ေက်ာင္းသားေခါင္ေဆာင္ ကိုေအာင္မိႈင္းဆန္းရဲ႕ဇနီး မလဲ့လဲ့ႏြယ္ အင္တာဗ်ဴးကို တည္းျဖတ္ဖို႔ ရံုးစားပြဲ ကြန္ပ်ဴတာမွာ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
သႀကၤန္တြင္းမို႔ ရံုးမွာ သတင္းေထာက္ေတြနည္းေနပါတယ္။ မိွန္ျပျပ
က်ေနာ့္အလုပ္ အခန္းထဲကို လမ္းမတန္း ေရကစားမ႑ပ္က အသံေတြ
သဲ့သဲ့ကေလး၀င္လာပါတယ္။
တေန႔က လက္ပံတန္းမွာ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရံုးထုတ္တဲ့ ဗီြဒီယို
ရိုက္ခ်က္ အပိုင္းအစ ကေလးေတြကို ကလစ္တခုၿပီး တခု ေခါက္ရင္း လိုက္ရွာပါတယ္။
ေဟာ ေတြ႔ပါၿပီ။
၉ ရက္ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၅ ရက္စြဲ ဖိုင္။
ဗီြဒီယို အပို္င္းအစေတြကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ဟာ အဲဒီေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆီျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။
အဲဒီေနကေပါ့ မနက္ ၅ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တက္ႂကြကူညီသူ
ကိုဘိုႀကီးက ကားနဲ႔ လာႀကိဳၿပီး ကိုေအာင္ထိုက္ရဲ႕ စိတ္တိုင္းက်
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ခ်ိန္းထားတဲ့ ဒီဗီြဘီသတင္းေထာက္ ကိုဉာဏ္ႀကီးကို၀င္ေခၚ၊
အဲဒီေနာက္ ေထာက္ႀကံ့မွာ ခ်ိန္းထားတဲ့ ဒီဗီြဘီသတင္းေထာက္ ကိုရန္ႏိုင္နဲ႔
အျခားမိတ္ေဆြ ၂ ေယာက္ကို တင္ေဆာင္ရင္း သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ
ရံုးထုတ္မယ့္ လက္ပံတန္းတရားရံုးကို ရံုးထုတ္ခ်ိန္ အမီသြားပါတယ္။
ရံုးအ၀င္လမ္းထိပ္မွာ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ရဲလံုၿခံဳေရး ၁၀ ေယာက္ေလာက္က
စစ္ေဆးပါတယ္။ ဓာတ္တိုင္ ၂ တိုင္ ၃ တိုင္ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ တရားေရွ႕မွာ လူ ၁၀၀
ေလာက္ စုမိေနပါၿပီ။
အရင္ အရံုးထုတ္တဲ့ ေန႔ေတြထက္ လူအင္အား ၅ ဆေက်ာ္ေလာက္ နည္းေနပါတယ္။
ရံုး၀င္းထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ရံုးထုတ္မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြက
အခ်ဳပ္ကားေတြနဲ႔ ရံုး၀င္းထဲကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ တရားရံုးေရွ႕မွာေတာ့
သမီးေတြနဲ႔ေတြဖို႔ ၀င္ခြင့္မရတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္သံေတြက က်ေနာ္တို႔ကို
ႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္။
မိဘေတြ သားသမီးေတြနဲ႔ေတြ႔ခြင့္ရေရး ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး။
မိဘေတြ သားသမီးေတြနဲ႔ေတြ႔ခြင့္ရေရး ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး။
မိဘေတြ သားသမီးေတြနဲ႔ေတြ႔ခြင့္ရေရး ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး။
မိဘေတြရဲ႕ ရင္ကြဲမတတ္ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုသံေတြ တျဖည္းျဖည္း
က်ယ္ေလာင္လာပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က လက္သီးဆုပ္လို႔၊ တခ်ိဳ႕က မ်က္ရည္သုတ္လို႔။
သူတို႔ဟာ သူတို႔အခြင့္ေရးကို ေတာင္းေနတယ္လို႔ ဆိုရမလား။ ဒါမွမဟုတ္
ကာကြယ္ေနတယ္လို႔ ေျပာရမလား။ က်ေနာ္ မသိပါ။
ဘယ္သူမဆို တက္ေရာက္ ၾကားနာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ တရားရံုးကို တရားစြဲဆို
ခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မိဘေတြေတာင္ ၀င္ခြင့္မရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္
သူတို႔ အခုလို သံၿပိဳင္ ဟစ္ေႂကြးေနၾကတာဟာ ဒီေန႔ တရားစီရင္ေရး အေျခအေနကို
တေစ့တေစာင္း ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။
မၾကာပါဘူး သက္ဆိုင္ရာက ခတ္၀၀ လူတေယာက္ လက္ဆြဲ ေလာ္စပီကာ ကိုင္ရင္း
ေရာက္လာကာ မိဘေတြကို နာမည္ေခၚၿပီး ၀င္ခြင့္ေပးပါတယ္။ မိဘေတြသာ
မေတာင္းဆိုဘူးဆိုရင္ ခုလို ၀င္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တရားစြဲခံေက်ာင္းသားမိဘေတြဟာ မိမိအခြင့္အေရးကို မိမိ သေဘာေပါက္
နားလည္သူေတြမို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕။ မိဘေတြ ၀င္ခြင့္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္
သတင္းေထာက္ေတြကို ၀င္ခြင့္ေပးပါတယ္။ မိဘေတြကေတာ့ ဒုတိယေျမာက္ သံဆူးႀကိဳး
ကို ေက်ာ္ၿပီး တရားရံုးေပါက္၀နားအထိ ၀င္ခြင့္ရသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒုတိယေျမာက္ သံဆူးႀကိဳးနားေရာက္ေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ ၀င္ခြင့္မရေတာ့ပါဘူး။
“တရားရံုး ပရ၀ဏ္ အတြင္းမွာ သတင္းယူခြင့္မရွိပါဘူး” လုိ႔ ရဲ
အရာရွိတေယာက္က သတင္းေထာက္ေတြကို လာတား ပါတယ္။ ဒါဟာသတင္းေထာက္ေတြအတြက္
စိန္ေခၚမႈတခုပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြကို စာဖတ္သူေတြဆီ တင္ျပဖို႔
တာ၀န္နဲ႔ သတင္းေထာက္ေတြ လာၾကတာပါ။
တနည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသံကို အမ်ားျပည္သူေတြဆီ
ေရာက္ေအာင္ပို႔ဖို႔ သတင္းေထာက္ေတြမွာ တာ၀န္ ရွိပါတယ္။ ခုေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ
ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ တာ၀န္ကို သက္ဆိုင္က ကန္႔သတ္ တားဆီးလိုက္ပါၿပီ။
သူတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ အခ်ိဳ႕က သက္ဆိုင္ရာ သတင္းဌာနေတြဆီ တယ္လီဖုန္းနဲ႔
သတင္းပို႔ၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က သတင္းေထာက္ အခ်င္းခ်င္း အင္တာဗ်ဴး လုပ္ရင္း
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ အေပၚ သေဘာထားကို
ေမးျမန္းမွတ္တမ္းယူေနၾကပါတယ္။
“တရားရုံး ပရ၀ဏ္ အတြင္းမွာ သတင္းယူခြင့္မရွိဘူးဆိုတာ ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ” ဆုိၿပီး သတင္းေထာက္ေတြ ဘက္က အသံတသံ ထြက္လာပါတယ္။
“ဒါလြတ္လြပ္စြာ သတင္းယူခြင့္ကို ခ်ိဳးေဖါက္တာပဲ” ဒီအသံကို ၾကားဖူးပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုဉာဏ္ႀကီး အသံပါ။ ဒီဗြီဘီ သတင္းေထာက္ ကိုဉာဏ္ႀကီး အသံပါ။
“အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္လည္းမသိဘူး” အရာရွိ ေလသံနည္းနည္းေပ်ာ့သြားပါတယ္။
“တရားခြင္မွာေတာင္ ဓာတ္ပံုရိုက္ခြင့္မရေပမယ့္ လူတိုင္းနားေထာင္ခြင့္ရွိတယ္” ကိုဉာဏ္ႀကီးအသံက ပိုက်ယ္လာပါတယ္။
ရဲအရာရွိ တရားရံုးဘက္ကို ခပ္ကုတ္ကုတ္ ထြက္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို
ျပန္ေရာက္လာကာ သတင္းေထာက္ေတြကို တေယာက္ခ်င္း နာမည္ေခၚကာ
၀င္ခြင့္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
တရားစြဲခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ၀န္းရံေတြ၊ မိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြ ဖက္လွဲ
တကင္းေတြ႔ေနပံုေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြ အလုအယက္ဓာတ္ပံုရိုက္ သတင္းယူေနပံုေတြကို
ကိုရန္ႏိုင္ နဲ႔ ကိုဉာဏ္ႀကီးတို႔ရဲ႕ ဗီြဒီယို ရိုက္ခ်က္ေတြမွာ
စိတ္လူပ္ရွားဖြယ္ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။
“ဒီမိုကေရစီ ပညာေရး လူပ္ရွားမႈကို က်မတို႔ဆက္လုပ္မယ္” မ်က္ႏွာ
ပိန္က်သြားေပမယ့္ လက္ထိပ္တန္းလန္း နဲ႔ လန္းဆန္းတက္ႂကြေနတဲ့
မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ရဲ႕ အသံ။
“လူလိမ္ေတြ အစိုးရျဖစ္ေနတာက ျပႆ နာ” လို႔ လက္ထိတ္ကုိ ေျမႇာက္ျပရင္း
သတင္းေထာက္ေတြကို ေအာ္ေျပာေနတဲ့ေက်ာင္းသူတဦးရဲ႕ရုပ္ပံုလႊာ။ ဒီပံုေတြ
ဒီအသံေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သတင္းဌာနက သတင္းေတြမွာ ထိပ္ဆံုးက
ေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့သလို သတင္းပရိသတ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာလည္း စြဲထင္ေစခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ တရားရံုးက ျပန္အထြက္မွာ ၀န္းရံျပည္သူေတြက အခ်ဳပ္ကားကို
အတာေရေအးနဲ႔ ပက္ေနပံုေတြကို က်ေနာ္ အရ ရိုက္ယူရင္း ရင္ထဲ နင့္ကနဲ
ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြဟာ သူတို႔ခ်စ္သူေတြရဲ႕ အတာေရေလာင္းတာကို
ရင္တဖိုဖို၊ ပီတိအဖုံဖုံ နဲ႔ ခံစားေပ်ာ္ရႊင္ ရမယ့္အရြယ္မွာ . . . .။
X x x
က်ေနာ္ကင္မရာကို ေရ စင္ မစင္ စစ္ေဆးေနတုန္းမွာပဲ ကိုဉာဏ္ႀကီး
ေရာက္လာၿပီး “သူက ကိုေအာင္မႈိင္းဆန္း အမ်ိဳးသမီးပါ။ အင္တာဗ်ဴး
လုပ္လိုက္ရေအာင္။” လို႔ ေျပာပါတယ္။
အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္း ႏွာတံေပၚေပၚ အသက္ ၂၀
၀န္းက်င္ ကေလးမေလး တေယာက္ နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က
ကိုေအာင္မႈိင္းဆန္းကို စာေပသမားတေယာက္အေနနဲ႔သာ သိထားတာပါ။
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တေယာက္အေနနဲ႔ သိထားတာမဟုတ္ပါဘူး။
သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း သူ႔ကို အေနအထိုင္ ေအးသူ၊ စာဖတ္အားေကာင္းသူ၊အယ္ဒီတာ ေကာင္းတေယာက္ အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားတာပါ။
ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးသပိတ္ စစ္ေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ဗီြဒီယို မွတ္တမ္းေတြမွာ
သူ႔ပံုေတြကို မၾကာခဏေတြ႔ဖူး ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၄ ပြင့္ဆိုင္
ေဆြးေႏြးပြဲမွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေရးႀကီးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ေအးေအးေဆးေဆး
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးေနတာမ်ိဳးေတြ မၾကာခဏေတြ႔ျမင္ရေလ့ရွိပါတယ္။
အသားညိဳညိဳ ျမန္မာပီပီသသရုပ္မ်ိဳးပါပဲ။ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ၿပီး စိတ္၀င္စားဖြယ္
ရုပ္ရည္ ပိုင္ရွင္ပါ။
က်ေနာ္တို႔ အင္တာဗ်ဴးရိုက္ဖို႔ ကိစၥကုိ
တရားရံုးေရွ႕မွာပဲလုပ္ဖို႕ဆံုးျဖတ္္လိုက္ၾကပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ပလတ္စတစ္
ခုံပု အနီကေလး ၂ လံုးကိုငွားၿပီး ၂ ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္
လုိက္ၾကပါတယ္။
ကုိဉာဏ္ႀကီးနဲ႔ ကိုရန္ႏိုင္တို႔က ရိုက္ကူးေရးကို တာ၀န္ယူလိုက္ပါတယ္။
တရားရံုးေနာက္ခံနဲ႔ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲ႕ ေလဟာျပင္ စတူဒီယိုကေလးဟာ
ပိုၿပီးသဘာ၀ က်သြားပါတယ္။
သူနဲ႔က်ေနာ္တို႔ ေတြ႕႔ဆံုေမးျမန္းခန္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္
ေမး ။ ။ကိုေအာင္မႈိင္းဆန္း ဘယ္လို အဖမ္းခံသြားရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါလား။
ကိုေအာင္မႈိင္းဆန္းဇနီး ။ ။ သူက ဖုန္းထဲကေနၿပီးေတာ့ သဲေရ
သြားခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူတူ
ရန္ကုန္ကို၀င္မယ္ေပါ့၊ အဲဒီလိုမ်ိဳးသတင္း၀င္လာမၿပီး ၁၀
မိနစ္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္ ထပ္ညႇိမယ္ဆိုၿပီး ထပ္မညႇိခင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကို
အခ်ဳပ္ကားေတြ လွည့္လိုက္တယ္ အဲဒီကစၿပီး ျပန္ညႇိလို႔ မရေတာ့ဘူး။
ငါးေယာက္တတြဲ အခ်ဳပ္ကားေပၚမွာ လိုက္ရမယ္။ အလံမေထာင္ရဘူး၊ လက္ပတ္မပတ္ရဘူး၊
သီခ်င္းမဆိုရဘူး၊ သီခ်င္းမဖြင့္ရဘူး၊ တားလိုက္တဲ့ အခါ အဓိကရုဏ္းေတြျဖစ္တယ္။
၀ရုန္းသံုးကားျဖစ္ၿပီးေက်ာင္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းထဲေရာက္သြားတဲ့ အခါ
ၿငိ္မ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အဖမ္းခံမယ္ အၾကမ္းမဖက္ပါနဲ႔လို႔ေျပာတယ္။
အဲဒီေနာက္သူတို႔ပါသြားတယ္။
ေမး ။ ။ သူအရိုက္ခံရေသးလား။
ေျဖ။ ။ သူက နံပါတ္တုတ္နဲ႔ေတာ့ အရိုက္မခံရဘူး၊ ဒါေပမယ့္
သူ႔ရဲ႕နံေစာင္းကို စစ္ဖိနပ္နဲ႔ အကန္ခံရတယ္။ အဲဒီဒဏ္ရာက ျဖစ္ခါစက ဘာမွ
မျဖစ္ေပမယ့္ အေအးဓာတ္၀င္လာရင္နာတယ္။ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ခြင့့္ေတာ့ရတယ္။
ေမး ။ ။ ဒီလို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အဖမ္းခံပါမယ္လို႔ ေျပာလ်က္သားနဲ႔
အခုလို စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ကန္တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သက္ဆိုင္ရာကို တရားဆြဲဖို႔
စိတ္ကူးရွိပါသလား။
ေျဖ။ ။ အဲဒါကိုေတာ့ သူနဲ႔ညႇိေနတုန္းပါ။ က်မအေနနဲ႔ကေတာ့ အၾကမ္းဖက္တဲ့ သူကိုေရာ၊ အာဏာပိုင္ကိုေရာ ျပန္တရား စြဲခ်င္တယ္။
ေမး။ ။ အစိုးရက သပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွာပါတဲ့ ၀န္းရံျပည္သူေတြ
ေက်ာင္းသားေတြကို တရားမစြဲပါဘူး၊ အၾကမ္း မဖက္ပါဘူး ဆိုတဲ့
ကတိေတြေပးလက္မွတ္ထိုးၿပီး အစိုးရဘက္က ကတိမတည္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔
ဘာေျပာခ်င္လဲ။
ေျဖ။ ။ အစိုးရဆိုတာက ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြက္ ျပည္သူအတြက္ လုပ္ေပးတဲ့
အစိုးရမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ အခုအျဖစ္ အပ်က္ကိုၾကည္ရင္ အစိုးရမဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။
ေမး။ ။ ေထာင္၀င္စာ ဘယ္ႏွခါေတြ႔ရသလဲ။
ေျဖ ။ ။ ၂ ခါရွိသြားပါၿပီ။ ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ အရမ္းခက္ခဲတယ္။ က်မက
သူ႔ဇနီးျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ေထာင္စုဇယားထဲမွာ မပါလို႔ ေတြ႔ခြင့္မရဘူးလို႔
ေျပာတယ္။ အိမ္ေထာင္စုဇယားထဲမွာပါတဲ့ အေမကိုေတာ့ မွတ္ပံုတင္ မပါလို႔ဆိုၿပီး
ေတြ႔ခြင့္ မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ က်မတို႔ တအားႀကိဳးစားမွ ေတြ႔ခြင့္ရတယ္။ အခု
ေတြ႕ခြင့္ရတာ ၂ ခါရွိပါၿပီ။
ေမး ။ ။ ေထာင္ထဲမွာ ဘာေတြ လိုအပ္ေနလဲ။
ေျဖ။ ။ကေလးေတြဆိုရင္ ျခင္ကိုက္လို႔ ယားနာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
ကိုေအာင္မႈိင္းဆန္းလည္း ယားနာ လူးေဆးမွာတယ္။ အဓိက ကေတာ့
ျခင္ေထာင္လိုအပ္တယ္။ က်မတို႔ ပထမ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ျခင္ေထာင္ေတြ ပါသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သြင္းခြင့္ မရပါဘူး။ သူတို႔က အထက္အမိန္႔အရ ေပးမသြင္းေသးပါဘူးလို႔
ေျပာတယ္။ တကယ္လုိ႔ အထက္ အမိန္႔က ေပးသြင္းပါဆိုရင္ ေပးသြင္းမယ္လို႔
ေျပာပါတယ္။ အခုထိ ျခင္ေထာင္သြင္းခြင့္ မရေသးပါဘူး။
ေမး ။ ။ အထက္က ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ။
ေျဖ ။ ။ အထက္ဆိုတာက သူတို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ လက္မဲႀကီးပဲျဖစ္မွာေပါ့။
ေမး ။ ။ ေထာင္ထဲက ဘာေတြမွာသလဲ။
ေျဖ။ ။ အဂၤလိပ္၀ထၳဳေတြ၊ အဂၤလိပ္ဂရမ္မာ စာအုပ္ေတြမွာ ပါတယ္။ သြင္းခြင့္
ရမရေတာ့ မသိရေသးပါဘူး။ တရား၀င္ ခြင့္ျပဳတဲ့ စာအုပ္ဆိုရင္ေတာ့
ေပးသြင္းမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ကိုေစာေ၀ရဲ႕ လက္ေဆာင္ စာအုပ္မွာ
ေထာင္ဆိုတာ အေမ မႀကိဳက္တဲ့ တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့ စာတမ္းကေလး အမွတ္တရ
ေရးတာေလးပါလို႔ သြင္းခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။
ေမး ။ ။ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြေမွ်ာ္လင့္ထားလဲ။
ေျဖ။ ။ ေထာင္ကလြတ္ဖို႔ဆိုရင္ အရမ္းႀကီးမေမွ်ာ္လင့္ဘူး၊
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီ အစိုးရကို မယံုလို႔ပါ။ က်မ အဆံုးစြန္ထိ
ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။
ေမး ။ ။ သူရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလူပ္ရွားမႈေနာက္ခံေတြက ဘယ္လိုရွိခဲ့လဲ။
ေျဖ။ ။ ၁၉၉၀ ကာလက ေထာင္က်ဘူးတယ္။ ၂၀၁၂ မွာ ေနာက္တႀကိမ္၊ အခုတခါ နဲ႔ဆို ၃
ႀကိမ္ေျမာက္ေပါ့။ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ ျပႆ
နာေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖရွင္းတတ္တယ္။ တဖက္တည္းကို ၾကည့္ၿပီး
ဘယ္ေတာ့မွာမဆံုးျဖတ္ဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြက သူကို ခုခ်ိန္ထိကူညီေနတုန္းပဲ။
အမ်ိဳးသား ပညာေရး ဥပေဒမူၾကမ္းကို လႊတ္ေတာ္မွာ ေဆြးေႏြးတဲ့
အေျခေနထိေရာက္သြားတဲ့အတြက္ သူတို႔ လုပ္တာ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ သံုးသပ္တယ္။
က်ေနာ္ကိုေျပာတာကေတာ့ ဒီ အစိုးရဟာ မယံုရဘူးေပါ့၊ သိသာတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့
ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ကြန္ရက္ (အန္အန္အီးအာ) နဲ႔
ေလးပြင့္ဆိုင္ေဆြးေႏြး တဲ့အခါ အစိုးရက ဥပေဒမႈၾကမ္းကို လံုး၀မျပင္ပဲ
တင္ေပးပါမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အစိုးရကို မယံုရဘူးလို႔
သံုးသပ္တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ လႊတ္ေတာ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ေမး။ ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာေျပာခ်င္သလဲ။
ေျဖ။ ။ ေက်ာင္းသားေတြလုပ္တာမွန္တယ္။ ကိုေအာင္ဆန္းမႈိင္းတင္မကဘူး
ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ၀န္းရံေတြ လုပ္တာေတြ ကိုေထာက္ခံတယ္။ လိုအပ္တာေတြကို
က်မေဘးကေန အၿမဲတန္းကူညီသြားမယ္။
ေမး။ ။ သူရဲ႕ စာေပသမား ဘ၀ကို ေျပာျပပါလား
ေျဖ။ ။ ပန္သစၥာ ဂ်ာနယ္နဲ႔ ျမနႏၵာ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ လုပ္တဲ့ အခါ
သူကိုသက္ဆိုင္က မၾကာခဏေခၚေမးတာေတြရွိတယ္။ သူယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္
သူမ်ားေတြကို အထိခိုက္မခံနိုင္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ အယ္ဒီတာဘ၀ကေန တရား၀င္
ႏုတ္ထြက္ၿပီး ဗကသ ထဲမွာ ထဲထဲ၀င္၀င္လုပ္တယ္။
ေမး။ ။ မိသားစု အေျခအေနေရာ ေျပျပလို႔ရမလား။
ေျဖ။ ။ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ နာမည္က ေ၀လြန္ဟိန္ပါ။ အငဲလို႔လည္း
ေခၚပါတယ္။သားက က်မထက္ သူ႔အေဖကို ပိုရင္းႏွီးတယ္၊ အရမ္းလည္း အလိုလိုက္တယ္။
ကေလးတေယာက္လုိဆက္ဆံတယ္။ မရိုက္ဘူး၊ နား၀င္ေအာင္ေျပာတယ္။ ဒါေတြလုပ္ရင္
ဘာေတြထိခိုက္တယ္ဆိုတာ နား၀င္ေအာင္ေျပာတယ္။ သားေပၚမွာ အရမ္္းေမွ်ာ္လင့္တယ္။
အေမထက္ အေဖကို ပိုခင္တယ္။
ေမး။ ။မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အမွတ္တရကေလးမ်ားရွိရင္ ေျပာျပပါလား။
ေျဖ။ ။ ၂၀၁၂ မွာ သူအေဖေထာင္က်တုန္းက တရားရံုးထုတ္ခ်ိန္တို႔
ေထာင္၀င္စာတို႔ကို သူ႔ကိုေခၚသြားတယ္။ သူအေဖျပန္လြတ္လာေတာ့
သူ႔အေဖရံုးထုတ္တဲ့ တရားရံုးကို လံုး၀သြားလို႔မရဘူး။ က်မတို႔ကိုသူက
လံုး၀သြားခြင့္ မေပးဘူး၊ ေထာင္သြားတဲ့ လမ္းကို သူမွတ္မိတယ္။ ေထာင္သြားတဲ့
လမ္းကို က်မတို႔ လံုး၀သြားခြင့္မေပးဘူး။ သားကသူ႔အေဖလိုပဲ
အရမ္းအမွတ္ႀကီးတယ္။
ေမး ။ ။ မိသားစုကေလးတခုကို ဘယ္လုိတည္ေဆာက္ခ်င္ပါလဲ။
ေျဖ။ ။ ႏိုင္ငံႀကီးက ဒီမိုကေရစီတကယ္ရလာၿပီ၊ တကယ္လဲ က်မ တိုက
ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကိုသြားေနၿပီ ဆိုရင္ က်မတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး
နယ္တခုမွာပဲ သူေရာကိုယ္ေရာ စာေရး ၊ သားအတြက္လဲ ့ပံ့ပိုးေပး ရင္း မိသားစု
ထမင္း၀ိုင္းကေလးမွာ လက္ဆံုစားခ်င္ပါတယ္။
ကိုရန္ႏိုင္က အခ်ိန္ေစ့သြားေၾကာင္း က်ေနာ္ကိုလက္ျပလိုက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ စကားျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္က သူ႕ကိုေမးခြန္းေတြေမးတိုင္း သူက
သြြက္သြက္လက္လက္ေျဖႏိုင္ခဲ့တာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး က်ေနာ္
သတိျပဳမိတာက သူစကားေျပာေနတဲ့အခါ၊ သူေမးခြန္းေတြေျဖေနတဲ့အခါ သူမ်က္လံုးေတြက
သူ႔အမ်ဳိးသား ကိုေအာင္မႈိင္းဆန္းအေပၚ ယံုၾကည္မႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈ ၊ ေလးစားမႈေတြ
နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြကိုျမင္ေနရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ သတင္းေထာက္ေတြက ကင္မရာေတြ အသံဖမ္းစက္ေတြ သိမ္းေနတုန္း သားေလး
အငဲ ေခၚ ေ၀လြန္ဟိန္းက သူ႕႔အေမကို ေျပးဖက္ၿပီး အားပါးတရနမ္းေနပါတယ္။
ေထာင္သြားတဲ့ လမ္းကိုသူမွတ္မိတယ္။ ေထာင္သြားတဲ့ လမ္းကို က်မတို႔
လံုး၀သြားခြင့္မေပးဘူး။ သားကသူ႔အေဖလိုပဲ အရမ္းအမွတ္ႀကီးတယ္။ X X X မိသားစု
ထမင္း၀ိုင္းကေလးမွာ လက္ဆံုစားခ်င္ပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ ပညာေရး တိုက္ပြဲ ၀င္ေနတဲ့ သူရဲ႕ ဇနီး ေျပာ
တဲ့စကားေလးကိုျပန္ၾကားေယာင္ရင္း က်ေနာ္ ကင္မရာမွာ ေပၚက ေရစက္ကေလးေတြ ကို
လက္ကိုင္ပု၀ါပါးပါးေလးနဲ႔ အသာယာ သုတ္ေနမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကင္မရာမွာ ေပၚကေရစက္ကေလးေတြဟာ အတာေရစက္ကေလးေတြလား၊ ဒီမုိကေရစီ
လိုလား သူေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြလား ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ မခြဲျခား
ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေနရတဲ့ ေရကစားသံေတြ ေမွးမွိန္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ့္ အလုပ္ခန္းကေလးလည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါၿပီ။
သားၾကီးေမာင္ေဇယ်
ဒီြဗီြဘီ
c
f
