၁၉ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၁၂ တနလၤာေန႔ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္တြင္ ေျပာၾကားမည့္ သမၼတ အိုဘားမား မိန္႔ခြန္း အႀကိဳ ေကာက္ႏုတ္ ခ်က္မ်ား (အိမ္ျဖဴေတာ္ သတင္းဌာနမွ ထုတ္ျပန္သည္)။
အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု အေနနဲ႔ လူသားေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ယုံၾကည္တဲ့ အတြက္ က်ေနာ္ ဒီကိုလာခဲ့တာ လို႔ပဲေျပာပါရေစ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ နုိင္ငံဟာ သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ၊ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ျပည္သူေတြျဖစ္တဲ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔အားလုံးကို က်ေနာ္တို႔ အျမဲ ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တာပါဆုိတာကို က်ေနာ္ေျပာနိုင္ပါျပီ။ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပးသလို၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔အားလုံးရဲ႕ သတၱိေတြကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။
တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မိသားစုေတြကို ၀တ္စုံျဖဴေတြ၊ ၀တ္ၿပီးသြားေတြ႔အားေပးၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ၊ လမ္းမထက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပခဲ့ၾကတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဆုိင္ကလုံးမုန္တုိင္းဒဏ္ခံရသူေတြကို ကူညီဖို႔ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ သာမန္ျပည္သူေတြရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသံ၊ လြတ္လပ္ျခင္းသီခ်င္းေတြကို သီက်ဴးေနတဲ့ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ ဂီတသမားေတြရဲ႕ အသံ၊ အားလုံးကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ျပည္ပမွာေရာက္ရွိေနၿပီး အမိေျမနဲ႔ မိသားစုထံ အၿမဲ တမ္းတ ဆက္သြယ္ခ်င္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ၊ ျပည္ပေရာက္ အင္အားစုေတြ အေၾကာင္းလည္း က်ေနာ္တုိ႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရဲ႕အံ့မခန္း ဂုဏ္သိကၡာႀကီးမားမႈကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေလးစား အားက်ခဲ့ရပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွလုံးသားခိုင္ျမဲသူေတြကို ဘယ္လိုမွ အက်ဥ္းခ်ထားလို႔မရႏုိင္ဘူးဆုိတာ သက္ေသျပခဲ့တာပါ။
သမၼတရာထူးလက္ခံခဲ့တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ကမာၻေပၚမွာရွိေနတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္အုပ္စုိးေနတဲ့ အစိုးရေတြဆီကို က်ေနာ္သ၀ဏ္လႊာစကား ပါးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ - “တင္းၾကပ္တဲ့လက္သီးေတြကို ေျဖလိုက္မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကလည္း လက္ကမ္းပါမယ္” ဆုိတဲ့ စကားပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁ ႏွစ္ခဲြေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာပဲ၊ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ ၅ ခုၾကာ၊ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အုပ္စုိးခဲ့သူေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြကို ေျဖေလ်ာ့လာခဲ့ပါျပီ။
သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မွာ ေျပာင္းလဲမႈလိုလားတဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ငန္းစဥ္တခု ဆုံဆည္းေပၚထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အခုဆုိရင္၊ အရပ္သားအစိုးရတခုနဲ႔ အတူ၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဟာလည္း အင္အားယူေပၚထြက္လာေနပါၿပီ။ တခ်ိန္က တရားမ၀င္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဆုိလွ်င္လည္း၊ ေရြးေကာက္ပဲြ ၀င္ေရာက္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ လႊတ္ေတာ္အမတ္တဦးျဖစ္ေနပါၿပီ။
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလည္း ရာနဲ႔ခ်ီၿပီ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သလို၊ အဓမၼလုပ္အားေစခုိင္းမႈေတြကို တားဆီးမႈေတြရွိေနပါၿပီ။ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔ေတြနဲ႔ ပဏာမ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးေတြလုပ္ႏုိင္ခဲ့သလို၊ ပိုၿပီးပြင့္လင္းတဲ့ စီးပြားေရးအတြက္ ဥပေဒအသစ္ေတြ လည္း ေပၚလာေနပါၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေန႔မွာ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ေပးခဲ့တဲ့ကတိအတုိင္း၊ မိတ္ေဆြအျဖစ္ လက္ကမ္းဖုိ႔ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ အခုဆုိရင္၊ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွာ အေမရိကန္သံအမတ္ႀကီးလည္း ရွိေနပါၿပီ။
ပိတ္ဆုိ႔ဒဏ္ခတ္မႈေတြလည္း ေလွ်ာ့ခ်ထားၿပီးပါၿပီ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ စီးပြားေရးျပန္လည္ နာလန္ထူႏုိင္ၿပီး၊ ျပည္သူေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြေပၚလာေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ကူညီပါ့မယ္။ ဒါဟာ တကမာၻလုံးဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔အတြက္ အင္အားတရပ္လည္းျဖစ္ေစရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီခရီးဟာ အခုမွ အစပဲရွိေသးၿပီး၊ ေရွ႕ဆက္အမ်ားႀကီးသြားရအုံးမွာပါ။ လူမႈအသိုင္းအ၀ုိင္းရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းကေန၊ ဆင္းသက္လာတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြဟာ အေျခခံမွာရွိေနတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္းမႈေတြနဲ႔ တထပ္တည္းရွိဖို႔လိုပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အခုျမင္ေနရတဲ့ တုိးတက္မႈ ေရာင္ျခည္မီးပြားေလးေတြ၊ ၿငိမ္းမသြားေစေရးနဲ႔ ဒီမီးပြားေလးေတြဟာ ျမန္မာျပည္သူတရပ္လုံးအတြက္၊ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ဓူ၀ံၾကယ္ႀကီးလိုျဖစ္သြားေစဖို႔ လိုပါတယ္။
အဖိႏွိပ္ခံရမႈေတြအစား အားလုံးစုံရုံးပိုင္ခြင့္ကို အျပည့္အ၀ေလးစားလိုက္နာရပါမယ္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္မႈေတြအစား သတင္းဆင္ဆာျဖတ္ေတာက္မႈေတြကို ဆက္ၿပီးဖယ္ရွားသြားရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလမ္းစဥ္အတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္၊ တုိးတက္မႈေတြ ေတြ႔လာမွာပါ။ ျမစ္ဆုံေရကာတာစီမံကိန္းမွာဆုိရင္၊ ကန္႔ကြက္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသံကို လစ္လ်ဴမရႈ႕ဘဲ၊ ေလးစားလိုက္နာခဲ့တာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါၿပီ။
မတရားအသင္းလို႔ ေၾကျငာမႈေတြမရွိေတာ့ဘဲ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြကိုလည္း လႈပ္ရွားလုပ္ေဆာင္ခြင့္ေတြ ေပးလာေနပါၿပီ။ လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပဲြေတြတုန္းကဆုိရင္၊ မဲဆႏၵရွင္တဦးက - က်ေနာ့္အဖိုးအဖြားေတြ၊ တခ်ိန္လုံးေစာင့္ဆုိင္းခဲ့ၿပီး၊ မေတြ႔သြားတဲ့ ဒီအခြင့္အေရးပါပဲလို႔ ေျပာခဲ့တာ ၾကားရပါတယ္။
ဒီလိုမဲဆႏၵရွင္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ အာဏာရွိသူေတြအေနနဲ႔ သေဘာထားႀကီး ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဖုိ႔လိုပါတယ္။ ဒါဟာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရးစနစ္ရဲ႕ ပုံစံပါပဲ။ အေမရိကန္မွာ ကမာၻေပၚမွာ အင္အားအႀကီးဆုံးစစ္တပ္ရွိေပမယ့္၊ ဒီစစ္တပ္ဟာ အရပ္သားအစိုးရရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို နာခံရပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သမၼတ ႏုိင္ငံေတာ္စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဆုိေပမယ့္ က်ေနာ္ရဲ႕ ဆႏၵတုိင္းကို ကြန္ဂရက္ လႊတ္ေတာ္မွာ အတင္းအၾကပ္ အတည္ျပဳခုိင္းလို႔မရပါဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ တရားသူႀကီးေတြကို က်ေနာ္က ခန္႔အပ္ရတာဆုိေပမယ့္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ တရားစီရင္ေရးမွာ က်ေနာ္၀င္ပါလို႔မရပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အေမရိကားမွာ ဆင္းရဲတဲ့ကေလးငယ္ေလးကေန၊ သမၼတအထိ အားလုံးဟာ ဥပေဒေအာက္မွာ တညီတညာတည္းျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ဒီလိုနည္းလမ္းနဲ႔ပဲ ကိုယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့အနာဂတ္ကို ေရာက္ေအာင္သြားႏုိင္မွာပါ။ အဲဒီအနာဂတ္မွာဆုိရင္၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္ မ်ားလြန္းလွၿပီလို႔ ဆုိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဥပေဒဟာလည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အထက္မွာရွိေနၿပီး၊ ဘယ္ကေလးသူငယ္ကိုမွလည္း စစ္သားအျဖစ္ခုိင္းစားတာမ်ိဳးမရွိသလို၊ ဘယ္အမ်ိဳးသမီးကိုမွလည္း မတရားေခါင္းပုံျဖတ္တာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ လုံၿခဳံေရးကို အရပ္သားထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိတဲ့ စစ္တပ္က ကာကြယ္ေပးထားၿပီး၊ ျပည္သူလူထုက ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တဲ့ သူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရွိေစမယ့္၊ ဖဲြ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒတရပ္လည္း ရွိေနမယ့္အနာဂတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီခရီးလမ္းကို ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက အဆင့္တုိင္းမွာ ကူညီသြားပါမယ္။ လူထုလူတန္းစားအဖဲြ႔အစည္းေတြ အားေကာင္းလာေစဖုိ႔ အကူအညီေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာရွိၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးေလးစားတဲ့ စစ္တပ္တရပ္ျဖစ္လာေစဖို႔ ၊ ဒါ့အျပင္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေတြနဲ႔ အတူ၊ ဒီမုိကေရစီလမ္းစဥ္ဆီကို ေရွ႕တုိးလုပ္ေဆာင္လာႏုိင္ေရး၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သြားဖို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကူညီသြားမွာပါ။
ႏိုင္ငံသားဆိုတာကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုဖို႔ ဘယ္ႏိုင္ငံမဆို အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုခဲ့ရတာပါ။ အခုထိလည္း ဆက္ၿပီး ျငင္းခံုရဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ အဓိကအေျခခံအခ်က္ေတြကေတာ့ တကမာၻလံုးအတြက္ အတူတူပါပဲ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အၿခိမ္းေျခာက္မခံရပဲ ေနထိုင္ႏိုင္ခြင့္ ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ မိသားစုေတြ ေဘးရန္ကင္းကင္း ေနႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူတို႔ ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္ေနလို႔ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ ဘယ္ေနရာကေန ေရာက္လာလို႔ ဆိုၿပီး သူတို႔အိမ္ေတြ မီးရႈိ႕ခံရတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြကပဲ ကိုယ့္ရဲ့ ႏိုင္ငံညီညြတ္မႈကို လုပ္ႏုိင္တာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြဟာ မတူကဲြျပားမႈဆုိတာကို အားနည္းခ်က္တရပ္အေနနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ၊ အင္အားအျဖစ္ အသုံးခ်ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္အခုိင္အမာ ယုံၾကည္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ ႏိုင္ငံ၊ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲတဲ့ ဘ၀အေတြ႔အႀကဳံေတြကို က်ေနာ္ ေျပာျပေနတာပါ။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုဟာ ခရစ္ယာန္ေတြနဲ႔ ဂ်ဴးေတြ၊ မူစလင္နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ၊ ဟိႏၵဴနဲ႔ ဘာသာ အယူ၀ါဒမရွိသူေတြ အတူေနၾကတဲ့ ႏုိင္ငံပါ။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ ဘာသာစကားမ်ိဳးစံုနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ မ်ိဳးစံု ထြန္းကားတဲ့ ႏုိင္ငံပါ။ က်ေနာ္တို႔မွာ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ့ ခါးသီးမႈေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ လူသားေတြဟာ အမုန္းတရားေတြကို အသဲႏွလံုးထဲကေန ဖယ္ရွားႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္၊ ဘာသာ နဲ႔ လူမ်ိဳးဆိုတဲ့ က႑ျခားထားတဲ့ လိုင္းေတြကလည္း ေမွးမွိန္သြားႏိုင္ပါတယ္ ဆိုတာကို သမိုင္းကျပေနပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဘာက်န္ေနသလဲဆိုေတာ့ ရိုးသားတဲ့ အမွန္တရား ပါပဲ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ကြဲျပားမႈေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္ က်ေနာ္္တို႔ဟာ တစိတ္ထဲ တ၀မ္းထဲ လူမ်ိဳး တမ်ိဳးထဲပါ။ ကာလၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ဒီအမွန္တရား ကေန က်ေနာ္္တို႔ ႏိုင္ငံကို အင္အားျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဟာ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကိုင္စြဲထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီ မူ၀ါဒေတြ အတိုင္း ျဖည့္ၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ အင္အား အႀကီးဆံုး ႏုိင္ငံႀကီးရဲ့ သမၼတ တဦးအေနနဲ႔ ဒီကေန႔ ခင္ဗ်ားတို႔ေရွ႕မွာ က်ေနာ္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ အရင္တုန္းက မဲေပးခြင့္မရွိတဲ့ သူတဦးရဲ့ အမ်ိဳးအႏြယ္တဦးပါ။ ဒီ ႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္အတြင္း ရွိသမွ် လူသားေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ့ သမိုင္းအစိတ္အပိုင္း ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီႏုိင္ငံမွာလည္း မတူကြဲၿပားမႈေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္မယ္လို႔ က်ေနာ့္ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဦးသန္းလြင္ထြန္း (ဗီြအုိေအ ျမန္မာဌာန)
