ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေနသူျဖစ္၍ ကားျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္မွ ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္မွ ေနျပည္ေတာ္ သို႔ အသြားအျပန္ တိုင္းတြင္ ျဖဴးစခန္း ကားရပ္ ရာတြင္ (Feel) စားေသာက္ဆိုင္ တြင္သာ စားေသာက္ေလ့ ရွိပါသည္။ ခရီးသည္ အမ်ားစုသည္လည္း ၎ဆိုင္တြင္ပင္ ၀င္ေရာက္ စားေသာက္ ၾကသည္။ အစားအေသာက္ ေကာင္းလြန္း၍ မဟုတ္ပါ၊ သန္႔စင္ခန္း အသံုးျပဳရသည္မွာ အဆင္ေျပ ၍ ျဖစ္ပါသည္။
ပင္မဆိုင္ အေဆာက္အအံု အတြင္း၌ တစ္ခါက ၀င္စားရာတြင္ ထိုင္စရာေနရာ မရွိသျဖင့္ လြတ္ေနသည့္ သီးျခား အခန္းကို ၀င္မည္ျပဳရာ -““ဒါက ဗိုလ္မွဴးႀကီးနဲ႔ အထက္သာ ၀င္ခြင့္ရွိတယ္””ဟု ဆိုင္၀န္ထမ္းက ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္မထိုင္ေတာ့ပါ။ ေနာက္လည္း ထိုအခန္းတြင္ လူရွိရွိ၊ မရွိရွိ မ၀င္ခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ အဆင့္အတန္းကို ကိုယ္သိပါသည္။ (၂၀-၁၀-၂၀၁၃) ရက္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ေနျပည္ေတာ္မွ ရန္ကုန္သို႔ သြားရာ ေန႔လည္ ၁၂း၀၀ အခ်ိန္၊ ပူလွသျဖင့္ (Feel) ဆိုင္ေဘး သန္႔စင္ခန္း၊ သြားရာလမ္းရွိ အေအးခန္းသို႔ (ခါတိုင္းလည္း ထိုအခန္း၌ပင္ ၀င္စားေလ့ ရွိပါသည္။) ၀င္မည္ျပဳရာ ထိုအခန္း၀တြင္ အဂၤလိပ္လို Reserved (သီးသန္႔ထားေသာ ေနရာ) ဟူေသာ စာခ်ိတ္ဆြဲ ထားပါသည္။ ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသားေလးက ၀င္၍မရဟု ေျပာပါသည္။ တစ္ဖက္မွာ ရွိေသာ အခန္းကိုလည္း မွန္တံခါး ပိတ္ထားၿပီး ထိုကဲ့သို႔ပင္ စာခ်ိတ္ဆြဲ ထားပါသည္။ ထိုအခန္းသည္ V.I.P (အေရးႀကီး ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္သာ ျဖစ္သည္) ဟု သိသျဖင့္ ခါတိုင္းလည္း ၀င္ေလ့မရွိပါ။ …
အျပင္တြင္လည္း အလြန္ပူျပင္းသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၍ နီးစပ္ရာ စားပြဲလြတ္တြင္သာ ၀င္ထိုင္ လိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွင့္အတူ ၀န္ႀကီးဌာနတစ္ခုမွ ဒု၀န္ႀကီး တစ္ဦးလည္း ပါလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုဒု၀န္ႀကီးကို အလြန္ အားနာသြားသည္။ ဒု၀န္ႀကီးကလည္း ေျပာဆိုေနပံုကို ၾကားေနရ၍ စိတ္ဆိုးပံုရပါသည္။
““မင္းတို႔ မန္ေနဂ်ာကို သြားေခၚစမ္း””ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ရာ၊ ကတံုးဆံေတာက္ႏွင့္ တ႐ုတ္ဟု ထင္ရသူ တစ္ေယာက္အား ေခၚလာပါသည္။ မန္ေနဂ်ာ ဟုတ္ဟန္ မတူပါ။ ထိုကဲ့သို႔ အခန္းမ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ လုပ္ထားရသနည္းဟု ေျပာရာ-
““ေဖာက္သည္တစ္ဦးက တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ဆက္ထားလို႔ လုပ္ထားတာပါ””ဟုေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က -““အခန္းႀကီး ႏွစ္ခန္းလံုး ဘြတ္ကင္ လုပ္ထားရေအာင္ ေဖာက္သည္ ဒီေလာက္မ်ားလား””ဟု ေမးလိုက္ရာ ထိုသူက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ပါ၍ဟု ေျဖပါသည္။ သူ႔အေျဖက ပို၍ပင္ ဆိုးပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားကိုသာ ဦးစားေပးရမည္ေလာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ ေဖာက္သည္မ်ားကို ဦးစားမေပးရၿပီေလာ၊ ယခုကဲ့သို႔ အမ်ားသူငါ စားသံုးေနသည့္ ဆိုင္တြင္ သီးသန္႔ထားေသာ ေနရာဟု ႀကိဳတင္ တယ္လီဖုန္း ဆက္ထားတိုင္း ဤသို႔ ခြဲျခားမသင့္ပါ။ စားသံုးသူ ေဖာက္သည္တိုင္းတြင္ ညီမွ်ေသာ အခြင့္အေရး တန္းတူရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္က -““ဒီလို ေျပာစတမ္းဆိုရင္ ဒါ …. ဒု၀န္ႀကီးပဲ””ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ပါလာေသာ ဒု၀န္ႀကီးကို လက္ညႇိဳးထိုး၍ ျပလိုက္ပါသည္။ ဤသို႔ဆိုသည္ႏွင့္ အေပၚထပ္တြင္ သီးျခားအခန္း လုပ္ေပးပါမည္ဟု ေျပာပါေတာ့သည္။ ဒု၀န္ႀကီးလည္း စိတ္ပ်က္သည့္ပံုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘာမွ်မေျပာရန္ တားျမစ္ၿပီး ထျပန္ လာ ၾကေတာ့ သည္။
၀န္ထမ္းတစ္ဦး၏ ေျပာဆိုခ်က္အရ ထိုအခန္းမ်ားကို “သီးသန္႔” ဟု လုပ္ထားသည္မွာ ရန္ကုန္ (Feel) စားေသာက္ဆိုင္မွ လူမ်ား ေနျပည္ေတာ္ သြားမည္ျဖစ္၍ ယခုကဲ့သုိ႔ လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ ဆိုးပါသည္။ (Feel) ၀န္ထမ္း ဆိုသူမ်ားသည္ အိမ္ရွင္ျဖစ္၍ ဧည့္သည္ စားသံုးသူ ေဖာက္သည္မ်ားကို ပို၍ ဦးစားေပးရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။
(Feel) ဆိုင္မွ လုပ္ပံုသည္ စားသံုးသူ ေဖာက္သည္မ်ားကို အဆင့္အတန္း ခြဲျခား လြန္းေနသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ႏွင့္အထက္ ဆိုသည့္ လူတန္းစားက တစ္မ်ိဳး၊ V.I.P ဆိုသည့္ လူတန္းစားက တစ္မ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံျခားသား ဆိုသည့္ လူတန္းစားကတစ္မ်ိဳး၊ သူတို႔ (Feel) စားေသာက္ဆိုင္ ၀န္ထမ္း အခ်င္းခ်င္းက တစ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားေနက် ေဖာက္သည္ လူတန္းစားက တစ္မ်ိဳးဟူ၍ အဆင့္အတန္း ခြဲထားပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ ေခတ္ႀကီးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေနာက္ထို ဆိုင္တြင္ မည္သည့္အခါမွ် မစားေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။
ကိုညိဳ (ေနျပည္ေတာ္)
သစ္ထူးလြင္
