လက္ပံတန္း၊မတ္ ၁၀ရက္
ေနေရာင္က ပူျပင္းလွသည္။ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ အဖြဲ႔အစည္းႏွစ္ခု တြန္းထိုးေနၾကသည္။ ထိုသူ မ်ားကား ျမန္မာႏိုင္ငံရဲတပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားပင္။ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ လက္ပံတန္းၿမိဳ႕ေပၚရွိ ကြၽန္းကေလးလမ္းတြင္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ပိတ္ဆို႕ထား ေသာ ရဲတပ္ဖြဲ႔မ်ားၾကား ထိုေနရာမွ ထိုးေဖာက္ ရန္ႀကိဳးစားေနျခင္းပင္။
ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္အင္အား ၅ဝဝ ထက္မနည္း ပိတ္ဆို႕ထားမႈမ်ားၾကား လူျခင္းတိုက္ကာအျပင္ ေရာက္ေအာင္ တိုးထြက္ေနၾကျခင္းပင္။ ေက်ာင္းသားက ၁၅ဝခန္႔ သာ။ ေနာက္ဆံုးေက်ာင္းသားမ်ား ရာဇသံေပးခဲ့ ေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ၁ဝနာရီ ၁ဝမိနစ္သို႕ ေရာက္ရွိသည့္ တိုင္ ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီး နယ္လံု ဝန္ႀကီးႏွင့္ ညိႇႏိႈင္းရာ အဆင္မေျပ သျဖင့္ နံနက္ ၁၁နာရီ ၄၅မိနစ္က စတင္ၿပီး တြန္းထိုးေနၾကျခင္းျဖစ္ သည္။
နယ္လံုဝန္ႀကီးက ေက်ာင္းသားမ်ားကို သြားခြင့္ျပဳသည္။ သို႕ေသာ္ အလံကိုင္ျခင္း၊ စေတကာ ကပ္ျခင္း မျပဳလုပ္ဘဲ သူတို႕စီစဥ္ေသာ ကားမ်ားျဖင့္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ရန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္မခံ ေသာေၾကာင့္ အေျခအေနက တင္းမာလာျခင္းျဖစ္သည္။
တြန္းထိုးလိုက္၊ နားလိုက္ ထပ္မံတြန္းထိုးလိုက္။ သို႕ႏွင့္ အခ်ိန္ကား တစ္နာရီေက်ာ္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ တစ္နာရီေက်ာ္လာ ေသာအခါတြင္ ရဲတပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားၾကား ေရဘူးမ်ား ဝဲလာသည္။ မည္သူဘက္က ထြက္လာေသာ ေရဘူးမ်ားမွန္းမသိ။ ထို႕ေနာက္ ေရဘူးမ်ားေနာက္တြင္ ခဲမ်ား၊ဖိနပ္မ်ားအျပန္ အလွန္ေပါက္ၾကသည္။
အျပန္အလွန္ေပါက္ၿပီးေနာက္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားၾကားမွ မည္သူက ေအာ္လိုက္သည္မသိ 'အဲဒီ ေကာင္ေတြ ခ်ကြာခ်ခ်'ဆိုေသာ အသံ ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား နံပါတ္တုတ္ ကိုယ္စီျဖင့္ ႐ိုက္ႏွက္ၾကေတာ့သည္။ ေတြ႕သမွ် ေက်ာင္းသားမ်ားကို အကုန္႐ိုက္ျခင္းပင္။
႐ိုက္သည္ဆိုရာတြင္ အနည္း ငယ္ရွင္းျပလိုသည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ ႏွစ္ဦးက ေက်ာင္းသား တစ္ဦးကို မိလွ်င္မိျခင္း ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္။ က်န္ေျပးထြက္လာေသာ ရဲေဘာ္မ်ားက နံပါတ္ တုတ္မ်ားျဖင့္ ဝိုင္း ၿပီး႐ိုက္ၾကျခင္းပင္။ လူတစ္ဦးမွာမူ ရဲမ်ားဝိုင္းရံေနသည့္ၾကားတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေခါင္းေပၚတြင္ အုပ္ထားသည့္ၾကားမွ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းခံရသည္။ ထိုရဲေဘာ္မ်ား အေနာက္တြင္ရွိေသာ အရာရွိမ်ားကတားသည္။ မလုပ္ရန္ေျပာသည္။ မရ၊ တားျမစ္ေနသည့္ၾကားကဝင္ေရာက္႐ိုက္ ႏွက္ၾကသည္။
အိမ္ထဲတြင္ရွိေသာ ေက်ာင္း သားမ်ားကို ဆြဲထုတ္ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ ႐ိုက္ႏွက္ၾကသည္။ ပုန္း ေအာင္းေနသူမ်ားကို ဆြဲထုတ္ၾကသည္။ ႐ိုက္ႏွက္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ႐ိုက္ႏွက္မႈေၾကာင့္ လဲက်သြားသည္။ လဲက်ေနသည္ကိုပင္ အမႈမထား။ ေျချဖင့္ကန္ေက်ာက္ၾကသည္။ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ ထက္မနည္း ႐ိုက္ႏွက္ၾကသည္။
ထိုသို႕ေျမာက္ျမားစြာေသာ ရဲမ်ားအၾကားေလးစားစရာေကာင္းသူမ်ားလည္းရွိေနသည္ကို ခ်န္ လွပ္ထား၍ မျဖစ္ပါေခ်။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးကို အဆိုပါရဲက ေတြ႕ေသာခဏ၌ သူ႕ဆီေျပးသြားသည္။ ထို႕ေနာက္ အုပ္မိုး ထားသည္။ ေက်ာင္းသားကို ဒိုင္း ျဖင့္ကာထားသည္။ ထိုသူက ဆက္ေျပာသည္။ '႐ိုုက္ရဲတဲ့ေကာင္ ႐ိုက္၊ ငါ့ကို႐ိုက္ၿပီးမွ ဒီေကာင့္ကို ႐ိုက္'ဟုဆိုကာ ကာကြယ္ေပးၿပီး ကားေပၚတင္ ေဆာင္သြားသည္။ ထိုကဲ့သို႕သူမ်ိဳး ဆယ္ေယာက္ ထက္မပို။
အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ျမန္ဆန္ လြန္းသည္။ ျဖတ္ကနဲျဖတ္ကနဲ။ ရဲမ်ားက ေျပးလႊားၿပီး မဲမဲျမင္ရာ အကုန္ ႐ိုက္ပစ္သည္။ ေက်ာင္း သားမ်ား၏ သပိတ္ကားတစ္စီး ရပ္ထားသည္ကို ရဲ ၁ဝေယာက္ထက္ မနည္း ကားေပၚတက္ကာ ႐ိုက္သည္။ ကားမွန္ကို႐ုိက္ခြဲ သည္။ အေပၚရွိပစၥည္းမ်ားကို ထုခြဲသည္။ ကန္ေက်ာက္သည္။ ကားမွာ ရစရာမရွိ တစ္စစီျဖစ္သြား သည္။ လမ္းေပၚတြင္ရွိေသာခုံမ်ား၊ ဖ်ာမ်ား၊ ေက်ာပိုးအိပ္မ်ား၊ အလံမ်ား အစရွိသည့္ ပစၥည္းမ်ား ကိုထုခြဲသည္။ ကန္ေက်ာက္သည္။
ထို႕ေနာက္ ခဏျပန္ၿငိမ္သြားသည္။ ၿပီးလွ်င္သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကူညီသည့္ သပိတ္စခန္း အေနာက္ဘက္ရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆီသို႕ ေျပးသြား ၾကျပန္သည္။ အင္အား ၅ဝေက်ာ္ ခန္႕ကျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ ပတ္လည္ဝိုင္းထားသည္။ အထဲတြင္ရွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုဆြဲထုတ္ ႐ိုက္ႏွက္ ႀကိဳးတုတ္ထား ၾကျပန္သည္။ အေနာက္ကအရာ ရွိမ်ားက တားျမစ္တုန္း။ သို႕ေသာ္ မရ။
ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မွတ္တမ္းယူေနသူ ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္မ်ဳိးမွာ သပိတ္စခန္းႏွင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ ဝင္မ်ားေတြ႕ဆံုေသာေနရာ ေထာင့္တြင္ရွိေနျခင္းပင္။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ေနစဥ္ ေထာင့္ကပ္ၿပီး ရပ္ေန မိသည္။ ဟိုဘက္သည္ဘက္သြား၍ အဆင္မေျပ။ သြားလဲမသြားရဲ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ အျခားေသာ သတင္းေထာက္ ေလးေယာက္ေလာက္ႏွင့္ရပ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္တြင္မူ PRESS ဟူေသာ စာတန္းပါ အရွည္ေျခာက္လက္မ၊ အနံသံုး လက္မခန္႕ရွိေသာ ကတ္ျပားကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထားသည့္အျပင္ လက္ထဲတြင္ ကင္မရာတစ္လံုးကိုင္ထားသည္။
ထိုသို႕ ရပ္ေနစဥ္တြင္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးက လက္ညိဳးထိုးကာ 'ဟိုမွာမီဒီယာ အဲဒီေကာင္ကို ႐ုိက္႐ုိက္'ဟုေျပာဆိုေလသည္။ ထိုသူ၏ အသံကိုၾကားၿပီး ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ ဆယ္ဦးထက္မနည္း ကြၽန္ေတာ့္ ေနာက္ကို လိုက္ၾကသည္။ ထိုသို႕ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပးေလေတာ့သည္။ အတား အဆီးမ်ား ဆူးႀကိဳးမ်ားကို ခုန္ေက်ာ္ေျပးသည္။ အေနာက္က လည္း ညာသံေပးၿပိီးလိုက္သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႕အေရာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပးရသည္မွာ ေမာလာၿပီျဖစ္သည္။ ေမာသည္ ထက္ ေညာင္းလာသည္က ပိုမည္ထင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပထမအတား အဆီးအေက်ာ္တြင္ ေခ်ာ္လဲ သည္။ ေခ်ာ္လဲၿပီး မၾကာတြင္ ပုဆိုးက ေျခေထာက္ႏွင့္ တုတ္ေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပုဆိုးခြၽတ္ကာ ေျပး သည္။ လက္ကိုင္ဖုန္းက်သြား သည္ ျပန္မေကာက္ႏိုင္ေတာ့။
ထို႕ေနာက္ ျပန္ထသည္။ ျပန္ေျပးသည္။ အေနာက္ကညာသံ ေပးၿပီးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ျမင္လိုက္ရ သည္က ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွ ကြၽန္ေတာ့္ထံ ေျပးလာေသာရဲသား ငါး ဦးထက္မနည္းကိုပင္။ ေနာက္ကလည္း ၁ဝေယာက္ထက္ မနည္းလိုက္ ေရွ႕ကလည္း ငါးဦးထက္ မနည္းေျပးလာ။ ေျခမခိုင္ေတာ့ဘဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္လဲက်ျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ လဲက်ခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေရွ႕က ရဲေဘာ္တစ္ဦးက ေျပးကန္ခ်ိန္ႏွင့္ႀကံဳသျဖင့္ ခပ္ရွပ္ရွပ္ကေလး သာထိသြားသည္။ ကံေကာင္းသည္ဟ ဆိုရမည္ပင္။
ေနာက္ကလိုက္လာေသာ ရဲေဘာ္တစ္ဦးက နံပါတ္တုတ္ျဖင့္ လွမ္းပစ္သည္။ လဲက်သြားေသာ ေၾကာင့္မထိလိုက္။ ထို႕ေနာက္ လဲက်မႈေၾကာင့္ မီလာၿပီျဖစ္ေသာ ရဲေဘာ္တစ္ဦးက နံပါတ္တုတ္ႏွင့္ ႏွစ္ခ်က္ခန္႕ဆင့္႐ုိက္သည္။ ခ်က္ေကာင္းမထိေသာေၾကာင့္ ဘာမွမျဖစ္လိုက္။ ထိုေနရာတြင္ ေဘးအိမ္ မ်ားမွ လူမ်ားကလည္း ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။ ရဲမ်ားကိုဆဲဆိုၾကသည္။ တုတ္ကိုင္ကာ ထြက္လာဖို႕ တာဆူသူမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္ေက်ာ္ အရြယ္ရွိ အမ်ဳိး သမီးႀကီးတစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ေပၚမိုးကာ '႐ိုက္ရဲ႐ုိက္ၾကည့္' ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ုိုက္ရန္ရြယ္ထား သူမ်ားကို ေျပာသည္။
ေဒသခံလည္းျဖစ္ အမ်ဳိးသမီးလည္းျဖစ္သူ တစ္ဦး၏ ႐ုတ္တရက္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ထင္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔ ဝင္မ်ား မည္သည့္စကားမွ်မေျပာဘဲ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ အဆံုးဆံုလွည့္ထြက္သြားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ကြက္ၾကည့္ကြက္ ၾကည့္လုပ္ေနၾကတုန္း။ လက္ထဲတြင္ ကင္မရာက ဘယ္ေရာက္မွန္းလည္း မသိ။ ပုဆိုးလည္း မရွိေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုကူညီ ကယ္ဆယ္ေသာ အစ္မႀကီးကသူ႕တို႕ အိမ္ကို ေခၚကာ အိမ္ထဲတြင္ ေရတိုက္ေဆးလိမ္းစသည္တို႕ကို ျပဳလုပ္ေပးသည္။ စိတ္ထဲမလံုျခံဳ၊ ေရွ႕မွာလည္း ရဲမ်ားကျဖတ္သြား ျဖတ္လာလုပ္ေနေသးသည္။ ဘယ္ အခ်ိန္ဝင္႐ိုက္မလဲဟု စိတ္ထဲက တစ္ထင့္ထင့္။ ထိုအစ္မႀကီးက ေျပာသည္ 'ဘာမွမပူနဲ႔ ေမာင္ေလး တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အစ္မတို႕ကိုျဖတ္ ၿပီးမွဝင္ရမွာ။ အစ္မတို႕ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ဘာမွမျဖစ္ေစရ ဘူး'ဟူ၍။ ၿပီးလွ်င္ အိမ္ေပၚတြင္ ေရာက္သူမ်ားကို ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း မဟုတ္၊ NLD ကတစ္ေယာက္၊ လိုင္ဇာလမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ႕က တစ္ေယာက္၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ စုစုေပါင္းေလးေယာက္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေလး ေယာက္ တိုင္ပင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႕ နားေနေသာ အိမ္အေနာက္ဘက္သို႕ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ျဖင့္သြားၿပီး ပုန္းေနမိသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေလးေယာက္လံုး စိုးရိမ္မိသည္က ညဘက္ ပိုက္စိတ္တိုက္ရွာေဖြမႈကိုႏွင့္ ၁၄၄ ထုတ္ပါက ရန္ကုန္သို႔ျပန္မ ေရာက္ႏိုင္မည္ကိုပင္။ အိမ္ရွင္ အစ္မႀကီးကသတင္းမ်ား လာေပးရွာသည္။ လမ္းေပၚမွာအေျခအေန ရဲမ်ားသြားလာမႈ စသည္ျဖင့္။
ထို႕ေနာက္တြင္ ရန္ကုန္ရွိ သတင္းေထာက္တစ္ဦးကို အကူအညီေတာင္းကာ ႐ုံးႏွင့္အဆက္ အသြယ္ရေအာင္ႀကိဳးစားသည္။ ၿပီးလွ်င္႐ုံးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေန သည္။ က်န္သူမ်ားမွာ လည္းျပန္ႏုိင္ရန္ ခ်ိတ္ဆက္ေနသည္။
စကားတိုးတိုးပဲေျပာႏုိင္သည္။ အသံတစ္ခြၽတ္ခြၽတ္ၾကားလွ်င္ နားစြင့္မိသည္။ အေစာကကူ ညီခဲ့ေသာ အစ္မႀကီးက မၾကာမၾကာ လာေမးရွာသည္။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ၊ ဘာကူညီေပးရမလဲ ဟူ၍။ အခ်ိန္က တေျဖးေျဖးသံုးနာရီ ေက်ာ္လာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေလးေယာက္ နည္းနည္းစိတ္ သက္သာရာ ရခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ အခန္းထဲတြင္ ပုန္းေအာင္းေနတုန္း။ ထို႕ေနာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႕စဥ္ သတင္းစာတိုက္က သတင္းဓာတ္ပံုဆရာ ကိုသက္ထြန္းႏိုင္ႏွင့္ ကားဆရာ ဦးမိုးဒီက ဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး လာေရာက္ေခၚေဆာင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုသူတို႕ႏွင့္ လိုက္ပါၿပီး လက္ပံတန္းၿမိဳ႕က တစ္ဆင့္႐ုံးကားျဖင့္ ရန္ကုန္သို႕ ရင္တထိပ္ထိပ္ျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။
ေမာင္မ်ိဳး
The Union Daily
