အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ မုံရြာျမိဳ႕ အုန္းၿခံရပ္ကြက္၊ ဇက္ဆိပ္ ေသာင္ျပင္တြင္ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔ နံနက္ ၈နာရီခြဲအခ်ိန္က ေဒသခံ ျပည္သူလူထုအား မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။
ႏို၀င္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းကလည္း ဆားလင္းႀကီးၿမိဳ႕နယ္၊ကံကုန္းေက်းရြာတြင္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားရာ၌ လက္ပံေတာင္းေတာင္ အေရးႏွင့္ပတ္သတ္၍ အနည္းငယ္သာ ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔ နံနက္က ေျပာၾကားခဲ့ေသာ မိန္႔ခြန္းတြင္ လက္ပံေတာင္းေတာင္ အေရးအား အဓိကထား ေျပာၾကားခဲ့ေၾကာင္းလည္း သိရသည္။
မိန္႔ခြန္းအျပည့္အစံုမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ဖက္တည္း ကိုယ္လိုခ်င္တာခ်ည္း ေတာင္းလို႔မျဖစ္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အေကာင္းဆံုးအေျဖကို အားလံုးကေန အတူတူရႇာရမယ္။ အေျဖတစ္ခုရႇာတယ္ဆိုတာဟာ အေပးအယူ လုပ္တတ္ရမယ္။ အေလ်ာ့အတင္း လုပ္တတ္ရမယ္။ ကြၽန္မအၿမဲေျပာတယ္။ ေလာကႀကီးက အနတၲေလာကပဲ အနတၱဆိုတာ ကိုယ္စိုးမိုးလို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ဘာမႇ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ျဖစ္လို႔မရဘူး။ ငါျဖစ္ခ်င္တိုင္း ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ့ သြားလို႔ေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔က ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းထူေထာင္လို႔ ရမႇာမဟုတ္ပါဘူး။
ကြၽန္မပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမႇာေနာ္။ ကြၽန္မျပည္သူေတြအၾကိဳက္ကို လုိက္မေျပာဘူး။ ျပည္သူေတြအႀကိဳက္ကို လိုက္ေျပာတဲ့သူလည္း ျပည္သူေတြကို ေစတနာရႇိလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြကို အသံုးခ်ခ်င္တဲ့သူပဲ။
ကြၽန္မဒီကိုလာတဲ့ကိစၥက လက္ပံေတာင္းေတာင္ကိစၥနဲ႔ လာတာပဲ။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံမႇာ ဒီလို လိပ္ခဲတည္းလည္းနဲ႔ ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြမႇာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတစ္ခုကလည္း ပါေနတယ္။ တရုတ္ႏိုင္ငံေပါ့။ အားလံုးေခါင္းထဲမွာ ထားရမွာက ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအျဖစ္နဲ႔ ထူေထာင္မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မတို႔ဟာ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ သိကၡာနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ေနႏိုင္ရမယ္။ အဲဒီဟာမႇာ ဘာပါလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္လို႔ ေနႏုိင္ရမယ္။
ကြၽန္မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ျပႆနာက ႏႇစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ အာဏာရႇင္လက္ေအာက္မႇာ ေနခဲ့ရတယ္။ ႏႇစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ အာဏာရႇင္လက္ေအာက္မႇာ ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္မႇာ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြဟာ ျပည္သူရဲ႕ဆႏၵမပါတ့ဲ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုတာလည္း မရႇိခဲ့ဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵကို ထည့္ၿပီးတြက္တယ္ဆိုတာလည္း မရႇိခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြကို ကြၽန္မတို႔ ဆက္ၿပိးေတာ့ ခံစားေနရတယ္။ ဒီလို ခံစားေနရတဲ့ေနရာမႇာ ႏွစ္ဖက္ စဥ္းစားရမယ္။ အရင္တုန္းက ျပည္သူရဲ႕ဆႏၵမပါဘဲနဲ႕ အာဏာရႇင္နည္းနဲ့ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြကို ခံစားတဲ့ေနရာမႇာ ဘယ္ေလာက္ထိ တာ၀န္ရႇိတယ္ မရႇိဘူးဆိုတာကို စဥ္းစားရမယ္။
အေရးႀကီးဆံုးကိစၥတစ္ခုက တာ၀န္ပဲ။ ကြၽန္မကေတာ့ တာ၀န္ရႇိမႈကို အင္မတန္မႇ ေလးစားပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔အားလံုးဟာ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ရႇိရမယ္။ ဘ၀ရဲ႕ဆံုးခန္းမႇာ ငါဟာ တာ၀န္ေတြအားလံုး ေက်ခဲ့ၿပီ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေက်ခဲ့ၿပီေပါ့။ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္းလည္း ေက်ခ်င္မႇေက်ႏိုင္မႇာ။ တစ္ခါတေလမႇာ တာ၀န္ဆိုတာဟာ ဟိုဘက္ကတာ၀န္၊ ဒီဘက္ကတာ၀န္ ကိုယ္ ပိုၿပီးအေလးထားရမယ္ဆိုတဲ့ တာ၀န္ကို လုပ္ရတယ္။
တာ၀န္ေတြအားလံုး ေက်တယ္ဆိုတာကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မႇျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိကယူထားတဲ့ တာ၀န္ေတြေတာ့ ေက်တယ္ဆိုတာ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံက ကိုယ့္ႏုိင္ငံသားေတြ အားလံုးတာ၀န္ရႇိတယ္ဆိုတာ လက္ခံထားရမယ္။ ဒီေတာ့ အာဏာရႇင္စနစ္ေအာက္က ကတိက၀တ္ျပဳခဲ့တဲ့ ဟာေတြကို ကြၽန္မတို႔အခုေခတ္မႇာ တည္ဖို႔လိုလား အေလးထားဖို႔လိုလားဆိုတာကို ေမးရမယ္။ အဲဒီလိုေမးတဲ့အခါမႇာ ႏိုင္ငံတကာမႇာ ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အေနအထားကိုလည္း ျပန္ၿပီးေတာ့ၾကည့္ရမယ္။ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအရဆိုရင္ ႏိုင္ငံႏႇစ္ႏိုင္ငံ ၾကားထဲမႇာ ယူထားတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ေတြကို ေလးစားရတယ္။ လိုက္နာရတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဆႏၵမပါဘဲနဲ႔ ယူထားတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ေတြကို အဲဒါဟာ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေတြက ေလးစားရမႇာပဲ လိုက္နာရမႇာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ႕မ်က္ႏႇာနဲ႔။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အေနအထားက ဒီလိုပါပဲ။ ဆံုးျဖတ္တဲ့ ေနရာမႇာ ငါမေပးခဲ့တဲ့ ကတိက၀တ္ေတြမို႔လုိ႔ ငါလံုး၀ မေလးစားဘူးဆိုျပီး လုပ္လို႔လည္းမရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္ဆိုတာ ရႇိတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကိုခ်ည္း ၾကည့္လို႔မရဘူး။ လက္ပံေတာင္းေတာင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ရႇိရင္ ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံနဲ႔ တရုတ္ႏိုင္ငံက ၸကုမၸဏီီနဲ႔ ဘယ္လိုသေဘာ တူညီခ်က္ေတြလုပ္ခဲ့လဲဆိုတာ ျပည္သူေတြအေနနဲ့ သိရမယ္လို႔ ကြၽန္မယံုၾကည္တယ္။ သိပိုင္ခြင့္ရႇိတဲ့ အေပၚမႇာ အေျခခံၿပီးေတာ့ ညႇိႏိႈင္းၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ရမယ္။ အခုဟာက ဒီမႇာ လက္ပံေတာင္းေတာင္ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးသြားတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမႇ ျငင္းလို႔မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥေတြ စတာကေတာ့ အခု ၂၀၁၀ မႇ စတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေၾကးနီစီမံကိန္းကို စၿပီးလုပ္တာက ၁၉၈၄ ခုႏႇစ္က မဆလ အစိုးရေခတ္မႇာ စတယ္လို႔ နားလည္ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ အိုင္ဗင္ဟိုး ကုမၸဏီက ၉၂ ခုႏႇစ္မႇာ ၀င္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၂၀၁၀ က်မႇ လက္ရႇိ ၸကုမၸဏီက ၀င္လာတယ္။ အဲေတာ့ ၸကုမၸဏီ အဆက္ဆက္ ျမန္မာႏိုင္ငံက လုပ္ငန္းမႇာ ပါ၀င္ခဲ့တာ အခုမႇျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေဒသခံေတြအေနနဲ႔လည္း နည္းနည္းနဲ႔ ေၾကးနီေတြကို တူးတဲ့လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေနတာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ဒါလည္း အမ်ားအသိပဲျဖစ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံသာမက တစ္ကမၻာလံုးမႇာ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးနဲ့ပတ္သက္လို႔ အင္မတန္မႇ နည္းပါတယ္။
အေလးထားတာလည္း မရႇိခဲ့ပါဘူး။ အဲေတာ့ ကြၽန္မတို့ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးလာတာဟာ အခုမႇ မဟုတ္ပါဘူး နည္းနည္းႏႇစ္နဲ့ၾကာၿပီဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္တယ္လို့ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား (ဟုတ္ပါတယ္)။ ကြၽန္မေျပာခ်င္တာက တာ၀န္ယူစိတ္ရႇိရမယ္။ ျပသနာတစ္ခု ျဖစ္လို့ရႇိရင္ တစ္ဖက္ကိုပဲ အားလံုးပံုခ်တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ့ လုပ္လို့မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ယူႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ရိႇရမယ္။ အဲဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕သိကၡာ ၊ မာနလို့လည္း ေျပာလို့ရတယ္။ အဲဒါဟာ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ သိကၡာ၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ မာနလို့လည္း ေျပာလို့ရတယ္။ ဒါဟာ ထားသင့္တဲ့ မာနတစ္ခုပါ။ အခုခ်ိန္မႇာ ျဖစ္ေနတာေတာ့ ေနာက္္ဆံုးမႇာလာၿပီးေတာ့ တာ၀န္ယူတဲ့ ၸကုမၸဏီီနဲ့ ျဖစ္တာေပါ့ေနာ္။
အရင္တုန္းက ၸကုမၸဏီတို့၊ မဆလေခတ္တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြကို ကြၽန္မတို့ လံုး၀လ်စ္လ်ဴရႈ ထားလို့ မရဘူး။ တစ္ဖက္သတ္ၾကည့္လို့ မရဘူး။ ကြၽန္မက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါမယ္။ ဒါကိုျပည္သူက ၾကိဳက္ခ်င္ရင္လည္း ၾကိဳက္မယ္။
မၾကိဳက္ခ်င္လည္း မၾကိဳက္ဘူး။ ကြၽန္မအျမင္အတိုင္း အမွန္အတိုင္းပဲေျပာမယ္။ ျပည္သူကို လႇည့္ျဖားၿပီး ေပၚျပဴလာျဖစ္ေအာင္ မစည္းရံုးဘူး။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ့ အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္ရမယ္။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံဆိုတာ တရုတ္ႏိုင္ငံတစ္ခုတည္းေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အိႏၵိယရႇိတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရႇိတယ္။ ဘဂၤလားေဒ့ရႇ္ရႇိတယ္။ လာအိုရႇိတယ္။ ကြၽန္မတို႔ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြအားလံုးနဲ့ အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္ရမယ္။ အဲဒါဟာ ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုရဲ႕ တာ၀န္ပဲ။ ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုရဲ႕ သိကၡာပဲ။ အဆင္မေျပတဲ့ကိစၥေတြရႇိရင္ ညိႏိႈင္းတိုင္ပင္ ေျဖရႇင္းရမယ္။
အဲလိုလုပ္မႇ ကမၻာ့အလယ္မႇာ တင့္တင့္တယ္တယ္နဲ့ ေနႏိုင္မယ္။ ေနာက္တစ္ခုေျပာမယ္ေနာ္။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ့ မတည့္လို့ ေရႊ႕ေျပာင္းၿပီး ေနလို့မရဘူး။ ဒါဟာ လံုး၀ျဖစ္ႏိင္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကေတာ့ ဘယ္လိုမႇ ျငင္းလို့မရဘူး။
ဒီျပသနာကို ေျဖရႇင္းတဲ့ေနရာမႇာ ကြၽန္မတို့ ျပည္သူျပည္သားေတြ မနစ္နာေအာင္လည္း ေျဖရႇင္းရမယ္။ ကြၽန္မတို့ရဲ႕ ႏိုင္ငံအေနနဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမႇာ ဂုဏ္သိကၡာရႇိရႇိ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာလည္း ကြၽန္မတို့ ေသေသခ်ာခ်ာ သတ္မႇတ္သြားရမယ္။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြနဲ့ မတည့္လို့ ေရြ႕ေျပာင္းသြားလို့ မရပါဘူး။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ လင္မယားခ်င္းမတည့္တာကမႇ ကြာရႇင္းလို့ ရေသးတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြ မတည့္လို့ ဘယ္လိုမႇ ေျပာင္းလို့မရပါဘူး။ လက္ေတြ႕က်က် ၾကည့္ရမယ္။ အျဖစ္ကို အျဖစ္အတိုင္း ရင္ဆိုင္ရမယ္။
ဒီကိစၥကို ေျဖရႇင္းတဲ့ေနရာမႇာ အစတုန္းက ဘယ္လိုသေဘာတူညီခ်က္ေတြ လုပ္ခဲ့လည္းဆိုတာကေတာ့ အမ်ားျပည္သူမႇာ သိပိုင္ခြင့္ရႇိတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာ ကိုင္သြားခ်င္တယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ ကိစၥပဲ။ အဲေတာ့ ဒီသေဘာတူညီခ်က္ေပၚမႇာ အေျခခံၿပီးေတာ့ မွ်တသလား၊ မမွ်တဘူးလား၊ ႏႇစ္ဦးႏႇစ္ဖက္စလံုးကေန လက္ခံႏုိင္ေအာင္လုိ့ ဘယ္လိုအေပးအယူလုပ္မလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားရမယ္။ မေန့က ကုမၸဏီကအႀကီးအကဲေတြနဲ့ သြားေတြ႕ပါတယ္။
သူတို့ေျပာတာေတြကိုလည္း ကြၽန္မနားေထာင္ခဲ့တယ္။ အလုပ္တစ္ခုလုပ္တယ္ဆိုရင္ ဟိုဖက္ဒီဖက္ကို နားေထာင္ရမယ္။ တစ္ဖက္ထဲကို နားေထာင္လို့မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဘက္ကိုပဲ နားေထာင္လို့မျဖစ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတရားေဟာတာကိုပဲ လာနားေထာင္မေနနဲ့၊ တျခားပါတီေတြ ေဟာတာကိုလည္း သြားၿပီးနားေထာင္လိုက္ဦး။ အဲ့တာမႇ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ခ်င့္ခ်ိန္လို့ရေအာင္။ ဟိုဖက္ဒီဖက္နားေထာင္မႇ အေျဖရႇာႏုိင္မႇာပါ။ လက္ပံေတာင္းေတာင္နဲ့ ပတ္သက္တဲ့ အဓိကက်တဲ့ ရြာေလးရြာနဲ့ ဒီေန့မႇ ေဆြးေႏြးျဖစ္မႇာ။ ဒီလိုေဆြးေႏြးတဲ့ အခါမႇာ ဟိုဘက္ဒီဘက္အျမင္ကို အမ်ားၾကီး နားလည္လာတယ္။ အခုခ်ိန္မႇာဆို၇င္ ဒီမႇာလုပ္ေနတဲ့ ကုမဏီေတြကလည္း ညႇိႏိႈင္းခ်င္တဲ့စိတ္ ရႇိလာပါတယ္။
အဲဒါ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ဖက္က လက္ကမ္းရင္ ကိုယ္ကလည္း ျပန္ကမ္းရပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ့မႇ တိုးတက္မႈရႏိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို့ဟာ စိတ္ကာက္တဲ့စိတ္နဲ့ လုပ္လို့မရဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ အေလးထားလို့ မရဘူး။ ေရရႇည္ကို ၾကည့္ရမယ္။ ကိုယ့္ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး နားလည္လာပါတယ္။
ဒီခံစားခ်က္ကို ေျပလည္ေအာင္လည္း လုပ္ရမယ္။ ေတာ္င္သူလယ္သမားေတြဟာ ေျမမရႇိရင္ ဘာလုပ္ရမႇာလဲတဲ့။ အမ်ားႀကီး နားလည္ပါတယ္။ ေၾကးနီစမံကိန္းဆိုတာ ေရရႇည္စီမံကိန္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါ နားလည္သေလဘာက္ ႏႇစ္ ၃၀ ေလာက္ထိပဲ လြန္ေရာကြၽံေရာ။ ဒီေၾကးနီထုတ္လပ္ေရးဟာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကြၽန္မတို႔ ႏိုင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားေတြဟာ ကမၻာတည္သေရြ႕ ဘယ္လိုဆက္ၿပီး လုပ္သြားမလဲဆိုတာ သိရမယ္။ စီမံကိန္ေတြနဲ့ သြားရမယ္။ ေရရႇည္အက်ဳိးရိမယ့္ ပံုစံမ်ဳိး ညႇိၿပီးေတာ့ လုပ္ယူ၇မယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်းမ်ားကေတာ့ စီမံကိန္းကို ခ်က္ခ်င္းရပ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးပါလို့ ေတာင္းဆိုတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါမယ္။ စီမံကန္းရပ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ ့ အေျခအေနမရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို့လည္းဆုိေတာ့ အေၾကာင္းႏႇစ္ခုရႇိပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ဘယ္လိုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထားတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မမသိပါဘူး။
အစိုးရနဲ့ ကုမၸဏီနဲ့ ခ်ဳပ္ထားတဲ့စာခ်ဳပ္၊ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကြၽန္မတို့ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က အဆိုတင္သြင္းခဲ့တာပါ။ အဆိုအရ လက္ပံေတာင္းေတာင္ကိစၥကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိစစ္ဖို့ ေကာ္မရႇင္တစ္ခုဖြဲ႕ေရး ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေကာ္မရႇင္ထဲမႇာ ျပည္သူလူထုအမ်ားက ရိုေသေလးစားၿပီးေတာ့ လက္ခံႏိုင္တဲ့သူေတြလည္း ပါရမယ္။ အစိုးရဘက္ကလည္း ပါရမယ္။ ကြၽမ္းက်င္သူေတြလည္း ပါရမယ္။ အဲလိုေကာ္မရႇင္တစ္ခုအေနနဲ့ ဒီကိစၥကိ လူမႈေရးဘက္က စီးပြားေရးဘက္က ပတ္၀န္းက်င္ဘက္က အားလံုးကို အျမန္ဆံုး ေလ့လာၿပီးေတာ့ အစီရင္ခံစာတင္ဖို့ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲလို လုပမႇပဲ ကြၽန္မတို့ တစ္ႏိင္ငံလံုးကေရာ၊ တစ္ကမၻာလံုးကေရာ လက္ပံေတာင္းေတာင္ရဲ႕ အေျခအေနကို ရႇင္းရႇင္းလင္းလင္း နားလည္သြားမွာ။ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုနစ္နာမလဲ။ နစ္နာမႈေတြကို ဘယ္လိုေရႇာင္ႏိုင္မလဲ။ ဘယ္လိုျပန္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ၿပီးသား ကိစၥေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္လိုျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတာ အဲဒါ အေျဖကို ရႇာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ အေျဖရႇာၿပီးေတာ့ အေျဖေပၚမႇာ အေျခခံၿပီးေတာ့ အားလံုးေကာင္းေအာင္ စီမံကိန္းတစ္ခုကို ခ်သင့္တယ္လို့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူႀကီးပီသတယ္။
ရင့္က်က္တယ္။ အေပးအယူလုပ္မယ္ ကိုယ့္ဘက္ကေန ၿပီးေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သည္းခံမယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆုံး သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ့ လုပ္မယ္။ အဲလိုဆိုရင္ ေနာက္တစ္ဖက္ကလည္း ဒီလိုပဲတုန့္ျပန္လိမ့္မယ္လို့ ကြၽန္မ ေမ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို့ကေနၿပီးေတာ့ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ့ ဦးတည္တယ္ဆိုရင္ တစ္ဖက္ကလည္း ဒီလို ဦးတည္လိမ့္မယ္လို့ ယံုၾကည္တယ္။ ဦးတည္ေအာင္လည္း လုပ္ႏိုင္စြမ္းရႇိမယ္လို့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြနဲ့ သပိတ္စခန္းမႇာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အင္မတန္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းနဲ ႏႇိမ္နင္းလိုက္တယ္။ ခြဲလိုက္တယ္လို့ သိရပါတယ္။ ဒီကိစၥနဲ့ပတ္သက္လို့ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္နဲ႔ေတြ႕ဖို့ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း လုပ္ရတာလဲလို့။ ျပည္သူ အေနနဲ႔ ေမးပိုင္ခြင့္ရႇိတယ္လို့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျပႆနာရွာခ်င္လို့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာရႇင္းခ်င္လို့ပါ။
ဒီေလာက္လုပ္ဖို့ လံုး၀မလိုအပ္ပါဘူး။ ဒီလိုေျပာလို့ ျပည္သူကို စိတ္စြေပး တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကြၽန္မျပည္သူကို စိတ္စြၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မႇ မစည္းရံုးဘူး။ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ့ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေအာင္လို့ လုပ္ရတာပါ။ မေန့ညတုန္းက ေဆးရံုမႇာ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ သံဃာတြကို ဖူးလိုက္ပါတယ္။
မဖူးမီ မိးေလာင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုး တာပဲ၊ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဒဏ္ရာကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးတာပဲ။ အဲဒီေလာက္ထိ ဘာျဖစ္လို့ လုပ္တယ္ဆိုတာ ျပည္သူအေနနဲ့ သိပိုင္ခြင့္ရႇိတယ္လို့ ထင္ပါတယ္။ နားလည္သေလာက္ကေတာ့ သမၼတရံုးကေနၿပီးေတာ့ ထုတ္ျပန္ခ်က္ႏႇစ္မ်ဳိး ထုတ္ပါတယ္။
တစ္မ်ဳိးက မီးေလာင္ဗံုးမသံုးခဲ့ပါဘူး။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးပဲ သံုးခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒါကို ရုပ္သိမ္းပါတယ္ဆိုတာ ထုတ္တယ္။ ကြၽန္မ နည္းနည္းေခါင္းမွာ ရႈပ္သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္မေခါင္းရႈပ္တာလည္း ရႇင္းရင္းနဲ႔ ျပည္သူေတြေခါင္းရႈပ္တာလည္းရႇင္းဖို့ သက္ဆိုင္ရာအာဏာ ပိုင္ေတြနဲ့ၾကည့္ၿပိး လုပ္ပါမယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာ သတၱဳတြင္း၀န္ႀကီးဌာနဆိုတာ ရႇိပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ေၾကးနီစီမံကိန္းက ဦးပိုင္လက္ေအာက္ကို ေရာက္သြားတာပါလဲတဲ့ (ျပည္သူထဲမႇ စာျဖင့္ေမးသည္ကို ဖတ္ျပျခင္းျဖစ္)
ဦးပိုင္ကုမၸဏီဆိုတာကေတာ့ စစ္တပ္နဲ့ဆက္စပ္ေနတယ္ဆိုတာ အမ်ားသိပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဟာ ကြၽန္မတို့ႏိုင္ငံနဲ့ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ကြၽန္မအေနနဲ့ တပ္မေတာ္အေပၚမႇာ ေမတၱာထားတယ္ဆိုရင္ မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ထားတာက ထားတာပဲ။ ဒါကေတာ့ ကြၽန္မ အမႇန္အတိုင္းေျပာတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖ့သမီးအေနနဲ့ ႀကီးလာတာကိုး။ တပ္မေတာ္အေပၚမႇာ ေမတၱာမထားဘဲနဲ့ကို မေနတတ္ဘူး။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမြးကတည္းက တပ္မေတာ္အေပၚမႇာ ေမတၱာထားဖို့ သင္ခဲ့ေတာ့ ေမတၱာကေတာ့ ဘယ္လိုမႇ မေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ဘူး။ လုပ္တဲ့ ကိစေတြကိုေတာ့ ကြၽန္မ မႀကိဳက္ဘူးေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မအေပၚမႇာလုပ္တာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ျပည္သူအေပၚမႇာလုပ္တာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ေမတၱာေတာ့ မပ်က္ပါဘူး။ အဲေတာ့ ဦးပိုင္လီမိတက္ဆိုတာလည္း ဦးပိုင္နဲ့ဆက္စပ္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ကြၽန္မတို့ ဒီကိစၥေတြကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အခါမႇာ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ့ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို ဦးတည္ၿပီးေတာ့ပဲ ခ်ဥ္းကပ္မယ္လို့ ကြၽန္မေျပာပါရေစ။ မသိခ်င္ေယာင္ေတာ့ ေဆာင္မေနပါဘူး။ ေမးသင့္တာေတြေတာ့ ကြၽန္မေမးမႇာပါ။
ဒါေပမယ့္ ေမးတယ္ဆိုတာဟာ ေကာင္းတဲ့အေျဖတစ္ခုကို လိုခ်င္လို့ ေမးခြန္းေမးတာပါ။ ေျဖလိုက္တဲ့အေျဖကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ေျဖလိုက္တဲ့အေျဖေပၚမႇာ အေျခခံၿပီး ဘယ္လိုအေကာင္းဆံုး ျဖစ္ႏိုင္မလဲဆိုတာကို အဲဒါကိုလုပ္ဖို့ ကြၽန္မတို့ရည္ရြယ္တာပါ။
ဥိးပိုင္က တာ၀န္ခံေတြနဲ့လည္း ေတြ႕ဆံုဖုိ႔ ရႇိပါတယ္။ ကြၽန္မ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေမးလိုက္မယ္။ ျပည္သူကေတာ့ ဒီလိုေမးေနတယ္။ ကြၽန္မဘယ္လို ေျဖရမလဲလို့။ ကြၽန္မတစ္ခုေတာ့ သတိေပးမယ္ေနာ္ ကြၽန္မတို့စိတ္ထဲမႇာ အာဃာတေတြေတာ့ မထားပါနဲ့။ အာဃာတေတြထားလို႔ေတာ့ ကြၽန္မတို့ႏိုင္ငံ တိုးတက္ေရးအတြက္ အင္မတန္မႇ ခက္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို့ ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အႏႇစ္၂၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ညတုန္းကလည္း သံဃာေတာ္ေတြကို ေတြ႕ဆုံခဲ့ပါတယ္။ ဒီအႏႇစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္မႇာ ကြၽန္မစိတ္ထဲမႇာ ဘာရႇိလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မႏႇလံုးသားထဲမႇာ အမုန္းတ၇ား၀င္သြားရင္ ကြၽန္မရံႈးေတာ့မယ္လို့ ကြၽန္မခိုင္ခိုင္မာမာ စြဲထားတယ္။ အမုန္းတရား ၀င္သြားရင္ေတာ့ ကြၽန္မရံႈးမႇာ။ ကြၽန္မကို တိုက္ခိုက္ေနတဲ့သူေတြ ရံႈးမႇာမဟုတ္ဘူးလို့ ဆိုၿပီး ကြၽန္မႏႇလံုးသားထဲကို ဘယ္ေတာ့မႇ အမုန္းတရား အ၀င္မခံခဲ့ဘူး။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔လည္း ၀င္လည္း၀င္မလာပါဘူး။ ကြၽန္မတို့ ျပည္သူေတြလည္း ဒီလိုပဲထားေစခ်င္တယ္။ မတရားတဲ့ကိစၥဆိုရင္ မခံရဘူး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ္ကေနျပန္ၿပီး ကာကြယ္ရမယ္။ ကုိယ္ကေန ျပန္ၿပီးတုန့္ျပန္ရမယ္။ အမုန္းတရားနဲ့ မဟုတ္ဘူး။ အမႇန္တ၇ားကို အေျခခံၿပီး ေခါင္းေအးေအး ျပန္ၿပီးေတာ့ တုန့္ျပန္ရမယ္။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ကိစၥနဲ့ ပတ္သက္လို့လည္း ကြၽန္မဒီအတိုင္းပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ အမႇန္တရားေပၚမႇာ အေျခခံၿပီး တုန့္ျပန္မယ္။ အမုန္းတရားေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ကြၽန္မတို့ မတုန္ျပန္ဘူး။ အာဃာတေတြေပၚမႇာ အေျခခံၿပီး မတုန့္ျပန္ဘူး။ အဲဒီလိုလုပ္တဲ့အခါမႇာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို အမ်ားႀကီး လိုလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ ျပည္သူေတြက ပါ၀င္ၿပီးေထာက္ခံမွ လုပ္ငန္းတစ္ခု ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မႇာပါ။ အားလံုးသိတယ္ေနာ္။ အာဏာရႇင္ စနစ္ဆိုတာ ႏႇစ္ ၅၀ တည္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူက မေထာက္ခံခဲ့ေတာ့ အာဏာရႇင္စနစ္ဟာ ၿပိဳလဲခဲ့ပါတယ္။ အာဏာရႇင္စနစ္ ၿပိဳလဲရုံနဲ့လည္း ကြၽန္မတို႕ႏိုင္ငံကို ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္ၿပီလို့ ေျပာလို့မရေသးဘူး။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို့ အလုပ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကိးက်န္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလိုအလုပ္ေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႕ဆိုတာလည္း ျပည္သူကပါမႇ ျဖစ္ပါမယ္။ ျပည္သူက ပါတယ္ဆိုတာမႇာလည္း ေရြးေကာက္ပြဲမႇာ မဲထည့္ရုံနဲ့ မၿပီးေသးဘူး။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြဟာ ဒီမိုကေရစီနုိင္ငံသူ၊ ႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ့ ကိုက္ညီရဲ႕လားဆိုတာ စဥ္းစားရမယ္။ အၿမဲတမ္းစိစစ္ပါ။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ အားလံုးနဲ့ဆိုင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ နုိင္ငံေရးမႇာ ပိုဆိုင္ပါတယ္။ ဘာမဆို ေခါင္းေအးေအးနဲ႕ စဥ္းစားပါ။ ကြၽန္မတစ္ခုေျပာမယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ညမအိပ္ခင္ကေလးမႇာ အဲဒီေမးခြန္းကို စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ငါဒီေန့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ က်င့္၀တ္နဲ႕အညီ ေနခဲ့ရဲ႕လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ျပန္ေမးေစခ်င္တယ္။ မေန့က ေၾကးနီစီမံကိန္းက အျပန္မႇာ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခု လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမႇာ ကြၽန္မေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ ကြၽန္မတို့ဟာဆက္ၿပီးေတာ့ ရုန္းကန္ရမႇာေတြ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္။ ဆက္ၿပီး ရုန္းကန္တဲ့ေနရာမႇာ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ့ ေနရမယ္။ ကြၽန္မတို့ႏိုင္ငံဟာ ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရး လုပ္ရမယ္။ ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရး ဆိုတာဟာ ကြၽန္မတို့ တိုင္း၇င္းသားေတြၾကားမႇာလည္း လုပ္ရမယ္။ ကြၽန္မတို႔ ျပည္သူေတြၾကားထဲမွာလည္း လုပ္ရမယ္။ အဖြဲ႕အစည္းအေတြ ၾကားထဲမႇာလည္း လုပ္ရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ျပည္သူေတြအားလံုး ပါလာမွျဖစ္မွာပါ။ ျပည္သူေတြကို လႇည့္ျဖားၿပီးေတာ့လည္း မစည္းရံုးဘူး။ အစကတည္းက ေျပာထားတယ္ေနာ္။ အေကာင္းဆံုးပဲ ႀကိဳးစားမယ္။ ဘာလုပ္ေပးမယ္။ ညာလုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ကတိေတြေပးလို့ မရဘူး။ ကြၽန္မ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားမယ္။ ကြၽန္မ အေကာင္းဆံုးထက္ေတာ့ ပိုမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကြၽန္မအတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားမႇာပဲ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးက မလံုေလာက္ဘူးဆိုရင္လည္း ပိုၿပီးတတ္ႏိုင္တ့ဲ့သူေတြ ရႇာရမႇာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားမယ္။ ကြၽန္မက ၀ိဇၨာေဖာ္ဂ်ီလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ ကြၽန္မအတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားပါမယ္။ ဒီလိုေၾကာင့္ ဒီလိုဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုတာကို ျပည္သူေတြကို ကြၽန္မရႇင္းျပပါမယ္။ ျပည္သူေတြအေနနဲ့လည္း ကြၽန္မရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို ေထာက္ခံမလား၊ မေထာက္ခံဘူးလားဆိုတာ ကိုယ့္ဘာကိုဆံုးျဖတ္ပါ။ ကြၽန္မကေတာ့ မႇန္မႇန္ေျပာရရင္ ေထာက္ခံေစခ်င္တာေပါ့ေနာ္။ သဘာ၀က်က် ေျပာရရင္ေတာ့ ေထာက္ခံေစခ်င္တာေပါ့။ မေထာက္ခံလို့ကေတာ့ ကြၽန္မအလုပ္ေတြကလည္း လြယ္မႇာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မတို႕ႏုိင္ငံရဲ႕အကိ်ဳးကို ေရရႇည္အေနနဲ့ စဥ္းစားပါတယ္။ ေရတိုအေနနဲ့ မစဥ္းစားပါဘူး။ မနက္ျဖန္ သန္ဘက္ခါအတြက္၊ ေနာက္လ ေနာက္ႏႇစ္အတြက္ မစဥ္းစားဘူး။ အေနာက္မႇာ အင္မတန္မႇ ျပတ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံဟာ က်န္တဲ့ႏုိင္ငံေတြကို ဘယ္လိုလိုက္ႏိုင္မလဲဆိုတာ အၿမဲပဲ စဥ္းစားေနတဲ့ ကိစၥပဲ။ အဲလိုစဥ္းစားတဲ့အခါမႇာ ျပည္သူလူထုကလည္း ပါ၀င္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ ျပည္သူကလည္း ယံုၾကည္လို့သာ ေထာက္ခံေစခ်င္တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ့ ေထာက္ခံမႇ ထိေရာက္တဲ့ေထာက္ခံမႈျဖစ္မယ္။ အခုေၾကးနီစီမံကိန္းနဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျပေျပလည္လည္နဲ့ ဂုဏ္သိကၡာရႇိရႇိ ေျဖရႇင္းခ်င္ပါတယ္။ ျပႆနာေတြကို ေျဖရႇင္းမယ္။ ေဒသခံေတြရဲ႕ ေရရႇည္အက်ဳိးကိုၾကည့္ၿပီး ေျဖရႇင္းမယ္။ ေရရႇည္အက်ဳိးဆိုတာဟာ မနက္ျဖန္ သန္ဘက္ခါအတြက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ႏႇစ္အတြက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီေၾကးနီစီမံကိန္းၿပီးတဲ့ ေနာင္အႏႇစ္ ၃၀ မႇာလည္း ေဒသခံေတြဟာ ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ့ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို့ကို ၾကည့္ၿပီးလုပ္သြားမယ္။ အဲလိုလုပ္ရတဲ့ေနရာမႇာ အေပးအယူလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို အခုကတည္းက ေျပာထားပါ၇ေစ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုခုမႇာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပႆနာေတြဆိုတာ ရင္ဆိုင္ရတာပဲ ဒီျပႆနာေတြ ေျဖရႇင္းတဲ့ေနရာမႇာ အေပးအယူလုပ္တဲ့ နည္းသာလ်င္ ယဥ္ေက်းတဲ့ပုဂိဳလ္မ်ားရဲ႕ နည္းလမ္းျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္မယံုၾကည္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ့မတည့္သူကို မီးပံုးနဲ့လည္း ပစ္လို့မရဘူး။ ေသနတ္နဲ့လည္း ပစ္လို့မရဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အားဆိုတာလည္း ရႇိတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အားဆိုတာ မနည္းတဲ့အားေတြပါ။ မနည္းတဲ့အားေတြမို့ အလြဲသံုးစား မလုပ္ရဘူး။ မႇန္မႇန္ကန္ကန္နဲ့ သိကၡာရႇိရႇိသံုးဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ကြၽန္မလည္း ကြၽန္မမႇာရႇိတဲ့အားကို မႇန္မႇန္ကန္ကန္နဲ့ သိကၡာရႇိရႇိ သံုးဖို့ၾကိဳးစားပါမယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ျပည္သူပဲ ရႇိပါတယ္။ ဘယ္သူမႇ မရႇိပါဘူး။ ဒီအားကိုးခ်က္နဲ့ လုပ္ေနတာပဲ။ အားကိုးစရာမရႇိရင္ ကြၽန္မရဲ႕လုပ္ငန္းေတြဟာလည္း ေအာင္ျမင္စရာ မရႇိပါဘူး။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ကိစၥန့ဲပတ္သက္လို့ အာဏာပိုင္ေတြနဲ့ ကြၽန္မေတြ႕ဖို့ရႇိတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြနဲ့ ေတြ႕ဖို့ရႇိတယ္။ အားလံုးအေျဖရႇာၿပီးေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လို့ ႀကိဳးစားသြားမယ္။ ကြၽန္မတို့ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဘယ္လိုအေျဖေပၚတယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္မတို့ရဲ႕ ျပည္သူေတြသိေအာင္ ကြၽန္မအသိေပးပါမယ္။ အသိေပးၿပီးတဲ့အခါက်ရင္လည္း ျပည္သူေတြအေနနဲ့ ေခါင္းေအးေအးနဲ့ စဥ္းစားၾကပါ။ ဒါ ျဖစ္သင့္သလား မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ သေဘာတူတဲ့သူရႇိမယ္။ သေဘာမတူတဲ့သူရႇိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီလမ္းကို ေလ်ာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အမ်ားရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္ကို ေလးစားရလိမ့္မယ္။ ဒီလိုအမ်ားရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္ကို ေလးစားလို့ အမ်ားရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေလးစားလို့ အနည္းစုရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္မတို့ လ်စ္လ်ဴရႈမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။ အနည္းစုရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေလးစားရမယ္။ ဒါေပမဲ့ အေပးအယူဆိုတာေတာ့ လုပ္ရမႇာေပါ့။ ကြၽန္မတို့ႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေပၚကို ေရာက္သြားၿပီလို့ ေျပာေနၾကတယ္။ ကြၽန္မခဏခဏ ေျပာတယ္။ ဒီလမ္းဟာ ဘယ္သူမႇ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ လမ္းမဟုတ္ဘူး။ လမ္းစေတာ့ေတြ႕ၿပီ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခင္းသြားရမယ္။ ဒီလမ္းဟာလည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေတာ့ရႇိတယ္။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းလမ္းကို ေလ်ာက္တဲ့အခါမႇာ ကြၽန္မတို႔ဟာ တက္ညီလက္ညီနဲ့ တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ ယုံယံုၾကည္ၾကည္နဲ့ ေလ်ာက္သြားမႇ ခရီးေရာက္ႏိုင္မွာပါ။ မိတ္ေဆြနဲ့ သြားတဲ့လမ္းဆို ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခဲ ခက္ခဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္မႇာ ကိုယ္အားကိုးရတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္ေယာက္ရႇိရင္ အေမႇာင္ကိုလည္း အေမႇာင္လို့ မျမင္ေတာ့ဘူး။ လမ္းၾကမ္းဆိုတာလည္း လမ္းၾကမ္းလို့ မျမင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ဓာတ္ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ့ ဆက္သြားႏိုင္မႇာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြအေနနဲ့ မိတ္ေဆြေတြအေနနဲ့ ဒီလမ္းေတြကို ကြၽန္မနဲ့အတူ ေလ်ာက္လႇမ္းေပးပါလို့ ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။
