ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ကေမာၻဒီးယား သင္ခန္းစာ

 

 ပါေမာကၡ Sophal Ear
25.11.2013

ဒီတပတ္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးရာ အစီအစဥ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကေမာၻဒီးယားလို ႏိုင္ငံတကာအေပၚ အမွီအခိုႀကီးေနရတဲ့ အေျခအေနမေရာက္ေစခ်င္ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြအတြက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အေထာက္အပံ့ေတြ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အိမ္နီးခ်င္း ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံမွာလို နိုင္ငံရပ္ျခား အမွီခိုလြန္ေနတဲ့အေျခအေနမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္သတိျပဳသင့္တယ္လို႔ "ကေမာၻဒီယားနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားအကူအညီမွီခိုမႈ"-ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေရးသားခဲ့သူ ပါေမာကၡ Sophal Ear က ေျပာပါတယ္။ ပါေမာကၡ Sophal Ear ကို ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာ ဗြီအိုေအဌာနမႉး ဦးသန္းလြင္ထြန္းက ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားပါတယ္။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြဟာ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ရွိေနတယ္လို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သံုးသပ္တာကို သေဘာတူသလားခင္ဗ်။

Prof. Sophal Ear ။ ။ လမ္းေၾကာင္းမွန္သြားေနတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးကို သိမ္းက်ဳံး ခ်ီးမြမ္းေနလို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ အရွိန္ေႏွးေနရင္ ပိုျမန္ေအာင္ တြန္းအားေပးရမွာ ျဖစ္သလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ သိပ္အရာမထင္ေသးဘူးဆိုရင္လည္း ပိုၿပီး ရဲရဲတိုး လုပ္ေဆာင္သြားႏုိင္ေအာင္ အားေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ကထက္စာရင္ေတာ့ မွန္ကန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ အထီးက်န္ျဖစ္ေနခဲ့ရာကေန လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကမွ အရပ္သားအစိုးရပံုစံနဲ႔ ပြင့္လင္းလာတာပါ။ အရင္ကမရွိခဲ့တဲ့ လူမႈလူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈ အဖဲြ႔အစည္းေတြလည္း ေပၚလာပါတယ္။ ဒီအဖဲြ႔အစည္းေတြေရာ၊ အစိုးရအေနနဲ႔ပါ ျပည္ပေထာက္ပံံ့မႈေတြ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ျပည္ပအေထာက္အပံ့ မွီခိုလြန္းတဲ့အေျခအေန ျဖစ္သြားႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္း ေထာက္ျပေနတာ ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျပည္ပအေထာက္အပံ့ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ မွီခိုလြန္းတဲ့ အေျခအေနဆိုတာအၾကား ဘယ္လို ခဲြျခားတုိင္းတာမလဲ ခင္ဗ်။

Prof. Sophal Ear ။ ။ တစ္ခုေကာင္းတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ျပည္ပအေထာက္အပံ့ေတြကို သိပ္ၿပီး မီွခိုခဲ့ဖူးတဲ့ အစဥ္အလာမရွိတာပါပဲ။ ဒါဟာ တစ္ခ်ိန္က ၁၉၆၀ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာအစိုးရက ျပည္ပနဲ႔သိပ္မဆက္ဆံခဲ့တာက တမ်ဳိး၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပည္ပက အကူအညီေတြ သိပ္က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မရွိဘဲ ျဖတ္ေတာက္ခံထားခဲ့ရတာကတမ်ဳိး စတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေမာၻဒီးယားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီအေနနဲ႔ရေနတဲ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခား အေထာက္အပံ့ဆိုတာဟာ အလြန္နည္းပါေသးတယ္။ ကေမာၻဒီးယားမွာ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ပိုင္း ႏုိင္ငံ ပြင့္လင္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္ လူတစ္ဦးကို တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၄၀- ၅၀ ႏႈန္းေလာက္ ျပည္ပ အကူအညီေတြ ရေနပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေဒၚလာ ဆယ္ဂဏန္းေတာင္ မရွိေသးပါဘူး။ လူဦးေရ သန္း ၆၀ ေလာက္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေတြ သိပ္မရေသးဘူးဆိုတာ မေကာင္းဘူးလို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အလႉရွင္ေတြမွာလည္း ဒီေလာက္လႉႏိုင္တဲ့အား မရွိေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တဘက္က ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို အလႉေငြ ရရွိမႈ နည္းတာေတြအတြက္ ျပင္ပကို အားကိုးရမယ့္ အလားအလာ ပိုနည္းသြားမယ့္ သေဘာပါ။ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ဖံြ႔ၿဖိ္ဳးမႈနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ျပည္တြင္းမွာ အစိုးရက ကိုယ္ပိုင္ဘ႑ာေငြ ရွာေဖြ သံုးစဲြႏိုင္တဲ့ႏႈန္းနဲ႔ ျပည္ပက အကူအညီ ဆတူျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေမာၻဒီးယားနဲ႔ ရဝမ္ဒါလို ႏိုင္ငံမ်ဳိးေတြမွာေတာ့ ျပည္ပကူညီမႈက ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုေနတဲ့အတြက္ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့အလားအလာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ဘာလို႔ မေကာင္းတာလဲဆိုတာ ရွင္းျပပါလား။ ဥပမာ- ကေမာၻဒီးယားႏုိင္ငံေပါ့။

Prof. Sophal Ear ။ ။ ကေမာၻဒီးယားမွာက ၁၉၇၀ ႏွစ္လြန္ပိုင္းေတြက ျဖစ္ခဲ့တာေတြအတြက္ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြအေပၚ ႏိုင္ငံတကာ အလႉ႕ရွင္ေတြက အင္မတန္ စာနာၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း အကူအညီေတြ ပံုေအာ ေပးေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီတုန္းက ျပစ္မႈေတြမွာ ဘယ္သူေတြက က်ဴးလြန္ခဲ့တာလဲ၊ လက္ရွိအစိုးရကေရာ အဲဒီျပစ္မႈေတြမွာ ပါခဲ့ဖူးသလား- စသျဖင့္ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ အလားတူ အျဖစ္ဆိုးေတြ ျပန္မျဖစ္ရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အကူအညီေတြ ေပးေနေတာ့ အဂတိလုိက္စားမႈေတြ၊ မတရားမႈေတြကို အားေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဥပမာအားျဖင့္ - ကေမၻာဒီးယားမွာ အဂတိလိုက္စားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ဥပေဒ မရွိေတာ့ ဒီကိစၥလုပ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံတကာ အလႉ႔ရွင္အစည္းအေဝးမွာ ေျပာၾကပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကေမာၻဒီးယားအစိုးရက ေဒၚလာ သန္း ၅၀၀ အေထာက္အပံ့ လိုပါတယ္လို႔ ေတာင္းထားတာကို အလႉ႔ရွင္ေတြက သန္း ၆၀၀ ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလို တဘက္က ေဝဖန္၊ တဘက္က လိုတာထက္ ပိုေပးလိုက္တယ္ဆိုေတာ့ လက္ရွိအစိုးရရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ေထာက္ခံေပးတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္တန္းမွာ ျဖစ္သင့္တာက တစံုတခုကို ေဝဖန္ေထာက္ျပၿပီး အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအတြက္ တဘက္မွာ အေထာက္အပံ့ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ထပ္တိုး မေပးဖို႔ဘဲ လုပ္သင့္ပါတယ္။ ဒါမွ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြကို အားေပးရာေရာက္မွာပါ။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ သေဘာကေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ အလႉ႔ရွင္ေတြအေနနဲ႔ အေထာက္အပံ့ေပးခ်င္တာပဲ မ်ားေနၿပီး ေထာက္ျပစရာရွိတာေတြကို ခုိင္ခုိင္မာမာ ေထာက္ျပဖိအားေပးမႈေတြ မရွိခဲ့ဘူးလို႔ ဆိ္ုလိုတာလား။

Prof. Sophal Ear ။  ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ အမွန္ပါပဲ။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။  ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒါဟာ အစိုးရနဲ႔ အဂတိလိုက္စားမႈ ျပႆနာေတြဘက္ကို ပိုေရာက္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ေမးခ်င္တာက ႏိုင္ငံရပ္ျခား အကူအညီေတြအေပၚ အမွီအခို လြန္ေနတယ္ဆိုတာပါ။ ဒီ အမွီအခို လြန္တယ္ဆိုတာဟာ အစိုးရကို ေျပာတာလား၊ ျပည္သူေတြကို ေျပာတာလား။

Prof. Sophal Ear ။  ။ ကေမာၻဒီးယား ဥပမာကို ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပည္သူလူထုဆီက အခြန္ဘ႑ာေငြရေအာင္ ရွာတဲ့ေနရာမွာ အစိုးရအေနနဲ႔ GDP လို႔ေခၚတဲ့ ျပည္တြင္းအသားတင္ ထုတ္ကုန္တန္ဖိုးရဲ႕ ၈.၃ % ေလာက္ကိုပဲ ေကာက္ယူႏုိင္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက ကူညီမႈေတြကေတာ့ GDP ရဲ႕ ၁၁% ေလာက္ရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ရွာႏိုင္တာထက္ ျပည္ပကဝင္ေနတာက ပိုမ်ားေနပါတယ္။ ဒီပံုမ်ဳိးနဲ႔ဆက္သြားေနရင္ အစိုးရအေနနဲ႔ ျပည္တြင္းဖံြ႔ၿဖိဳးမႈေတြမွာ ကိုယ့္ဘာသာစီမံကိန္းခ်၊ ကိုယ့္ဘာသာ အခြန္ဘ႑ာေငြရွာ လုပ္ကိုင္ဖို႔ထက္ ျပည္ပကိုပဲ ပိုၿပီး အားကိုးလာပါလိမ့္မယ္။

လူထုကို အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္လာေစဖို႔ အခြန္ေတြ ပိုၿပီးေပးလာႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ အလုပ္အကိုင္ ဖန္တီးေပးဖို႔ ဆိုတဲ့အစား အခြန္ႏႈန္းနည္းနည္းနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးထားၿပီး တဘက္မွာေတာ့ အဂတိလိုက္စားမႈနဲ႔ ကိုယ့္အိတ္ထဲကိုယ္ ေငြေတြထည့္ေနတဲ့ကိစၥေတြ ေပၚလာေစပါတယ္။ နန္းေတာ္ႀကီးေတြလို အိမ္ေတြေဆာက္၊ ဇိမ္ခံပစၥည္းနဲ႔ ကားေတြဝယ္ စသျဖင့္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္လာေနတာေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ တုိင္းျပည္ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ ဘယ္လိုမွ အက်ဳိးမျပဳပါဘူး။

 ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။  ။ ဒါဆို အဓိက ျပႆနာက အစိုးရေပါ့။ ႏိုင္ငံတကာ အလႉ႕ရွင္ေတြဘက္ကေရာ ဒီကိစၥ လမ္းေၾကာင္းတည့္သြားေအာင္ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ သင့္သလဲ။

Prof. Sophal Ear ။  ။ အလႉရွင္ေတြ လုပ္ဖို႔လိုတာက ကိုယ့္ျပည္တြင္း ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈနဲ႔ ျပည္တြင္း အခြန္ဘ႑ာ တိုးလာေအာင္ လုပ္ေနတဲ့၊ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ပိုဦးစားေပးသင့္ပါတယ္။ မလုပ္တဲ့ႏုိင္ငံေတြကို အကူအညီ ထပ္တုိးမေပးဘဲ လိုအပ္ရင္ အကူအညီေလွ်ာ့ခ် ဒဏ္ခတ္တာမ်ဳိးေတာင္ လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ျပည္တြင္းမွာ အခြန္ဘ႑ာတိုးေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုတာဟာ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ သီးျခားရပ္တည္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ အေရးႀကီးတာမို႔ အားေပးရမွာပါ။ ဒါမွလည္း ႏုိင္ငံတကာ အလႉရွင္ေတြအေနနဲ႔ တျခားလိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို လဲႊေျပာင္းၿပီး အကူအညီေတြ ပံ့ပိုးေပးႏုိင္မွာပါ။

တကယ္တန္းမွာေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ အခြန္ဘ႑ာေငြ ရွာႏုိင္မွလည္း ႏုိင္ငံအစိုးရေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ကိုယ္လိုသလို သံုးႏိုင္မွာျဖစ္သလို အေထာက္အပံ့ေပးေနတဲ့ ျပင္ပႏုိင္ငံအဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ႕ ညႊန္ၾကားတာေတြကို လုပ္ေနရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

 ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ျမန္မာႏုိင္ငံအေျခအေနကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာက ႏုိင္ငံတကာ အေထာက္အပံ့ေတြ အႀကီးအက်ယ္ လုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ဘူးလား ခင္ဗ်။

Prof. Sophal Ear ။ ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကုန္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြက ႏုိင္ငံတကာ အကူအညီေတြထက္ ပိုၿပီး အေရးပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကုန္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကပဲ ျပည္တြင္းမွာလိုအပ္ေနတဲ့ ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈေတြအတြက္ ႏုိင္ငံရပ္ျခား ဝင္ေငြေတြ ပိုဖန္တီးေပးႏုိင္မွာပါ။ ႏုိင္ငံရပ္ျခား အကူအညီဆိုတာက ေရရွည္ဆက္သြားမသြား၊ တသမတ္တည္း ရွိမရွိဆိုတာ မေသခ်ာပါဘူး။ အလႉ႔ရွင္ႏိုင္ငံေတြဘက္မွာလည္း စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္း ျပႆနာေတြ ႀကံဳရတဲ့အတြက္ အကူအညီေလွ်ာ့ခ်တာေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။

 ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကုန္သြယ္ေရးတိုးျမႇင့္ဖို႔အတြက္ အေျခခံအေဆာက္အအံုဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အကူအညီေတြ အႀကီးအက်ယ္မရဘဲ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးမဟုတ္လားခင္ဗ်။

Prof. Sophal Ear ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျမန္မာအစိုးရဟာ ဘယ္ေနရာနဲ႔မွ မနီးစပ္တဲ့ေနရာမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ ႐ံုးေတြ၊ အေဆာက္အအံုေတြ တည္ေဆာက္ၿပီး အဲဒီေဒသဖံြ႔ၿဖိဳးဖို႔အတြက္ လမ္းေတြေဖာက္၊ ေလယာဥ္ကြင္းေတြေဆာက္ စတာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားအကူအညီေတြဟာ ဒီလို သံုးစဲြမႈမ်ဳိးေတြဆီကို ေရာက္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ အေျခအေန မေကာင္းပါဘူး။ ႏုိင္ငံတကာ အကူအညီဆိုတာ တႏိုင္ငံလံုးဖံြ႔ၿဖိဳးမႈဆီကို ဦးတည္မယ့္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး စတဲ့အေျခခံလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း။ ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေရာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေနျပည္ေတာ စီးပြားေရးညီလာခံမွာ ေတြ႔ခဲ့စဥ္က အခုလို ႏုိင္ငံရပ္ျခား အမွီအခို ႀကီးလာႏုိင္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမ်ားေျပာခဲ့တာ ရွိလဲခင္ဗ်။ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ကေမာၻဒီးယားလို၊ အာဖရိကႏုိင္ငံတခ်ဳိ႕လို ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္သတဲ့လား ခင္ဗ်။

Prof. Sophal Ear ။ ။ က်ေနာ္တို႔ ခဏပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ “ကေမၻာဒီးယားသင္ခန္းစာ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကိုလည္း လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အကူအညီေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကေမာၻဒီးယားႏုိင္ငံက က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့အမွားေတြ၊ အမွီအခုိ ႀကီးေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးေတြကို သင္ခန္းစာယူႏုိင္ေရး သူလည္း သေဘာေပါက္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လက္ရွိအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အကူအညီေတြကို အမွီအခိုႀကီးလာမယ့္ လကၡဏာေတြကိုေရာ ေတြ႔ေနရၿပီလား ခင္ဗ်။

Prof. Sophal Ear ။ ။ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက ရရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အကူအညီဆိုတာ နည္းပါေသးတယ္။ လက္ရွိအားျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာ အလႉရွင္ေတြရဲ႕ကူညီမႈေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းေနရာေတြဟာ ဗဟုိအစိုးရရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ မဆက္စပ္ေသးပါဘူး။ ဒါေတြကို အဆင္ေျပေျပ ဘယ္လို ဆက္စပ္မလဲဆိုတာ နည္းလမ္းရွာဖို႔နဲ႔ အဂတိလိုက္စားမႈေတြ ေပၚမလာေအာင္ ဘယ္လိုေရွာင္မလဲ၊ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ ကမာၻ႔အဂတိလိုက္စားမႈ အမ်ားဆံုး (၅) ႏိုင္ငံစာရင္းဝင္ အေနအထားကေန ဘယ္လို တိုးတက္လာေအာင္လုပ္မလဲ စတာေတြဟာ အဓိက ျပႆနာပါ။ ႏုိင္ငံတကာ အကူအညီေတြ သိပ္မရွိခဲ့ဘဲနဲ႔ေတာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ အဂတိအလိုက္စားဆံုး စာရင္းဝင္ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ အလႉရွင္ေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အလႉေငြေတြနဲ႔ ေထာက္ပံ့မႈေတြကို အလဲြသံုးစား အလုပ္မခံရေစဖို႔ ပိုၿပီး သတိၾကပ္ၾကပ္ထားရမွာပါ။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ "ကေမာၻဒီးယားနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားအကူအညီ မွီခိုမႈ"-ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေရးသားခဲ့သူ ပါေမာကၡ Sophal Ear ကို ဝါရွင္တန္ဒီစီ မွာ က်ေနာ္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

---

ဦးသန္းလြင္ထြန္း(VOA)