ဘယ္လိုတိုင္းျပည္ႀကီး ေဆာက္ၾက မလဲ အိပ္မက္မက္ဖို႔ ဗေမာင္းတစ္ခါ တင္ျပဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္တိုင္း ျပည္ႀကီး အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း ဘယ္လိုတိုင္းျပည္ကို၊ ဘယ္သူေတြက၊ ဘယ္လို တည္ေဆာက္ၾကမလဲဆိုတဲ့ လူမ်ား၊ မူမ်ား၊ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား အေၾကာင္းေခါင္းစားမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အခုဟာႀကီးက တစ္ဖက္ သတ္အခ်စ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနမလား စဥ္းစားမိတယ္။
ျဖစ္ပုံက ဒီလို။
(၁)
ဒီမိုကေရစီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္ေရး ပူးတြဲ လုပ္ေဆာင္မယ္လို႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပြင့္လင္း လူအဖြဲ႕ အစည္းနဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တို႔ ဩဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔က ထုတ္ျပန္လိုက္ပါတယ္။ အကြဲ အလြဲ ဇာတ္လမ္း ေတြၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီႏွစ္ဖြဲ႕ ေပါင္းၿပီး ပထမဆုံး ထုတ္ျပန္လိုက္တာ ပါ။
ပူးတြဲလုပ္ဖို႔ အျခားအခ်က္ေတြ ပါေသးေပမယ့္ ထုတ္ျပန္ခ်က္မွာ ဗေမာင္းမ်က္စိက်မိတာကေတာ့ ” ဒီမိုကေရစီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္ေရး” ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္း စကားရပ္ပါ။
အဲဒီ စကားရပ္ကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲျမင္ မိပါတယ္။ နံပါတ္တစ္ က ဒီမိုက ေရစီ၊ နံပါတ္ႏွစ္က ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပါ့။
ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ အဲဒီစနစ္ႏွစ္ခု ကို ဟန္ခ်က္ညီညီ ေပါင္းစည္းထားတဲ့ ျပည္ျမန္မာေပၚထြန္းလာေရး လို႔ျမင္ ပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာလည္း သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေရးအုပ္စုေတြကို ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ အခ်ိဳ႕အုပ္စုေတြက ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးလို႔ ဦးတည္ေႂကြးေၾကာ္လုပ္ ေဆာင္ၾကတယ္။ တိုင္းရင္းသား အုပ္စု ေတြ႕ၾကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္နဲ႔ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု စနစ္ရရွိေရးလို႔ အသံထြက္ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ခု ဘာလို႔မ်ား အတူတြဲ လုပ္လို႔ မရ တာလဲ အေတြးပြားမိတယ္။
2horse-love
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ကေပါ့ေလ။ ပါတီႀကီးေတြအေနနဲ႔ တိုင္းရင္းသား မဲဆႏၵနယ္ေတြမွာ တိုင္း ရင္းသားပါတီေတြနဲ႔ ၫွိၿပီးၿပိဳင္ ၾကမလား ဆိုၿပီး ေမၽွာ္တလင့္လင့္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုံလာလာ ေျပာတိုင္းယုံသာ လုပ္သြားၿပီးဘာမွ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လာတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါ။
တကယ္ေတာ့ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေအာင္ဆန္း (အဲဒီအခ်ိန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းဟာ တပ္ကထြက္လိုက္ ၿပီျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္သြားၿပီ မို႔လို႔ ဦးေအာင္ဆန္းလို႔ သုံးႏႈန္းရျခင္း ျဖစ္ပါ တယ္) နဲ႔ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေတြ အတူတကြ လြတ္လပ္ေရးယူဖို႔ ၫွိခဲ့တုန္းက အဓိကပန္းတိုင္က ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ ေရးပါ။
တိုင္းရင္းသားေတြ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္း ခြင့္နဲ႔ ႏိုင္ငံအတြင္း တန္းတူညီမၽွ ေနထိုင္ ႏိုင္ေရးပါ။
ေနာက္ဆုံး စစ္အာဏာ အသိမ္းခံ လိုက္ရ၊ တိုင္းျပည္လည္း ဆိုရွယ္လစ္ ဇာတ္အသြင္းခံလိုက္ရ၊ အဲဒီေနာက္ ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္း အရ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရး အိပ္ မက္လည္း ပ်က္သြားရပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္းေရး လမ္းစဥ္သည္သာ တစ္ခုတည္းေသာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ သမိုင္းေပါ့ေလ။ အခုေတာ့ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္း ျပန္ေပၚလာတယ္။ တစ္ဖက္မွာလည္း တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ေတြ နဲ႔ အပစ္ရပ္ေရးၫွိတယ္။ အျခား တဖက္မွာလည္း ျပည္သူ႕ေတြ ကိုင္စိုးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ျဖစ္ဖို႔ ဒီမိုကေရစီ အေရးကို ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ အရပ္ဖက္ အဖြဲ႕အစည္းေတြ စသည္ျဖင့္ လုပ္ၾက ကိုင္ၾကတယ္။
တစ္ဖက္က ဒီမိုကေရစီ အေရး အားတိုက္အင္တိုက္ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ အျခားတစ္ဖက္က တိုင္းရင္းသား အေရး ကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြး ပြဲေတြ ဆက္တိုက္လုပ္တာက လြဲၿပီး သိပ္အား မပါလွပါ။ (ဒါကပဲ အားလုံးအတြက္ မာစတာကီး ျဖစ္ေနလို႔လားမသိေပါ့ေလ)
အစိုးရတစ္ခုတည္းလား။ မဟုတ္ ပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး အတိုင္းအတာျဖင့္ ဝင္ၿပိဳင္ၾကမည့္ ပါတီႀကီးမ်ားတြင္လည္း တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ေစ့စပ္ၫွိႏႈိင္း ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ျခင္း သေဘာမ်ိဳး မေတြ႕ လွပါ။
အဲဒီပါတီႀကီးေတြက သူတို႔ ပါတီ ထဲမွာ တိုင္းရင္းသား ေတြရွိ ပါေၾကာင္း အေၾကာင္းျပၾကတာကို ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီအတိုင္းသာ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြက လူအမ်ားစု အားကိုးနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြကို အိတ္ထဲထည့္ထား၊ ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ ၾကဆဲ ဆိုတာကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ ေတြ႕ရမွာပါ။
ဩဂုတ္လ ၂၅ ရက္ေန႔ထုတ္ 7 Day သတင္းစာပါ ေဆာင္းပါးရွင္ ေဒါက္တာ ရန္မ်ိဳးသိမ္းရဲ႕ ” ေတာင္ၿပိဳ ကမ္းၿပိဳ အစိုးရဖြဲ႕ႏိုင္ေရး ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ေရွ႕ခရီး” ေဆာင္းပါးပါ အပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို ေကာက္ႏႈတ္ပါရေစ။
” ပါတီႀကီးမ်ား၏ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထက္ တိုင္းရင္းသား ပါတီကိုယ္စားလွယ္မ်ား အႏိုင္ရေရးကို ေျမေတာင္ ေျမႇာက္ေပးႏိုင္သည့္ ႏိုင္ငံ ေရးအရ အျမင္က်ယ္မႈႏွင့္ သေဘာထား ႀကီးမႈတို႔သည္ လစ္ဟာေနဆဲျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြတိုင္းရင္းသား ပါတီမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ မဟာမိတ္ျပဳလ်က္ လႊတ္ေတာ္တြင္း ႏိုင္ငံေရးကို ဟန္ခ်က္ ညီညီ စည္းဝါးကိုက္ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မရွိသေ႐ြ႕ ျပည္သူကို မ်က္ႏွာမူေသာ ႏိုင္ငံေရးသည္ ေဝးသထက္ ေဝးေနဦး မည္ျဖစ္သည္”
ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႕ အလြဲ အကြဲ ဇာတ္လမ္းေတြအေၾကာင္း ေဝဖန္ ရင္း ေနာက္ပိုင္းပိုထင္ရွားလာတဲ့ ေဒါက္တာ ရန္မ်ိဳးသိမ္းရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကို ဗေမာင္းနည္းနည္း ေခါင္းစားမိတယ္။
” ပါတီႀကီးမ်ား၏ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထက္ တိုင္းရင္းသား ပါတီကိုယ္စားလွယ္မ်ား အႏိုင္ရေရးကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးႏိုင္သည့္ ႏိုင္ငံေရး အရ အျမင္က်ယ္မႈႏွင့္ သေဘာထား ႀကီးမႈ ” ဆိုတဲ့ ကိစၥကို ေခါင္းေျခာက္ခံ ၾကည့္တဲ့အခါ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ ေတာ္ေလး ရင္ေမာသြားရပါေတာ့တယ္။
ဥာဏ္မွီသေလာက္ ဘာသာျပန္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ (တည့္တည့္ေျပာရရင္ ဗမာႀကီးစိုးေသာ) ပါတီႀကီးေတြက ” သူတို႔တို႔လိုခ်င္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ပုံစံ” ကိုပဲ သူတို႔ အိတ္ထဲမွ တိုင္းရင္းသား ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ သုံးၿပီး တိုင္းျပည္တည္ ေဆာက္လိုပုံရတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးခြင့္ အတြက္ လုပ္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသား ပါတီ ေတြလိုခ်င္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ ပုံစံကို တူတူ တည္ေဆာက္ရေအာင္ ဆိုတာမ်ိဳးရွိပုံ မရဘူးလို႔ ခံစားမိတယ္။
(၂)
တစ္ခု ျငင္းခ်က္ထုတ္ႏိုင္တာက ဒီမိုကေရစီ (ဒီမိုကေရစီဆိုတာမွာလည္း ဘယ္လိုမ်ိဳး ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ရွိေသး၊ ထားေတာ့) ရရင္ တိုင္းရင္းသားေတြပါ အိုေကစိုေျပၿပီ မဟုတ္လားေပါ့။
” ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ”
အားလုံးသိေတာ္မူၾကတဲ့ အတိုင္း ဒီမိုကေရစီဆိုတာ မဲအမ်ားစုရတဲ့ သူက အုပ္စိုးတာပါ။ ဒီေတာ့ လူအမ်ားစုမဲနဲ႔ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားေတြကို အႏိုင္ က်င့္တာမ်ိဳး မျဖစ္ဖို႔ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို အာမခံတဲ့စနစ္ ကို ထူေထာင္ လိုရင္းပါ။ (ဥပမာ ေတြရွိ ပါေသာ္ျငား စာရွည္မွာစိုးလို႔ မေျပာ ေတာ့ပါ)
တကယ္ေတာ့ တိုင္းရင္းသား ပါတီေတြက ပါတီႀကီးေတြအတြက္ ၿပိဳင္ ဘက္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သမၼတ ျဖစ္ခ်င္သူေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္နယ္၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး အမွတ္သေကၤတ စ႐ိုက္လကၡဏာေတြ ေဖာ္ထုတ္ထိန္း သိမ္းမယ္။ ကိုယ့္နယ္၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ေနထိုင္ရာ ေဒသေလးက ၀ေျပာစည္ပင္ဖို႔ လုပ္မယ္၊ ေလသန္႔သန္႔၊ ေရသန္႔ သန္႔ေလး ရဖို႔ လုပ္မယ္။ ဘုရားေတာင္ ေပၚမွာ တိုင္းတပါးက နတ္ကြန္း လာတည္တာကို ကာကြယ္မယ္။ ကိုယ့္ အေၾကာင္းကို နားလည္တဲ့၊ ရင္ဘတ္ ခ်င္းနီးတဲ့ ကိုယ့္အစိုးရ ေသးေသးေလးကို ကိုယ့္နယ္အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္မယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။
ဒီေတာ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္လည္း ခိုင္မာဖို႔ လိုသလို၊ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို အာမခံတဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုစနစ္သည္ လည္း တၿပိဳင္တည္း တြဲပါလာရမွာပါ။
ဒါမွ ” ဒီမိုကေရစီ” ဆိုတဲ့ ျမင္းနဲ႔ “ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု” ဆိုတဲ့ ျမင္း ႏွစ္ေကာင္ တူတူကတဲ့ ျမန္မာျပည္ ရထားႀကီးက လွပခန္႔ညား ဟန္ခ်က္ ညီမွာပါ။
အခုေတာ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တိုင္းရင္းသားပါတီေတြ ခမၽွာ ေမၽွာ္တလင့္လင္နဲ႔၊ ၫွိဖို႔ လက္ကမ္းေလမလား၊ စကားမ်ား အတူတူ ေျပာၾကမလား။ တိုင္းျပည္ကို ေရွ႕ဆက္ဘယ္လိုတူတူ တည္ေဆာက္ၾကမလား လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းေလးတည္ၾကမလား . . . ။ မလား . .။ မလားနဲ႔ေပါ့။
တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပါတီေတြဘက္က ေလသံပစ္ လက္ကမ္း ဖူးတာေတြလည္း ၾကားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္လာတာ မ်ိဳးမေတြ႕ရ။ အားလုံးသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ျဖစ္ေန ပ်က္ေနလိုက္ ၾကတာမ်ား။
ခ်စ္ေရးဆိုၾကည့္တယ္၊ အခ်စ္ကိုရဖို႔လည္း ႀကိဳးစားတယ္။ သို႔ ေပသိ ေနႏိုင္ရက္ပါ့ေပါ့ေလ။
ဗေမာင္းတို႔ တိုင္းထဲမွာေတာ့ ထားဝယ္၊ မြန္၊ ကရင္ပါတီေတြ အခ်င္းခ်င္း ႏိုင္သေလာက္ ၫွိၿပီး ၿပိဳင္ၾကတယ္လို႔ သတင္းေတြမွာ ဖတ္ရ၊ သိရတယ္။ တိုင္းရင္းသားပါတီတစ္ခုဆို ဒီမိုကရက္တစ္ အင္အားစုေတြနဲ႔ မဲကြဲမွာစိုးလို႔အခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္နဲ႔ျပည္သူ႕ လႊတ္ေတာ္ေနရာေတြ မၿပိဳင္ေတာ့တဲ့။
ဒီအတိုင္းသာမွန္ရင္ ဒါႀကီးလည္း တစ္ဖက္သတ္ အခ်စ္ႀကီး ျဖစ္ေနပါလားလို႔ ေတြးမိရင္ေမာရတယ္။ ခ်စ္ဖူးသူတိုင္း သိၾကပါ တယ္။ တစ္ဖက္သတ္ အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးႀကီးလဲလို႔။
ေရးရင္းေရးရင္း ရင္ေမာလာ သလိုလို၊ ရင္တုန္လာသလိုလို။
ဗေမာင္း
ဩဂုတ္လ ၂၇ ရက္
http://www.daweiwatch.com/2015/09/02/opinion/thoughts-opinion/2694 မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။
