ညႇိဳ႕မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ ဓာတ္ပံုႏွင့္စာသားမ်ားသည္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ မကိုက္ညီဘဲ လိင္ကိစၥအသားေပးေသာ ညစ္ညမ္းစာေပႏွင့္ ႐ုပ္ပံုမ်ားျဖစ္ေနေၾကာင္း စာဖတ္သူမ်ားအၾကား ေ၀ဖန္မႈမ်ားရွိေနသည္။
ညႇိဳ႕မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ ႐ုပ္ပံုအမ်ားစုသည္ မိန္းကေလးမ်ား၏ ရင္သား၊ ဗိုက္သား၊ ေပါင္တန္ႏွင့္ မျမင္သင့္၊ မျမင္အပ္သည့္အရာအခ်ဳိ႕ကို အသားေပးေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ရေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ပံုႏွင့္စာသားအခ်ဳိ႕သည္ စာဖတ္သူတို႔၏ တဏွာရာဂစိတ္ကို ႏႈိးဆြသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေၾကာင္း စာဖတ္သူမ်ားက ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကပါသည္။
“အမ်ဳိးသားေတြဟာ ကိုယ့္ဇနီး၊ ခ်စ္သူနဲ႔အတူ အိပ္စက္ေတာ့မယ့္အခါ ကိုယ့္ဇနီးရဲ႕ ခႏၨာကိုယ္ေပၚမွာ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ၿပီး ဖယ္ရွားရလြယ္တဲ့ ည၀တ္အက်ႌ ခပ္ပါးပါးမ်ဳိးပဲ ရွိေနေစခ်င္ၾကတယ္။ ဖယ္ရွားရခက္တဲ့ တင္းၾကပ္တဲ့ အ၀တ္အစားမ်ဳိးေတြ ရွိမေနေစခ်င္ဘူး။ ျဖဳတ္တပ္ရခက္တဲ့ ၾကယ္သီးနဲ႔အက်ႌမ်ဳိးေတြကို သူတို႔ေၾကာက္ၾကတယ္” ဟူသည့္ အစရွိေသာ စာသားမ်ားကို ညႇိဳ႕မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
“စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ရသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိစာေစာင္မဂၢဇင္းေတြကေတာ့ ထြက္လာမွာပဲဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ၾကားခ်ၿပီးေျပာရမွာေပါ့။ စာဖတ္တဲ့သူကလည္း သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔သူ ေရြးခ်ယ္မွာပဲေလ။ ထုတ္ေ၀သူေတြကလည္း သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔သူ ထုတ္တာေပါ့။ တစ္ဖက္ကလည္း စာနယ္ဇင္းသမားေတြ မီဒီယာသမားေတြကလည္း က်င့္၀တ္လုိက္နာရမွာေပါ့။ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ရွိၿပီးတဲ့က်င့္၀တ္ေတြ လုိက္နာရမွာေပါ့။ ဒီလုိစာေစာင္မ်ဳိးေတြက ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္ ေနာင္က်ရင္လည္း ထြက္လာဦးမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ယဥ္ေက်းမႈအရ အျမင္မတင့္တယ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိမွာေပါ့။ စီးပြားေရးအရ တြက္ေျခကုိက္ဖုိ႔ လုပ္ၾကတာတစ္ပုိင္း၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်င့္၀တ္နဲ႔အညီ လုပ္ၾကတာေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့” ဟု ဦးေက်ာ္မင္းေဆြ (အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ The Voice Weekly ဂ်ာနယ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ စာနယ္ဇင္းေကာင္စီ (ယာယီ) အတြင္းေရးမွဴး) က ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ဦးေက်ာ္မင္းေဆြက “ဒီလုိစာေစာင္မ်ဳိးကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က မထုတ္နဲ႔၊ မျပဳနဲ႔လုိ႔ ဇြတ္တားလုိ႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ စာနယ္ဇင္းေကာင္စီက အဲဒီမဂၢဇင္းကုိ ေခၚေတြ႕တုန္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မပါလုိက္ဘူးဗ်။ ေခၚၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးတာ၊ ညႇိႏႈိင္းတာမ်ဳိးပဲ ရွိခဲ့တယ္။ စကားေျပာတယ္၊ အၾကံေပးတယ္ ဒါမ်ဳိးပဲလုပ္ပါတယ္။ ဒီမဂၢဇင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေ၀ဖန္မႈေတြရွိတယ္ဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၾကားပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ယဥ္ေက်းမႈမွာလည္း တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဒါမ်ဳိးမရွိခဲ့ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ထြက္လာေတာ့ ေျပာၾကဆုိၾကတာ ရွိပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ကလည္း သူ႔ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔သူ သြားမွာပါ။ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ မီဒီယာေလာကမွာ က်င့္၀တ္ဆုိတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ က်င့္၀တ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီး ထုတ္ေ၀သူေတြအေနနဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာ ဆင္ျခင္ဖုိ႔ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့အေနနဲ႔ေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က အာဏာနဲ႔ေျပာတာဆုိတာမ်ဳိးထက္ ကုိယ့္အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ကုိယ္ ဆင္ျခင္တာမ်ဳိးပဲ အၾကံေပးဖုိ႔ပဲ ရွိပါတယ္” ဟု ဆက္လက္ေျပာၾကားခဲ့သည္။
“ဒီကိစၥေတြသည္ ညစ္ညမ္းမႈျဖစ္တယ္၊ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္အဖြဲ႕အစည္းအေပၚမွာ မူတည္တယ္။ အဲဒီပစၥည္းတစ္ခု ပ်ံႏွံ႔တဲ့ပတ္၀န္းက်င္က ဆုံးျဖတ္တယ္။ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈစံခ်ိန္၊ စံညြန္းေတြနဲ႔ သတ္မွတ္တိုင္းတာပါတယ္။ ဒီကိစၥသည္အမ်ားက ညစ္ညမ္းတယ္လို႔ျမင္ရင္ ညစ္ညမ္းတဲ့ကိစၥ၊ မသင့္ေတာ္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္မွာပါ” ဟု ဦးေဖျမင့္ (အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္) က ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ညစ္ညမ္းေသာစာေပႏွင့္ ႐ုပ္ပံုမ်ားကို ထုတ္ေ၀ျခင္း၊ ေရာင္းခ်ျခင္း ျပဳလုပ္မႈမ်ားသည္ ရဲအေရးပိုင္ေသာ ျပစ္မႈမ်ားျဖစ္ေနေၾကာင္း ျပစ္မႈဆိုင္ရာက်င့္ထံုးဥပေဒ
ေနာက္ဆက္တြဲဇယားပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားအရ သိရသည္။
Eleven Media Group မွ
“ဂ်ာနယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ မဂၢဇင္းျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္နဲ႔အစ္မ၊ သားနဲ႔အမိ ၾကည့္လို႔မသင့္၊ ဖတ္လို႔မသင့္တဲ့ ညစ္ညမ္းတဲ့စာေပ၊ ညစ္ညမ္းတဲ့႐ုပ္ပံုေတြကို ေဖာ္ျပတာေတြက တည္ဆဲဥပေဒေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္ရာေရာက္ရင္ အေရးယူခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ညႇိဳ႕မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပတာေတြဟာ ဥပေဒေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္ရာေရာက္ရင္ေတာ့ အေရးယူခံရႏိုင္ပါတယ္။ ဥပေဒေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္ရာေရာက္၊ မေရာက္ဆိုတာက ဥပေဒျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ ေလ့လာၾကည့္ရင္ သိႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ညစ္ညမ္းတဲ့စာေပ၊ ညစ္ညမ္းတဲ့႐ုပ္ပံုေတြကို ေဖာ္ျပတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၂၉၂ နဲ႔ ၂၉၃ ရယ္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ပံုႏွိပ္သူမ်ားႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူမ်ားဥပေဒရယ္ ဒီႏွစ္ခုနဲ႔အေရးယူလို႔ ရပါတယ္” ဟု အထက္တန္းေရွ႕ေနတစ္ဦးက ရွင္းျပပါသည္။
ညစ္ညမ္းေသာ အရာ၀တၳဳမ်ားဆိုသည္မွာ တဏွာရာဂစိတ္ကုိ ႏိႈးဆြသည့္စာေပ၊ ႐ုပ္ပံု၊ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
မည္သူမဆို ညစ္ညမ္းေသာ စာအုပ္၊ စာအုပ္ငယ္၊ စာရြက္စာတမ္း၊ ေရးဆြဲေသာပံု၊ ပန္းခ်ီကား၊ ပံုသ႑ာန္ ႐ုပ္ပံုတစ္မ်ိဳးမ်ဳိးကို သို႔တည္းမဟုတ္ ညစ္ညမ္းေသာအရာ၀တၳဳကို ေရာင္းျခင္း၊ ထုတ္ငွားျခင္း၊ ေ၀ငွျခင္း၊ အမ်ားျပည္သူတို႔ ျမင္သာေအာင္ျပျခင္း၊ တစ္ခုခုကိုျပဳလ်င္ သို႔တည္းမဟုတ္ နည္းတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ျဖန႔္ခ်ိျခင္းျပဳလ်င္ ထိုသူကို သံုးလအထိ ေထာင္ဒဏ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ေစ၊ ေငြဒဏ္ျဖစ္ေစ၊ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လံုးျဖစ္ေစ ခ်မွတ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၂၉၂တြင္ ျပ႒ာန္းထားပါသည္။
ထို႔အတူ မည္သူမဆို ညစ္ညမ္းေသာအရာ၀တၳဳတစ္ခုခုကို အသက္ ၂၀ မျပည့္ေသးေသာ သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္သို႔ ေရာင္းျခင္း၊ ထုတ္ငွားျခင္း၊ ေ၀ငွျခင္း၊ ျပျခင္း၊ ျဖန္႔ခ်ိျခင္းျပဳပါက ထိုသူကို ေျခာက္လအထိ ေထာင္ဒဏ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ေစ၊ ေငြဒဏ္ျဖစ္ေစ၊ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လံုးျဖစ္ေစ ခ်မွတ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၂၉၃ တြင္ ဆိုထားပါသည္။
ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၂၉၂ ႏွင့္ ၂၉၃ သည္ ၀ရမ္းမပါဘဲ ဖမ္းဆီးခြင့္ရွိေသာေၾကာင့္ ရဲအေရးပိုင္ေသာ ပုဒ္မမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ျပစ္မႈဆိုင္ရာ က်င့္ထံုးဥပေဒ ေနာက္ဆက္တြဲဇယားအရ သိရပါသည္။
“ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ ဒါေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနဆိုတာရွိတယ္။ ဥပမာ-ေရကူးကန္မွာ ေရကူး၀တ္စုံနဲ႔သြားတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လမ္းမေပၚမွာ ေရကူး၀တ္စုံနဲ႔သြားရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးသိပ္႐ုပ္ဆိုးပါတယ္။ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ဒီလိုမ်ဳိးအေျခအေန ရွိေနတယ္။ လမ္းမေပၚအေျခအေန ျဖစ္ေနတယ္။ ေရကူးကန္ေဘး မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့တို႔၊ ဘာတို႔ရွိတယ္။ ဒါက သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ ျဖစ္ေနတာ။ ဟိုမွာကအခ်ိန္ကလည္း မအားၾကေတာ့ လူေတြကလည္း ဒီဟာကို သက္သက္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ သူတို႔မွာက သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိတယ္။ ၁၈ ႏွစ္အထက္ မ၀ယ္ရ၊ မၾကည့္ရဆိုၿပီး စာအုပ္ကို ခ်ဳပ္ထားတာရွိတယ္၊၊ အဲဒီစာအုပ္ကို လမ္းေဘးမွာခ်ေရာင္းလို႔လည္း မရဘူး” ဟု ၎က ဆက္လက္ဆိုပါသည္။
“ဒီမွာက လမ္းေဘးမွာခ်ေရာင္းတဲ့ပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္မွာပဲ။ အေျခအေန လုံး၀မတူပါဘူး။ ဒို႔လုပ္ရင္ ျဖစ္တာပဲ၊ သူမ်ားလည္း လုပ္တဲ့ဟာပဲ။ ဒို႔လည္းလုပ္တယ္ဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔လုပ္ရင္ေတာ့ အခုလက္ရွိအေနအထားအရ မေကာင္းဘူးလို႔ ယူဆပါတယ္။ မလုပ္သင့္ေသးဘူး ယူဆတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေျပာတယ္။ ဒီလိုလုပ္ရင္ ေမွာင္ခိုထြက္လာမွာေပါ့လို႔ ေျပာတယ္။ ေမွာင္ခိုထြက္တာက စာနယ္ဇင္းသိကၡာနဲ႔ မထိခိုက္ဘူး။ သူတို႔ကစာနယ္ဇင္းကမွ မဟုတ္တာ။ ေမွာင္ခိုေတြကေတာ့ ထြက္မွာပဲ။ ဥပမာ-တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ သူခိုးေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ရဲကေန တတ္ႏိုင္သမွ် အေရးယူတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူခိုးရွိတိုင္း လူတိုင္းထြက္ခိုးေနလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ သူခိုးရွိတိုင္း ခိုးခြင့္လိုင္စင္ ခ်ေပးလိုက္လို႔ မရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဒီလိုပဲ အျပင္မွာေမွာင္ခိုေတြရွိတိုင္း ညႇိဳ႕မဂၢဇင္းက ရွိသင့္ပါတယ္လို႔ လိုင္စင္ႀကီး မခ်ေပးသင့္ဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္ေလ။ တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းလုပ္ရင္ေတာ့ က်န္တဲ့လုပ္တဲ့သူေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး သက္ေတာင့္သက္သာရွိမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ကိုင္သြားမယ္ဆိုရင္၊ ဒီညႇိဳ႕မဂၢဇင္းကို ပညာေပးသက္သက္လုပ္မယ္၊ လိင္ပညာေပးၾကေတာ့လည္း ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္းက တကယ္တမ္း လက္မခံႏိုင္ၾကေသးဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လိင္ပညာေပးစာအုပ္ဆိုရင္လည္း တစ္တစ္ခြခြပုံေတြ ေဖာ္ျပျခင္းမျပဳဘဲလုပ္ၾကရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္” ဟု ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳက ျဖည့္စြက္ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ ဒါေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနဆိုတာ ရွိတယ္။ ဥပမာ-ေရကူးကန္မွာ ေရကူး၀တ္စုံနဲ႔သြားတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လမ္းမေပၚမွာ ေရကူး၀တ္စုံနဲ႔သြားရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သိပ္႐ုပ္ဆိုးပါတယ္။ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ဒီလိုမ်ဳိးအေျခအေန ရွိေနတယ္။ လမ္းမေပၚ အေျခအေန ျဖစ္ေနတယ္။ ေရကူးကန္ေဘး မဟုတ္ဘူး . . . |
အလားတူ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ပံုႏွိပ္သူမ်ားႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူမ်ားဥပေဒအရ ထုတ္ျပန္ထားသည့္ နည္းဥပေဒတစ္ခုခုကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ထုတ္ဆင့္ေသာ အမိန္႔ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း လိုက္နာရန္ ပ်က္ကြက္ပါက အနည္းဆံုး ေထာင္ဒဏ္တစ္ႏွစ္မွ အမ်ားဆံုး ေထာင္ဒဏ္ခုနစ္ႏွစ္အထိ ျဖစ္ေစ၊ အနည္းဆံုးဒဏ္ေငြ က်ပ္ ၃၀၀၀ မွ အမ်ားဆံုးဒဏ္ေငြ က်ပ္ ၃၀၀၀၀ အထိျဖစ္ေစ ခ်မွတ္ခံရႏိုင္ေၾကာင္း ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ပံုႏွိပ္သူမ်ားႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူမ်ားဥပေဒပုဒ္မ ၂၀ တြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ထို႔အတူ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ပံုႏွိပ္သူမ်ားႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူမ်ားဥပေဒ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ထုတ္ေ၀ေသာ စာေစာင္မ်ားကို သိမ္းယူဖ်က္ဆီးႏုိင္ေၾကာင္း ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ပံုႏွိပ္သူမ်ားႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူမ်ား ဥပေဒပုဒ္မ ၁၄ အရ သိရသည္။
“. . . ဒီေန႔ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ ကာလမ်ဳိးမွာေတာ့ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုနက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ေတာ့ အစ္ကို႔စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္တယ္။ အဲဒါကဘာလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈက အစ္ကိုတို႔က ပ်ဴေခတ္က ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အစ္ကိုတို႔က အလုပ္လုပ္ၾကရမွာလား။ ပုဂံေခတ္က ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အစ္ကိုတို႔မိဘေတြလက္ထက္က ေခတ္စားခဲ့တဲ့ မွန္ႏိုင္လြန္ေပါ့ေနာ္၊ အထဲကအတြင္းက မိန္းမအတြင္းရင္သားခံတဲ့ ဘရာစီယာလိုဟာကို ထင္းခနဲျမင္ေနရၿပီးေတာ့ အက်ႌပါးပါးေလးနဲ႔ မွန္ႏိုင္လြန္ေခတ္က ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လုပ္ၾကမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေန႔ေခတ္က မိန္းကေလးေတြ၊ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ၀တ္စားဆင္ယင္ေနတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံု ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လုပ္ၾကရမွာလား။ အဲဒီတစ္ခုေတာ့ တိက်ျပတ္သားတဲ့ဟာကို တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြက သတ္မွတ္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ေလ၊၊ ေနာက္တစ္ခုက အစ္ကိုျမင္ပါတယ္။ အႏုပညာအလုပ္ေတြအကုန္လံုးက ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သြားတိုင္းတာလို႔ မရဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ အရာပဲ။ လိုက္နာရမယ့္အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊၊ ယဥ္ေက်းမႈကို မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္ကိုေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့ ေနရာမွာ အဲဒီယဥ္ေက်းမႈႀကီးကို လိုက္နာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီတုိင္းျပည္ တိုးတက္လာမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ္ျမင္တယ္” ဟု ညႇိဳ႕မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုဦးေဆြက သံေတာ္ဆင့္ဂ်ာနယ္၏ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းမႈကို ေျဖၾကားရာတြင္ ထည့္သြင္းေျဖၾကားထားပါသည္။
