုဆန္႔က်င္ရမဲ့ တာဝန္ဟာလူသားတိုင္းရဲ့ တာဝန္ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့
မာတင္လူသာကင္းရဲ့အဆိုအတိုင္း CLASSE ကအာဏာဖီဆန္ေရး လမ္းစဥ္ကိုစြဲကိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းလခတက္လို႔ေက်နပ္မႈ႔မရွိတဲ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျခိဳးျခံ ေခ်ြတာ ေရး
အစီအစဥ္ေတြအေပၚ ေက်နပ္မႈ႔မရွိတဲ့အရပ္သားေတြ ဆက္စပ္ေပးျပီး အေထြေထြသ
ပိတ္ၾကီးေတြ ဆင္ႏႊဲေအာင္ထိ လမ္းေၾကာင္းတည့္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေမ ၁၈ ရက္ ေနာက္ပိုင္းမွာဥပေဒ ၇၈ ကိုတိုက္ရိုက္စိန္ေခၚတဲ့ Casseroles လို႔ေခၚတဲ့ ဒယ္အိုးဆႏၵျပမႈေတြ ေပၚ ေပါက္ လာတယ္။ဒီဆႏၵျပမႈ႔ပံုစံက စပိန္စကားေျပာတဲ့ လက္တင္အေမရိကတိုက္က လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ဆႏၵျပပံုစံပါ။အာဂ်င္တီးနား၊ ခ်ီလီ၊ ဥရုေဂြးနဲ႔ စပိန္ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ ဆႏၵျပၾကပါတယ္။၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ခ်ီလီႏိုင္ငံကေနစတင္ခဲ့တဲ့ပံုစံျဖစ္ပါတယ္။ေလာေလာဆယ္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ အာဂ်င္တီးနားမွာ လဲျဖစ္ပြားခဲ့ ပါတယ္။ဆႏၵျပတဲ့သူေတြက သူတို႔ရဲ့ ဒယ္အိုး၊ ဒန္အိုးေတြယူလာျပီး ေယာင္းမေတြ ဇြန္းေတြနဲ႔ သံစံုျမည္ေအာင္တီးကာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာ ဒါမွမဟုတ္ ရပ္ကြက္ထဲ ျမိဳ႔ထဲ လွည့္လည္ဆႏၵျပၾကတယ္။ညတိုင္း ည ၈ နာရီမွာ စတင္ျပီး ၁၀ နာရီမွာ လူစုခြဲၾကတယ္။ ဒယ္အိုးဆႏၵျပပြဲ ‘Casseroles’ က မြန္ထရီရယ္ျမိဳ႔ကေနစတင္ခဲ့ျပီး ကေနဒါႏိုင္ငံရဲ့ ျမိဳ႔ေပါင္း ဒါဇင္ေက်ာ္ထိ ျပန္႔ႏွံ႔သြားပါတယ္။ဒါတင္မကပါဘူး New York နဲ႔ California က Occupy movement အဖြဲ႔ဝင္မ်ားကလဲ မြန္ထရီရယ္ျမိဳ႔သို႔ လူကိုယ္တိုင္လာေရာက္ ပူးေပါင္းပါဝင္ၾကပါတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ကမၻာ့ဆႏၵျပမႈ႔ေတြဟာ တခုနဲ႔တခု ကြင္းဆက္ေတြျဖစ္လာေနျပီလို႔ေျပာဆိုလာၾကပါတယ္။
ဖိႏွိပ္တယ္၊
ဖမ္းဆီးတယ္၊ ရိုက္ႏွက္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာက အာဏာရွင္မွန္သမွ် အတူတူပါပဲ။
ကမၻာ့ဒီမိုကေရစီ ဘိုးေအၾကီး ဆိုတဲ့ ကေနဒါမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အဲ… ေသနတ္နဲ႔
ပစ္သတ္မွာေတာ့ အခုထိ မစိုးရိမ္ရေသး..
ဂ်မားလ္ ဆိုသူကလဲ”ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားမဟုတ္ပါဘူး၊ ေရပိုက္ျပင္တဲ့သူပါ၊ အစိုးရက ဥပေဒ
၇၈ ထုတ္ျပန္ျပီးမွ ဆႏၵျပတဲ့သူပါ၊ အရင္က ဆႏၵျပတာဟာ ေက်ာင္းသားေတြအလုပ္လို႔ထင္ခဲ့တယ္၊
ဒီမွာ အလုပ္သမားေတြသိပ္မမ်ားေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီဥပေဒ ရပ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္၊
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိဘက္ျပည္နယ္ရဲ့ေငြေတြက ျပည္သူေတြဆီမေရာက္ဘဲ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြဆီ
ေရာက္ေနလို႔ပါ၊ အစိုးရက ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြ အခြန္မေဆာင္တာကိုေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္
ခြင့္ျပဳထားျပီး လူေတြတကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ လူမႈ႔ဖူလံုေရးအသံုးစရိတ္ေတြကိုျဖတ္ေတာက္ေနလို႔ပါ”။
မီဒီယာတခ်ဳိ႔က ကေနဒီယံ သမိုင္းရဲ့ အၾကီးမားဆံုး အာဏာဖီဆန္မႈ႔အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ၾကပါတယ္။ ဖံုးဖိလို႔မရတဲ့ေဒသတြင္း မီဒီယာေတြမွာ ဒီသတင္းကို ေဖာ္ျပၾကေပမဲ့ BBC ၊ CNN ၊ Sky တို႔လို ကမၻာ့ အဓိကမီဒီယာၾကီးေတြမွာ ဒီသတင္းကိုမေဖာ္ျပဘဲ ရယ္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ တမင္ ခ်ြင္းခ်န္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြရဲ့ အရင္းရွင္အခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းညီညႊတ္တဲ့ လုပ္ရပ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ အရင္းရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး တိုက္ပြဲေတြ တကမၻာလုံး ျပန္႔ႏွံ႔သြား
မွာ စိုးလို႔ တိုင္ပင္ထားသလို တညီတညာတည္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကပုံပါပဲ။ ေမလ (၂၂) ရက္ေန႔က
ကိဘက္ျပည္ နယ္မွာျဖစ္ပြားတဲ့ဆႏၵျပမႈ႔ေတြ ရက္ ၁၀၀ ျပည့္တဲ့ေန႔လည္း ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေန႔ ေမ
(၂၃) ရက္မွာ ဆႏၵျပသူလူ ၇၀၀ ေက်ာ္ အဖမ္းခံရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အေထြေထြသပိတ္
ပံုစံကိုလစဥ္ ၂၂ ရက္ေတြမွာက်င္းပ ၾကဖို႔ ခ်မွတ္ ခဲ့တဲ့အတိုင္း ဇြန္၂၂ရက္ေန႔မွာလည္း ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အေထြေထြသပိတ္ကို က်င္းပနိုင္ခဲ့တယ္။ Occupy wall street အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ Occupy movement
လႈပ္ရွားတဲ့သူေတြ အင္နဲ႔အားနဲ႔ပါဝင္လာၾကတယ္။
ကိဘက္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ယန္းရွရက္ ကေတာ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြလာေနၾက အခ်ိန္မွာ ဒီလို ဆႏၵျပပြဲေတြရွိေနတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြေလ်ာ့မွာစိုးရိမ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း တာဝန္သိဖို႔ေကာင္းတယ္၊ လို႔ျပစ္တင္ေဝဖန္ပါတယ္။ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ယန္းရွရက္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးပြဲဟာလဲ ေလးရက္ၾကာ ဇြန္လ ၂၈ ရက္မွာ ပ်က္ျပားသြားျပီး ေက်ာင္းလခ ျပႆနာက အေျဖနဲ႔မနီးေသးတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျပည္နယ္ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပရမဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာျပီမို႔ ကိဘက္ရဲ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ေျပာဖို႔ ခဲယဥ္းေနပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္သြားျပီးေနာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက
ဩဂုတ္လ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ ဆႏၵျပန္ျပမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေက်ညာထားပါတယ္။ ယန္းရွရက္ အစိုးရကလဲ ဥပေဒ ၇၈ ကို
အာဏာတည္ေစဖို႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ႔ေတြလုပ္ထားျပီးျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆိုသံမ်ားလည္း ၾကားေနရတယ္။
ေက်ာင္းသား အန္ထိုနီကေတာ့လူထုအံုၾကြမႈ႔ကေတာ့ျမင္တဲ့အတိုင္းဘဲ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းျပန္
တက္ဖို႔ ေက်ညာထားတဲ့ ဩဂုတ္လမွာေတာ့တခုခုျဖစ္မွာ၊ အစိုးရ ကလည္း အေလ်ာ့ေပးမွာမဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ကိုင္မွာဘဲ၊ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္းဆက္လုပ္ရမွာဘဲ။
ဒီ ကေနဒါ ႏိုင္ငံရဲ့ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ႔၊ လူထုအံုၾကြလႈပ္ရွားမႈ႔ေတြကိုၾကည့္ရင္ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရဟာ
ျပႆနာေတြကို ဒီမိုကေရစီနည္းက် မေျဖရွင္းႏိုင္တာေတြ႔လာရတယ္။ဒီမိုကေရစီမူနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့မူကို ကမၻာ့ဒီမိုကရစီႏိုင္ငံၾကီးလို႔အမည္ခံထားတဲ့ ကေနဒါႏိုင္ငံက ထုတ္သံုးလာတာဟာ အံ့ၾသ ရြံရွာဖြယ္ပါဘဲ။ဒီမွာေတြ႔ရတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ဥပေဒတိုင္းက ဒီမိုကေရစီနဲ႔မကိုက္ညီဘူး။ ဒီမိုကေရစီကို
ေလးစားယုံၾကည္ရင္ ဒီမိုကေရစီ စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ ဥပေဒေတြကို တာဝန္သိသိ ဆန္႔က်င္
ဖို႔လိုတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ကိုက္ကိုက္၊ မကိုက္ကိုက္ ဥပေဒမွန္သမွ်ကို လိုက္နာရမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ရင္ေတာ့
ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးနဲ႔တုတ္ထားသလိုျဖစ္မွာပဲ။ ဥပေဒ မွန္သမွ် လိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚဟာ ဥပေဒ ျပဳခြင့္ရသူေတြက လက္နက္ သဖြယ္ကိုင္စြဲ ထားတဲ့ အေတြးအေခၚသာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိဘက္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ႔ဟာ ဒီမိုကေရစီသမားေကာင္းမွန္ရင္ မတရားတဲ့
ဥပေဒမွန္သမ်ွ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဆန္႔က်င္ရဲရမယ္ ဆိုတာကိုျပသတဲ့ ဥပမာေကာင္းတခုလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ေႏြဦးေႏြFNG on July 31, 2012