"ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ဥပေဒ"

ယခုအပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္ပါ ေမာင္၀ံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ေဆာင္းပါး။

ပညာရွိခ်င္း ေခါင္းတိုက္မိတယ္ဆိုတဲ့ စကား ၾကားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အဲသလို အေတြ႕အႀကံဳ မၾကာခဏ ႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ အျခားသူတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ သင့္မယ္ထင္လို႕ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေရးလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခ်ိန္တည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္ေနတာကို ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒါကို ပညာရွိခ်င္း ေတြးပုံခ်င္းတူတယ္လို႕ ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။

၀င္းထြဋ္ေဇာ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္

ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာ ပင္တိုင္ ေဆာင္းပါး ရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ၀င္းထြဋ္ေဇာ္ က ``ဒီမိုကေရစီ စီးပြားေရးမွာ ခရိုနီေတြ လိုေသးသလား´´ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေဆာင္းပါးေရးတယ္။ သည္အေၾကာင္း အရာ ကို သူေရးထားမွန္းမသိဘဲ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ``ခရိုနီမ်ားရဲ႕ ေရွ႕ခရီး´´ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးေရးလိုက္တယ္။

ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က အတိုင္ပင္ခံတာ၀န္ကိုပဲ ယူထားပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေတြကို အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ကပဲ ေရြးတာ ပယ္တာ လုပ္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ဆီတိုက္ရိုက္ေရာက္လာတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ထံကိုပဲ မွတ္ခ်က္ေရးၿပီး ပို႕ေပးပါတယ္။

ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပမယ့္ စာမူေတြကို စာေပစိစစ္ေရးတင္ေတာ့မွ တင္ထားတဲ့ စာမူေတြကို မိတၱဴဆြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီ တစ္စုံေပးပါတယ္။ အဲဒီအခါ ရုံးကို တင္ထားတဲ့ စာမူေတြကို ဖတ္ရင္း ဆရာ၀င္းထြဋ္ေဇာ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးကို ေတြ႕ရ တာပါ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ကြၽန္ေတာ္ တို႕ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အေၾကာင္းအရာ ခ်င္းတူေပမယ့္ ခ်ဥ္းကပ္ပုံခ်င္းမတူဘဲ ကိုယ့္ရႈေထာင့္နဲ႕ ကိုယ္ေရးမိေပလို႕။ သို႕ေပမယ့္ ခရိုနီျပႆနာအေပၚ ထားရွိတဲ့ သေဘာထားခ်င္းက မကြဲလြဲဘူး။ ကြဲလြဲရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ႀကီးႀကီးနဲ႕ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်လို႕ ဆုံးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၀င္းထြဋ္ေဇာ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ဘာသာတြဲအတူတူ၊ တစ္တန္းတည္းသား၊ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ဘက္တစ္ဘက္တည္းရပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူက ပထမ ျပည္သူ႕ေခတ္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕မွာ ပါခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္အျဖစ္ပဲ ေရးေပးေနပါတယ္။

အပတ္စဥ္ပါေနေအာင္

စာေပစိစစ္ေရးကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဂ်ာနယ္အေနနဲ႕ ဗုဒၶဟူးေန႕ တစ္ႀကိမ္၊ ေသာၾကာေန႕တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ စာမူမ်ား တင္ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဗုဒၶဟူးေန႕တင္တဲ့အထဲ ပါေအာင္ ေရးေလ့ရွိတယ္။ ဒါမွ အဲဒီစာမူကို စာေပစိစစ္ေရးက ပယ္လိုက္တယ္ဆို ရင္ ေသာၾကာေန႕ အမီ ေနာက္တစ္ပုဒ္ထပ္ေရးၿပီး တင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ အဲသလို ၀ီရိယ ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေရးခဲ့ေပလို႕သာ ကြၽန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးေတြ အပတ္စဥ္လို ပါေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတေလ အလုပ္ေတြ မ်ားေနလို႕ ဗုဒၶဟူးေန႕ ရုံးတင္ခ်ိန္အမီ ေဆာင္းပါးမေပးႏိုင္ရင္ ေသာၾကာေန႕အမီေရး ၿပီး ေပးရပါတယ္။ အဲဒီလို အပတ္ဆို ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ ေစာင့္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႕ တင္တဲ့ စာမူ အပယ္ခံရၿပီဆိုရင္ အဲဒီအပတ္ ေမာင္၀ံသ ေဆာင္းပါး မပါ ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏၱရာယ္

ဒီတစ္ပတ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ဗုဒၶဟူးေန႕အမီ ေဆာင္းပါး မေရးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေသာၾကာေန႕ရုံးတင္ ဖို႕ အမီ ေရးဖို႕ ပဲ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ျပင္ဆင္ေနတာက ဥပေဒျပဳတာ၀န္ရွိသူေတြ စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို တင္ျပဖို႕ပါပဲ။ အဲဒီအခိုက္မွာ ဗုဒၶဟူးေန႕ စာေပစိစစ္ေရးကို တင္ထား တဲ့ ျပည္သူ႕ေခတ္စာမူ ပထမအသုတ္ မိတၱဴေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာ ပါတယ္။

ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာဗသုန္ရဲ႕ ``ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏၱရာယ္ အစျပဳမလာေစဖို႕´´ေဆာင္းပါးဟာ ကြၽန္ေတာ္ ယခုအပတ္ေရးမယ့္ အေၾကာင္းအရာနဲ႕ တိုက္ဆိုင္ေနတာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ သူက ဒိမိုကေရစီရဲ႕ အႏၱရာယ္ေတြကို ေထာက္ျပထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ခုတစ္ေလာ ဒီမိုကေရစီဆန္႕က်င္ေရးသမားေတြ သိသိသာသာ ပိုၿပီး အာက်ယ္လာၾကသလားလို႕ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္နဲ႕ ``ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ´´ဆိုတာ ကို ျပဌာန္းေစ လိုေၾကာင္း ေရးမလို႕ ျပင္ဆင္ေနတာပါ။

ပုဒ္မ ၁၀(က)နဲ႕ (ခ)

ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ေစလိုတဲ့ ဥပေဒအမည္နာမကို ၾကည့္ၿပီး စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြမ်ား ၾကားဖူးသလိုလို ဘာလိုလို ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ နာမည္ေက်ာ္ ပုဒ္မ ၁၀ (က)နဲ႕ ပုဒ္မ ၁၀(ခ)။ ႏိုင္ငံေတာ္အား ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ သည့္ ဥပေဒ ဆိုတာေလဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခဲ့တုန္းက သုံးခါ ေထာင္ထဲ ေရာက္ခဲ့ရာမွာ ႏွစ္ခါက ပုဒ္မ ၁၀(က)နဲ႕ ထည့္ထားခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ပုဒ္မ ၅(ည)နဲ႕ ေထာင္ခ်ခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဒ္မ ၅(ည)က ၁၉၅၁ အေရးေပၚစီမံခ်က္ အက္ဥပေဒတဲ့။ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရး ပုဒ္မလို႕လည္း ေခၚပါတယ္။

ဆူပူေအာင္လႈံ႕ေဆာ္လို႕ဆိုၿပီး ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တာျဖစ္ပါတယ္။ အမႈကေတာ့ ဂႏၵီခန္းမ ေၾကညာ စာတမ္းေရးသားရာမွာ ပါ၀င္ခဲ့မႈ။

ပုဒ္မ ၁၀ (က)ကေတာ့ ကာကြယ္ေရးပုဒ္မလို႕ ေခၚပါတယ္။ ဘာအမႈမွ မက်ဴးလြန္ေသးေပမယ့္ ဒီလူကို အျပင္ေလာကမွာ ထားရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အား ထိပါးေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးမညိ့္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ ထဲ ထည့္ထားရမယ္ဆိုၿပီး ဖမ္းထည့္ထားတဲ့ပုဒ္မပါ။ အဲဒီဘက္မွာ အင္မတန္မွ ဥာဏ္ႀကီးလွ ပါေသာ ဦးေန၀င္းက ၁၉၇၄ခုႏွစ္မွာ ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ ဥပေဒပါ။

ေထာင္ထဲ ထည့္မထားသင့္တဲ့ အဆင့္အတန္းရွိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ပုဒ္မ ၁၀ (ခ)နဲ႕ အိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

စိတ္နာရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ

ပုဒ္မ ၁၀ (က)နဲ႕ အက်ဥ္းခံခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကို ကြၽန္ေတာ္က အေတာ္ စိတ္နာတယ္။ ၅(ည)နဲ႕ ေထာင္ ခ်တုန္းက မိသားစု ေထာင္၀င္စာလာၿပီး မိသားစုနဲ႕ ၂ပတ္ တစ္ႀကိမ္ေတြ႕၊ စကားစျမည္ေျပာႏိုင္တယ္။ ၁၀(က)နဲ႕ က်ေတာ့ ေထာင္၀င္စာမရွိဘူး။ မိသားစုက စားစရာနဲ႕ ေဆး၀ါးစသည္ကို ေထာင္ဗူး၀မွာ လာေပးသြားရတယ္။ သားသမီးေလးေယာက္အနက္ သား ႏွစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္အဖမ္းခံရတုန္းက ၁၂ႏွစ္-၁၃ႏွစ္သားေတြ၊ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီး ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီ (ICRC) ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ ေထာင္ထဲ ၀င္ၾကည့္ခြင့္ရေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္က မိသားစု ဓာတ္ပုံကို ယူလာျပလို႕ ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ သားေတြက အရပ္ႀကီးေတြ မိုးထိုးေနၿပီ။ အေမ့ထက္ျမင့္သြားၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးရုံတက္ရခ်ိန္မွာ မိသားစုနဲ႕ ေတြ႕ ခြင့္ေပးေတာ့ သားေတြက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ျမင့္သြားၿပီ။ ေနာက္ဆုံးအေခါက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ရၿပီး မွ ျပန္လႊတ္တယ္။

တကယ္ျပဌာန္းသင့္တဲ့ ဥပေဒ

အခု ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေနတဲ့ေခတ္မွာ ပုဒ္မ ၁၀(က) (ခ)ေတြ၊ ၅ (က) (ည)စတာေတြ လုံး၀မရွိသင့္ေတာ့ပါ ဘူး။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ေနာင္လည္း တကယ္ဒီမိုကေရစီ ပီျပင္ၿပီဆို ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အား ေႏွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား ၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ရန္ဆိုၿပီး လူေတြကို ဘာျပစ္မႈမွ မက်ဴးလြန္ေသးဘဲ ေထာင္ထဲ ဖမ္းထည့္ထားဖို႕ဆိုတာ စိတ္နဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားသင့္တဲ့ ကိစၥလို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ခုခ်ိန္မွာ တကယ္တမ္း ျပဌာန္းသင့္တဲ့ဥပေဒကေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ``ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကို ထိပါး ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီး လိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ဥပေဒ´´ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဗသုန္ေဆာင္းပါးထဲ ေရးထားသလို ႏိုင္ငံေရးပါတီအခ်င္းခ်င္း မေတာ္မတရား ပုတ္ခတ္ေစာ္ကား၊ ရန္စတိုက္ခိုက္တာမ်ိဳးေတြ၊ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈေတြကို ပိတ္ပင္တားဆီးတာေတြ၊ ျပည္သူ႕အခြင့္အေရး ေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႕သတ္တာေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲမသမာမႈက်ဴးလြန္ တာေတြ စတာေတြကို အဲဒီဥပေဒနဲ႕ ကာကြယ္တားဆီးဟန္႕တားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အင္ဒိုနီးရွားက ရခဲ့တဲ့ စိတ္ကူး

အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံကို မၾကာေသးခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႕ သြားေရာက္ၿပီး စာနယ္ဇင္းေကာင္စီလုပ္ငန္း မ်ား ေလ့လာခဲ့စဥ္က ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဥပေဒတစ္ခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အထက္ပါစိတ္ကူး ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ၀င္လာခဲ့တာပါ။ အဲဒီဥပေဒကဘာလဲဆိုရင္ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူ မည္သူမဆို ၂ ႏွစ္အထိ ေထာင္ဒဏ္ သို႕မဟုတ္ ရူျပားေငြ သန္း ၅၀၀ (ျမန္မာေငြ သိန္း ၅၀၀ ခန္႕) အထိ ဒဏ္ေငြ တပ္ရိုက္ခံရမည္ဆိုတဲ့ အင္ဒိုနီးရွား စာနယ္ဇင္း အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၈ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးတည္တာက ေတာ့ အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ားထဲက စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ကို တစ္နည္းနည္း ပိတ္ပင္ဟန္႕ တားဖို႕ ႀကိဳးစားသူေတြကို အေရးယူဖို႕ ျဖစ္တယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ေကာင္းေလစြ။

ပိုေကာင္းတဲ့ဥပေဒ

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အင္ဒိုနီးရွား ဥပေဒကို ပုံတူကူးမခ်ခ်င္ပါဘူး။ သူ႕ထက္ပိုေကာင္းတာကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ``ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကို ေႏွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား ၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ဥပေဒ´´ ကိုသာ ျပဌာန္းႏိုင္ မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ ဒိမိုကေရစီ
ျမတ္ႏိုးေသာ ျပည္သူမ်ားကို ဒိမိုကေရစီဆန္႕က်င္ေရး သမား၊ ေခတ္ေနာက္ျပန္ ဆြဲလိုသူမ်ားရဲ႕ အႏၱရာယ္မွ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ရုံမက တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါဆိုသလို ကြၽန္ေတာ္တို႕ သတင္းစာဆရာမ်ားအတြက္လည္း အကာအကြယ္ေပးၿပီးသားျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ယုံၾကည္မိေၾကာင္းပါဗ်ာ။

၂၇၊ ၇၊ ၂၀၁၂

maungwuntha@gmail.com