ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကတည္းက ေဆာင္ရြက္ေနခဲ့သည့္ မူးယစ္ေဆး၀ါး တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားမွ ေအာင္ျမင္မႈမရွိေၾကာင္း အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ပတ္မီဟန္၏ စာမ်က္ႏွာ ၃၀ ပါစာတမ္းကို ေနျပည္ေတာ္ရွိ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္မ်ား အထူးသျဖင့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားက ႏွစ္ၿခိဳက္မည္မဟုတ္ေပ။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔သတ္မွတ္မႈကို ၂၀၁၉ တြင္ ေနာက္ထပ္ ၅ ႏွစ္ ထပ္မံသက္တမ္းတိုးမည္ကို မလိုလားပါက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ မူးယစ္ေဆး၀ါးတိုက္ဖ်က္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ပတ္မီဟန္၏ စာတမ္းကုိ ဂ႐ုတစိုက္ဖတ္႐ႈသင့္သည္။
စာတမ္းျပဳစုသူ၏ အဆိုအရ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္၏ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေပးအပ္ထားေသာ ပဓာနတာ၀န္မွာ ႏိုင္ငံ၏ ေ၀းလံေခါင္သီေသာ ေဒသမ်ားတြင္ တစ္လက္မ မက်န္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေရး ျဖစ္ၿပီး အထူးသျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္အတြက္ ရည္ရြယ္သည္ဟု ဆိုသည္။ တပ္မေတာ္အေျခစိုက္စခန္းမ်ား၏ ၄ ပံု ၁ ပံုေက်ာ္ကို ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ခ်ထားၿပီး ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းေဒသတြင္ လႈပ္ရွားေနသည့္ ေျခလ်င္တပ္ရင္းႏွင့္ ေျချမန္တပ္ရင္း ၈၉ ခုရွိသည္။ ကိုလိုနီေခတ္က ထိုေဒသတြင္ တပ္ရင္းတစ္ခုသာ ရွိခဲ့ျခင္းႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္သည္။
၁၉၈၈ တြင္ ေသြးထြက္သံယို အာဏာသိမ္းမႈအၿပီး စစ္အင္အား တိုးခ်ဲ႕ခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈအခ်ဳိ႕ ေလွ်ာ့ခ်ကာ ေဒသခံတပ္မွဴးမ်ား လက္တြင္းသို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား ထည့္သြင္းေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒသခံတပ္မွဴးမ်ားမွာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း အမ်ားအျပားတြင္ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ခြင့္ လမ္းပြင့္သြားခဲ့သည္။
အဆုိပါ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အက်ိဳး အျမတ္အမ်ားဆုံး ၀င္ေငြလမ္းတစ္ခုအျဖစ္ ဘိန္းလုပ္ငန္းပါ၀င္ေနျခင္းမွာ ျငင္းပယ္၍မရႏိုင္ေပ။ “ ေဒသအခ်ဳိ႕တြင္ စစ္တပ္က ဘိန္းစိုက္သူမ်ားထံမွ တိုက္႐ိုက္အခြန္ေကာက္ခံၿပီး မေပးပါက ဘိန္းခင္းမ်ား ဖ်က္စီးမည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ေလ့ရွိသည္။ ထိုသို႔ေကာက္ခံျခင္းမွာ ၁၉၉၆ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ ပံုမွန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး တစ္ခါတရံ အခြန္ကို ေငြေၾကးအစား ဘိန္းျဖင့္ေပးေခ်ခဲ့ၾကသည္။ ပိုမိုအသံုးမ်ားသည့္ ပံုစံမွာ ဘိန္းခင္းမ်ားမွ အခြန္ေကာက္ရန္ ေက်းရြာလူႀကီးမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ခိုင္းေစျခင္းျဖစ္သည္။ သတ္မွတ္ထားသည့္ ပမာဏရရွိရန္ ေက်းရြာလူႀကီးမ်ားက ဘိန္းခင္းမ်ားမွ ေကာက္ယူ၍ ေဒသခံစစ္စခန္းမ်ားထံ ေပးသြင္းရျခင္းျဖစ္သည္” ဟု စာတမ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
အျခားထင္ရွားသည့္ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုမွာ ေဒသခံျပည္သူ႕စစ္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအား မူးယစ္ေဆးလုပ္ငန္းတြင္ ပါ၀င္ခြင့္ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္သည့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားကို ကူညီတိုက္ခိုက္ေပးျခင္း၊ ၎တို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာနယ္ေျမကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးျခင္းႏွင့္ ေဒသတည္ၿငိမ္ေရး တို႔အတြက္ ျပည္သူ႔စစ္မ်ားကို ထိုသို႔ခြင့္ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ခြင့္ျပဳျခင္းျဖင့္ စစ္တပ္အေနျဖင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါးလုပ္ငန္းတြင္ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္စရာမလိုဘဲ ျပည္သူစစ္မ်ားမွ တစ္ဆင့္ အက်ဳိးအျမတ္ရႏိုင္ၿပီး မူးယစ္လုပ္ငန္းႏွင့္ စစ္တပ္ၾကားတြင္ ၾကားခံလႊာတစ္ခု ျခားထားႏိုင္ခဲ့သည္။
ထိုမဟာဗ်ဴဟာမ်ားအရ တစ္ဆင့္ခံ ျပည္သူ႔စစ္မ်ား တည္ေထာင္ခ်ဲ႕ထြင္ျခင္းျဖင့္ ေ၀းလံေခါင္သီသည့္ ေဒသမ်ားသို႔ အာဏာျဖန္႔က်က္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ထိုေဒသမ်ားရွိ လူထုႏွင့္ သယံဇာတမ်ားအေပၚ တပ္မေတာ္က ပိုမိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခင္က တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရာ ေဒသမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ပိုက္လိုင္း တည္ေဆာက္ရန္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုခန္႔က မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနျဖစ္သည္။ ယေန႔အခ်ိန္တြင္မူ ထိုေဒသမ်ားကို အစိုးရက ခိုင္ခိုင္မာမာထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္ဟု အဆုိပါ စာတမ္းက ေဖာ္ျပထားသည္။
ကိုယ္တိုင္ေငြေၾကးရွာေဖြအသံုးျပဳရသည့္ ထိုျပည္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ “တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား” အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရၿပီး အစုိးရႏွင့္ မဟာမိတ္ျဖစ္မႈ ခိုင္ၿမဲေနသေရြ႕ မူးယစ္ေဆးလုပ္ငန္းမ်ား အဆင့္ဆင့္တြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမွာ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာသည္။ အဆုိပါ ”တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္” မ်ားမွ အမ်ားစုမွာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေရြးခ်ယ္ခံအမတ္မ်ားအျဖစ္ လႊတ္ေတာ္သို႔ တက္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ “ ညွိႏႈိင္းတည္ေဆာက္ထားသည့္ ပံုစံမွာ တည္ၿငိမ္မႈမရွိႏိုင္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားစြာ ရွိေနသည္ဟု စာတမ္းတြင္ ေဖာ္ျပ ထားသည္။ ပထမအခ်က္မွာ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းက ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္ထက္ စီမံခန္႔ခြဲရန္သာ အသံုး၀င္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဗမာ မဟုတ္သည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားၾကား အာဏာခြဲေ၀ေရးျပႆနာႏွင့္ မူးယစ္ေဆးျပႆနာမ်ားမွာ ေျဖရွင္းႏိုင္ျခင္း မရွိေသးေပ။
ဒုတိယ အေၾကာင္းရင္းမွာ စစ္တပ္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားၾကား မဟာမိတ္ျဖစ္မႈမွာ အားအနည္းဆံုးႏွင့္ တည္ၿငိမ္မႈမရွိဆံုးအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုးကန္႔ေဒသရွိ ျမန္မာအမ်ဳိးသား ဒီမိုကရက္တစ္မဟာမိတ္တပ္မေတာ္ (MNDAA) မွာ စစ္တပ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ရွိ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ (BGF) အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းရန္ ၂၀၀၉ တြင္ ျငင္းဆန္ခဲ့သျဖင့္ ႏွစ္ ၂၀ ၾကာ မဟာမိတ္ျဖစ္မႈ က်ဳိးပ်က္သြားခဲ့ျခင္းက ထိုအခ်က္ကို ျပသေနသည့္ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္။
တတိယအေၾကာင္းရင္းမွာ ေဒသအလိုက္က်င့္သံုးသည့္ ဗ်ဴဟာမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာက လက္ခံထားေသာ မွန္ကန္သည့္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အခန္းက႑တို႔ ၀ိေရာဓိျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္ေနသည္ဟု စာတမ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
တရားမ၀င္ဘိန္းကုန္ကူးမႈႏွင့္ ဆက္စပ္ေနပါက ခိုင္မာတည္ၿငိမ္သည့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုတည္ေထာင္ရန္ ျပႆနာရွိေနသည္။ ထိုအေျခအေနက ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္မႈမရွိဘဲ အက်ဳိးအျမတ္ကိုသာ စိတ္၀င္စားသူမ်ား စစ္ပြဲႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ားမွ ေပၚထြက္လာေစသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားစြာအတြင္း ဘိန္း ကုန္သည္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူမ်ား ယင္းတို႔၏ ဘိန္းလုပ္ငန္းႏွင့္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ေစ်းကြက္ကို အေကာင္းဆံုးအကာအကြယ္ေပးႏိုင္သည့္ မည္သည့္ အဖြဲ႕မဆို မဟာမိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကသည္။ ရွမ္းေတာင္ပိုင္းတြင္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈမ်ားမွာ KMT ကြန္ရက္မ်ားမွ MTA ၊ ထိုမွ UWSA ႏွင့္ ယခုေနာက္ဆံုး စစ္တပ္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္မႈရွိေသာ ျပည္သူစစ္မ်ားထံ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့သည္။
ထိုအခ်က္မ်ားကို ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ပဋိပကၡမ်ား၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေသာ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ကတိက၀တ္ပ်က္ကြက္ျခင္း” ကို မွန္ကန္စြာ ေျဖရွင္းျခင္းမျပဳပါက ႏိုင္ငံအတြက္သာမက ကမာၻ႔ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ပါ ေခါင္းခံစရာျပႆနာျဖစ္ေနမည္ျဖစ္သည္။
KHTun
The Ladies News Journal
